26/05/2021

Mijn verhaal: hoogzwanger en de diagnose baarmoederhals kanker

Nophar is 28 jaar oud en hoogzwanger van haar eerste kindje als ze in 2018 te horen krijgt dat ze baarmoederhalskanker heeft. Nadat zoontje Jonas is geboren krijgt Nophar chemo, bestralingen en worden haar baarmoeder, eileiders en 18 lymfeklieren verwijdert. Aan How About Mom vertelt ze haar verhaal. 

“Het is eind november 2017. Ik ben zo’n 27 weken zwanger als ik voor de zoveelste keer bloed verlies. Alleen deze keer gutst het er echt uit en komt er ook een bloedprop mee. Mijn vriend en ik bellen meteen de verloskundige en laten de toilet voor wat het is. Dat komt later wel. Ik ga nu eerst op de bank liggen en kijken of ik mijn kindje nog voel. 

De verloskundige komt, zover ik me het kan herinneren, meteen. Ze zet de doppler op mijn buik en je hoort meteen het hartje van onze baby. Ik wordt doorgestuurd naar de triage afdeling voor een CTG.
Gelukkig lijkt het met de baby in mijn buik goed te gaan en mag ik, als het bloeden 24 uur gestopt is, naar huis. Ze vermoeden een gevoelige baarmoedermond en geven mij bedrust. 

Precies een maand later, twee dagen voor kerst gebeurt het weer. Heel vroeg in de ochtend wordt ik wakker om te plassen. Ik verlies weer een hele hoop bloed. Ik ben nu onder controle van het ziekenhuis. En bel, zoals afgesproken, meteen de triage afdeling. Ze kennen me ondertussen en ik mag weer komen voor een CTG. Ook deze keer is alles goed met ons kindje. Maar voor de zekerheid wordt er naast een inwendige echo ook een uitstrijkje afgenomen. Het uitstrijkje dat later mijn leven zal redden. 

Er is een afwijkende uitslag.

3 januari 2018. Ik krijg de uitslag terwijl ik bij de gynaecoloog zit. Er is afwijkende uitslag. PAP3A. Niet iets om je zorgen over te maken. Maar wel om in de gaten te houden. Ze wil op dat moment een biopt doen, maar omdat ik al begin te vloeien bij de eerste aanraking maakt ze toch een afspraak om dat in de OK te doen. Een dag voor mijn 28e verjaardag krijg ik een ruggenprik en wordt er een biopt afgenomen. Een andere, voor mij nieuwe, gynaecoloog zegt dat het goed is dat we het in de OK gedaan hebben, want “je bloedt als een rund”. Niet iets wat je wilt horen als je zwanger bent.

Drie dagen later, op 18 januari 2018 krijg ik de uitslag. Ik blijk baarmoederhalskanker te hebben. Er spoken meteen een heleboel scenario’s door mijn hoofd. Mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Ik zie mezelf meteen voor me met een kaal hoofd en een huilende baby.

Daar zijn gelukkig geen zorgen over

We mogen een paar dagen later terugkomen zodat we a onze vragen kunnen stellen. Ik krijg in de tussentijd een MRI-scan, een CT-scan en nog wat onderzoeken. Er zijn wat opties die we moeten bespreken. Ondertussen groeit ons kindje goed in mijn buik. Daar zijn gelukkig géén zorgen over. De vraag die nu blijft is of we de baby gaan halen (door middel van een keizersnede) en dan meteen mijn baarmoeder verwijderen, of eerst de baby, dan een extra biopt en dan mijn baarmoeder. 

Het is nu al duidelijk dat mijn baarmoeder verwijderd moet worden en dit mijn eerste en laatste zwangerschap zal zijn. De weg naar deze zwangerschap was niet makkelijk en verliep via een medisch traject. Ik kon het nauwelijks bevatten wat het zou betekenen om nooit meer zwanger te kunnen worden.

Mijn wens was een normale kraamweek, en die heb ik gelukkig ook gehad. Het was misschien wel raar om de dag erna een oncoloog aan je bed te hebben. Maar ik mocht thuis genieten met onze zoon Jonas.

