Anika over keuze tussen keizersnede of vaginale bevalling: 'Strijd tussen hoofd en hart'
03/05/2022

Anika over keuze tussen keizersnede of vaginale bevalling: ‘Strijd tussen hoofd en hart’

De bevalling van Anika’s (31 jaar) eerste kind ging allesbehalve soepel. Na 16 uur weeën beviel ze uiteindelijk via een keizersnede van zoon Lowen (twee jaar). Nu ze weer in verwachting is, staat ze lange tijd voor een moeilijke keuze: toch proberen vaginaal te bevallen of gelijk voor een keizersnede kiezen?

How About Mom spreekt haar over de lastige keuze die een strijd vormt tussen hoofd en hart.

Eerste bevalling

In de ideale situatie zou Anika het liefste thuis zijn bevallen van Lowen, maar helaas loopt een bevalling niet altijd zoals gepland. ‘Bij 39 weken was Lowen namelijk nog helemaal niet ingedaald’, vertelt Anika. ‘Tijdens de extra controles in het ziekenhuis werden met de arts de mogelijke oorzaken van het niet indalen besproken. En ondanks dat ze niet precies konden vaststellen wat de reden was dat Lowen niet was ingedaald, waren er vermoedens dat ik een te kleine bekken had. Ook een spierziekte bij Lowen kon niet worden uitgesloten, mede omdat mijn tante ook een genetische spierziekte heeft. Hierdoor werd een thuisbevalling afgeraden en vond ik het zelf een prettiger idee om in het ziekenhuis te bevallen.’

Wanneer de vliezen van Anika, een dag voordat ze ingeleid zou worden, breken begint een pittige bevalling. ‘Ik heb er uiteindelijk bijna 16 uur over gedaan om van 4 cm ontsluiting naar 8 cm ontsluiting te gaan’, licht ze toe. ‘Dat was ontzettend slopend en daarbij kwam ook nog eens dat Lowen nog steeds niet voldoende was ingedaald. Toen ik koorts begon te krijgen en merkte dat vaginaal bevallen gewoon echt niet ging lukken, vroeg ik om een keizersnede. Uiteindelijk heb ik die ook gekregen en werd Lowen gezond geboren.’

Pittig herstel

Omdat Anika eerst 16 uur weeën heeft gehad en daarna een keizersnede, voelde haar herstel dubbel zo pittig. ‘Ik heb eigenlijk én een natuurlijke bevalling gehad én een keizersnede, waardoor m’n lichaam helemaal op was. Het voelde echt als een fysieke uitputtingsslag. Ook mentaal vond ik de eerste dagen na m’n bevalling pittig. Ik kon redelijk snel accepteren dat de geboorte van Lowen niet zo was gelopen als dat ik hoopte, maar dat is wel iets waar ik zeker die eerste dagen veel over heb nagedacht.’

Het pittige herstel zorgt ervoor dat Anika al vrij snel nadenkt over een eventuele volgende bevalling. ‘Stel dat ik een tweede kindje zou krijgen, zou ik dit dan weer zo moeten ondergaan? Maar ook: wat zou ik anders willen bij een tweede kindje?’, vroeg ze zich af. ‘Ik vond het van tevoren lastig om in te schatten hoe ik me erover zou voelen, maar nu ik eenmaal in verwachting ben, werd dat natuurlijk steeds meer een onderwerp waar ik over nadacht en moest denken. Ik heb daarom veel met mijn verloskundige, maar ook artsen en andere moeders die dezelfde keuze moesten maken, gepraat. Iets wat ik andere vrouwen ook zeker aanraad om te doen om een weloverwogen keuze te maken.’

Tussen hart en hoofd

Inmiddels is Anika 28 weken in verwachting van haar dochter en is duidelijk dat een thuisbevalling er sowieso niet inzit. ‘Omdat ik een litteken heb van de vorige keizersnede, en er een kans bestaat dat die scheurt bij een tweede bevalling, wordt aangeraden om in het ziekenhuis te bevallen’, vertelt ze. ‘Maar waar ik wel een eigen keuze over heb is of ik opnieuw een vaginale bevalling wil proberen of gelijk voor een keizersnede ga. En dat vind ik een lastige beslissing die heel dubbel voelt.’

Dat de keuze om vaginaal te bevallen of te kiezen voor een keizersnede dubbel voelt, komt volgens Anika voornamelijk doordat haar hart en hoofd wat anders zeggen. ‘Ik heb namelijk een soort oergevoel in me waardoor ik voel dat ik een vaginale bevalling graag nog zou willen proberen’, vertelt ze. ‘Want dat voelt – en dat is natuurlijk onterecht – als het meest natuurlijk. Want waarom kunnen andere vrouwen het niet en ik wel? Het voelt als falen dat het mij de eerste keer niet is gelukt en dus is er ergens die hoop dat het nu wel zou lukken.’

De keuze

Het gevoel van falen als Anika weer voor een keizersnede zou gaan, wint het niet van haar hoofd. ‘Inmiddels heb ik namelijk de keuze gemaakt om voor een keizersnede te gaan, omdat ik weet dat dat het allerbeste is voor mezelf en voor het kindje in m’n buik’, vertelt ze. ‘Daarnaast is de kans dat een vaginale bevalling bij mij wel lukt, best wel klein. En nog een keer zo’n pittig herstel als de vorige keer? Daar zit ik niet op te wachten. Maar dat betekent niet dat ik me niet soms afvraag: ‘Wat als?’ Wat als er wel een kans is dat het zou lukken? Dan heb ik het niet geprobeerd.’

Hoewel de keuze dus allesbehalve makkelijk was, weet Anika 100 % zeker dat dit de juiste is. Ze vertelt: ‘De onrust die ik had over de bevalling viel weg en maakte plaats voor rust. Ik weet dat dit geen falen is. Bij Lowen had ik alles gegeven, ging ik over grenzen heen, want als andere vrouwen dit kunnen dan ik toch zeker ook? Met als resultaat een heftige bevalling. Ditmaal met meer kennis kies ik volledig voor mezelf. Elk lichaam is anders, elk mens is anders en dus ook elke bevalling en keuze. Dit maal ga ik in ieder geval bevallen als een baas.’

Fotograaf: @willemine.fotografie

Meer lezen?
Mijn bevallingsverhaal: “Het was nooit in me opgekomen dat ik niet ‘gewoon’ vaginaal zou bevallen”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen