HELLP-syndroom

Als Lisa Haurissa 25 weken zwanger is, krijgt ze te horen dat ze HELLP syndroom heeft. Na een fysiek en emotioneel slopende periode, bevalt ze 2 maanden voor haar uitgerekende datum van dochter Sade Anna Sofia. Ze deelt haar ervaring met HELLP-syndroom tijdens de zwangerschap.

How About Mom

How About Mom

Met ons team van 50 experts geven we jou betrouwbare informatie en advies in deze bijzondere fase van je leven.

Wat is HELLP syndroom?

Het HELLP-syndroom is een vorm van zwangerschapsvergiftiging. Door de hoge bloeddruk tijdens een zwangerschapsvergiftiging werken bepaalde organen niet meer goed waardoor zowel de moeder als het ongeboren kindje in gevaar kunnen zijn.

Ervaring met HELLP syndroom

Lisa Haurissa: ‘In februari 2019 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Alles ging goed, elke afspraak bij de verloskundige was goed. Mijn bloeddruk was goed en ik hield geen vocht vast. Af en toe had ik wat hoofdpijn of maagpijn. Voor echo’s gingen we naar het ziekenhuis. Onze baby zou een kleintje worden, wat voor ons niet raar leek aangezien wij van Molukse afkomst zijn en onze beide families niet de allergrootste mensen zijn.’

Zwangerschapskwaaltjes als buikpijn, hoofdpijn of maagpijn: ik had ze allemaal. Ik vroeg weleens aan de mensen om mij heen of ze daar ook last van hadden en of het normaal was. En ja, de meesten hadden het ook gehad, ik moest er niet over in zitten, ‘het hoort erbij’. Gewoon even lekker gaan liggen, gaat wel weer over.’

‘Tot augustus. Ik was rond de 25 weken zwanger toen de verloskundige op de echo opeens iets verontrustends zagen. Sade was erg klein voor het aantal weken dat ik zwanger was. Zou ze gewoon een klein meisje zijn, of dit waren tekenen van een groeiachterstand? Mijn zwangerschap werd daarmee medisch. We moesten naar de polikliniek voor prenatale zwangerschappen. Daar zagen ze dat ik veel te weinig vruchtwater had en dat Sade daarom helemaal opgevouwen lag zodat ze zichzelf in het vruchtwater kon houden.’

Extra controles in het ziekenhuis

‘Er ging natuurlijk van alles door mij heen. Waarom ik? Is mijn lichaam niet goed genoeg? We werden op een rustige manier op de hoogte gebracht van de mogelijke scenario’s: zwangerschapsdiabetes, zwangerschapsvergiftiging of een niet volledige zwangerschap. Het hing allemaal af van hoe de baby het verder zou doen. Er kwamen extra controles en ik moest rustig aan doen. Uit de suikertest kwam naar voren dat ik zwangerschapsdiabetes zou hebben. Ik kreeg ook steeds vaker hoofdpijn en maagpijn. Althans, ik dacht dat het maagpijn was, maar dat bleek dus achteraf niet zo te zijn.’

Pijn onder mijn borst

‘Op een avond kon ik niet meer zitten, staan, eten of liggen. Ik had zoveel pijn net onder mijn borst, het voelde alsof er een vuurbal zat. Ik weet niet waarom, maar ik ging mijn bloeddruk meten. Die bleek 160/100 te zijn. Hoewel ik geen idee had, vond ik het wel hoog klinken. We belden de spoedeisende hulp en we moesten direct komen. Alles werd gecheckt, waaronder mijn bloeddruk en die van de baby en er werd bloed geprikt. Ik wist niet wat er zou gaan gebeuren, maar ik verging van de pijn door de druk op mijn borst. Mijn hoofd voelde alsof het zou exploderen. We waren om 23.30uur op de Eerste Hulp en om 04.00uur ‘s ochtends kwam het slechte nieuws: “Je moet blijven… Je hebt zwangerschapsvergiftiging genaamd HELLP en moet nu onder strenge controle blijven.”

hellp syndroom zwangerschapsvergiftiging

‘Slecht nieuws: je hebt zwangerschapsvergiftiging’

Lisa: ‘Ik werd naar de medium care gebracht en daar moest ik blijven totdat ik zou gaan bevallen. Ik had alle symptomen van HELLP. Door de te hoge bloeddruk kreeg ik een druk op mijn borst. Mijn lichaam hield geen eiwitten meer vast, dus die plaste ik allemaal uit, mijn bloedplaatjes waren veel te laag en de ene dag voelde ik mij fit en de andere dag stond ik met zwabberende benen naast mijn bed.’

‘Mijn lichaam was mij langzaam aan het vergiftigen en om dit tegen te houden en de baby langer in mijn buik te laten, kreeg ik medicijnen en moest ik heel veel bedrust nemen. In mijn hoofd zou ik weer beter zijn als ik eenmaal was bevallen. Elke ochtend kreeg ik bloeddrukverlagers en maagtabletten en mocht ik verdeeld over de dag 6 keer een paracetamol. Ondertussen hadden ze ons klaargestoomd voor wat er ging komen. Het zou namelijk niet lang meer duren. Ik was 30 weken zwanger van een baby die het elk moment niet meer zou trekken. Of mijn lichaam die het elk moment kon begeven.’

‘Het was vrijdag en de verpleegster kwam in de ochtend en zei: “Je mag nu even niet meer eten.” Oké… Later kwam de gynaecoloog: “Mevrouw Haurissa, vandaag gaan we je baby halen.” Mijn kleine meid begon het moeilijk te krijgen in mijn buik en mijn lichaam gaf ook tekenen dat het niet langer meer kon. Dus zo beviel ik met 32 weken met behulp van een keizersnede van mijn oersterke dochter van 1325 gram. Sade werd direct in de couveuse gelegd op de neonatale intensive care. Mijn man mocht gelukkig met haar mee, ik moest nog even wachten.’

‘Toen ik haar eindelijk vast mocht houden, kon ik niet geloven dat ze zo mooi was. Na vijftien minuten moest ze weer terug in de couveuse, omdat het te vermoeiend voor haar was.’

Na een maand naar huis

‘Die nacht kreeg ik koorts, zonder duidelijke aanleiding. Vier dagen mocht ik niet bij haar zijn. Ik vond dat zo erg, omdat juist die eerste dagen zo waardevol zijn voor de hechting met je kindje. Ik liet mijn man telkens bij haar zijn, ik wilde niet dat ze alleen was. Gelukkig deed Sade het heel erg goed en werden we overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Ze moest nog wel in de couveuse blijven, maar hoefde niet langer aan de beademing. Inmiddels sliep ik ook weer thuis en gingen we elke dag heen en weer naar het ziekenhuis. Ondertussen was ik nog wel aan het herstellen van mijn keizersnede. Helaas kwam mijn melkproductie niet op gang en was Sade niet sterk genoeg om aan de borst te gaan, dus borstvoeding heb ik haar niet kunnen geven. Gelukkig mochten we haar zelf wel verschonen, wassen en eten geven. Langzaam zagen we haar groeien. De slangetjes en plakkertjes op haar huid mochten weg. Ze mocht kleertjes aan en uiteindelijk zelfs in haar eigen wiegje liggen. Op 24 oktober, bijna een maand na haar geboorte, mocht ze dan eindelijk met ons mee naar huis. Nog geen 2 kilo maar kerngezond. Eigenlijk begon toen pas voor ons de kraamtijd.’

‘Normaal gesproken kom je thuis en staat de kraamverzorgende op je te wachten. Dit gold niet voor ons. We kregen te horen dat wij onze kraamtijd al hadden gehad in het ziekenhuis. Toen onze dochter nog onder de plakkertjes en slangetjes zat… Als kersverse ouders van ons eerste kindje wisten we we ons vaak geen raad, maar er stond gelukkig genoeg familie klaar om ons te helpen. Uiteindelijk hebben we zelfs nog twee uurtjes kraamhulp gehad om ons alle ins en outs te leren.’

HELLP syndroom een plekje kunnen geven

‘Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder. Sade doet het super goed en wij ook. Mijn man en ik hebben vaak over onze ervaring gesproken. We hebben ons afgevraagd waarom er zo weinig over het HELLP-syndroom en de nasleep hiervan wordt verteld. Wij stonden hier helemaal blanco in, we werden wel klaargestoomd maar wisten weinig. Achteraf denk je: ja logisch, je mag een vrouw met HELLP niet laten schrikken en stressen, want dan stijgt haar bloeddruk nóg meer.’

‘Wat ik aan alle vrouwen mee wil geven? Denk hier niet te luchtig over. Voel jij tijdens je zwangerschap pijn? Twijfel niet en ga langs de dokter of huisarts. Vraag of er diabetes of zwangerschapsvergiftiging al eerder in je familie is voorgekomen, bijvoorbeeld bij jouw zus of moeder, want dan is de kans groot dat jij het ook kan krijgen.’

‘Er worden nog veel onderzoeken gedaan hoe HELPP-syndroom kan worden voorkomen, er is te weinig over bekend. Deze ingrijpende ervaring heeft littekens achtergelaten, maar wij hebben het een plekje kunnen geven. Het was een grote rollercoaster waar je eigenlijk nooit meer uitkomt, want je kan niet even vakantie nemen van het ouderschap. Ook het beeld dat je na de bevalling direct genezen bent van zwangerschapsvergiftiging, klopt niet. Je lichaam heeft zo’n klap gehad, het kost tijd om daarvan te genezen.’

‘Mijn bloeddruk bleef te hoog, mijn lever vergroot, ik kampte met concentratieproblemen, was snel overprikkeld, buiten adem en oververmoeid. Ik heb 1,5 jaar in de ziektewet gezeten en inmiddels gaat het goed. Mijn bloeddruk is niet meer te hoog, mijn lever niet meer te groot. Aan de rest valt te werken.’

How About Mom: een 'onmisbare app voor aanstaande moeders' 📲