Tot nu toe hebben wij die wens niet

Drie weken later krijg ik nogmaals een biopt, en blijkt dat ik niet alleen baarmoederhalskanker heb, maar dat het ook nog eens kwaadaardig is.

Als Jonas 8 weken oud is krijg ik een operatie waarbij ze mijn baarmoeder, eileiders en 18 lymfeklieren verwijderen.  Achteraf krijg ik te horen dat mijn tumor geen 2 cm was,  maar ruim 4 cm.
Een tumor van 4 cm die al die tijd groeide naast het hoofd van mijn kind. Ik krijg preventief nog 25 bestralingen en 5 keer chemo.

Ook krijgen we de optie om embryo’s te laten invriezen, en dat hebben we gedaan, zodat we eventueel in de toekomst gebruik kunnen maken van een draagmoeder. Tot nu toe hebben wij die wens niet. Het idee dát de mogelijkheid er is, is fijn. Het heeft een plekje gekregen. Ik ben dankbaar voor Jonas, dat hij wel mocht groeien in mijn buik. Het idee dat ik dat nooit meer kan heeft me zeker wel verdrietige momenten bezorgd. Maar op dit moment heb ik er vrede mee. Misschien ook wel omdat ik weet dat het fysiek niet mogelijk is en een draagmoeder en alles wat daarbij komt kijken ook geen makkelijk traject is. 

Al met al kijk ik terug op een zware tijd. Met veel angsten en huilbuien, paniekaanvallen en slapelozen nachten. Waarbij ik mijn ouders en vriend hard nodig had. Moeder worden en kanker hebben tegelijk, dat was het laatste wat ik verwacht had te combineren. De chemo en bestraling maken me moe en kapot. Het heeft lang geduurd voordat ik me weer mezelf werd.

Tijd nodig om bij te komen

Lange tijd heb ik me afgevraagd hoe lang die vermoeidheid en paniek in mijn hoofd aan zouden houden. Niet zo zeer de paniek of de kanker terug zou komen. Want dat gevoel heb ik niet. Nooit meer gehad ook. Misschien naïef, misschien te positief. Maar voor mij voelt het zo. De kanker is weg. En komt niet terug. Bij alle controles ben ik niet ongerust. Voel ik me steeds zekerder over mijn lijf. De paniek ging vooral over hoe ik alles ging combineren, en of ik ooit weer aan het werk zou gaan.

Op aanraden van de oncoloog, de oncologisch verpleegkundige en een oud klasgenootje die hetzelfde had meegemaakt, heb ik een revalidatie traject gevolgd. Daarin gingen we naast fysiek ook mentaal aan onszelf werken in groepsverband. Dit heeft mij heel erg geholpen. 

Ik slik hormonen, omdat ik inmiddels in de overgang ben. Ik wandel veel en probeer zo nu en dan thuis wat te sporten. Ondanks dat blijf ik vaak veel pijn hebben, maar als ik op tijd rust neem door even te zitten of te liggen gaat het wel.

Ik ben blij dat ik er nog ben

Ik heb mezelf ruim de tijd voor gegeven om weer terug aan het werk te gaan. Tijd die ik dacht nodig te hebben, en waarvan ik blij ben dat ik dat gedaan heb. Mijn baan raakte ik kwijt net na mijn behandelingen. Uiteindelijk ben ik  via een re-integratie traject erachter gekomen dat het onderwijs iets voor mij is. In september 2020 ben ik begonnen met een online opleiding en ben ik stage gaan lopen. Tegenwoordig werk ik 2,5 dag als onderwijsassistent op een basisschool. IK zit erg op mijn plek en ben trots op mezelf, zeker als ik besef waar ik vandaan ben gekomen.

Drie jaar geleden had ik dat nooit kunnen bedenken. Dat het mentaal én fysiek zo goed met mij zou gaan. Tuurlijk zijn er dagen dat ik moe ben, en pijn heb aan mijn lijf. Maar welke moeder is er niet moe? Ik ben vooral blij dat ik er nog ben. Door die oplettende gynaecoloog die besloot een uitstrijkje te doen. Het uitstrijkje dat mijn leven redde.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen