Mijn bevallingsverhaal: verloskundige Danique beviel alleen thuis met haar vriend

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. Deze week deelt Danique haar verhaal. Ze is 33 jaar oud en moeder van Jet (’17), Sara (’19) en Guus (’21). Samen met vriend Gilles en hond Meneer woont ze in Heemskerk. Sinds 2013 werkt Danique in haar eigen praktijk als verloskundige.

‘Het is 16 juli en één uur s’ nachts. Ik ben precies 40 weken zwanger. Na een paar keer een verhuizing in bed van mijn linker- naar mijn rechterzij word ik wakker met een harde buik zoals wel vaker rond dit tijdstip. Helaas lijkt een lege blaas toch niet echt te helpen. Het advies dat ik zelf dan vaak geef aan andere vrouwen is: twee paracetamol, een warme douche en weer lekker naar bed. Dus ik zet de warme douche aan, helemaal naar beneden voor paracetamol heb ik even geen zin in. Na vijf minuten komt Gilles binnen: ‘Wat doe je om tien over één onder de douche, heb je weeën?.’ Ik antwoord: ‘Uh, nee het gaat zo vast wel weg.’ Hij blijft nog even op het badrandje zitten en stelt dan voor toch maar mijn collega te bellen. We hadden immers beloofd op tijd te bellen. 

‘Als jij dat fijn vindt prima, maar zeg maar wel dat ik het nog niet zeker weet dus dat ze waarschijnlijk nog wel even op de bank kan slapen.’ Om 1.12 belt Gilles mijn collega en de geboorte fotograaf. We hebben afgesproken beneden te bevallen, dus na het bellen willen we alles beneden gaan klaarzetten. Er staan een bevalbad, een matras en drie kratjes boven met alles wat we nodig hebben. We lopen samen naar beneden en halverwege de trap voel ik ‘oké, dit is een echte wee’. Ik zeg tegen Gilles: ‘Ik denk dat ik het niet kan’. ‘Wat niet kan?’ ‘Bevallen!’ ‘Natuurlijk kan je dat, het ging de vorige keren ook prima… ‘

‘Dat zijn de vliezen, de baby komt eraan’

Beneden aangekomen weet ik het zeker: de bevalling is begonnen. Er was geen houden aan, de volgende twee weeën komen snel achter elkaar. Gilles komt met het matras beneden en roept dan: ‘Er hangt een soort zak uit, klopt dat?’ Ik zeg nog vrij rustig: ‘Dat zijn de vliezen, dus de baby komt er zo aan. Leg snel de matras op de grond, anders wordt de bank vies’. Ik verplaats kruipend naar het matras en met de volgende wee wordt de baby geboren.

Gilles vangt hem op en geeft hem aan mij. Inmiddels is er één kratje beneden met beddengoed, dus we drogen hem af met een molton en Gilles slaat het dekbed overtrek om ons heen. We kijken elkaar verbaasd en blij aan. We zitten heerlijk met zijn drieën verwonderd op de grond in de woonkamer. We hebben onwijs genoten van dit bijzondere moment, samen, thuis, een toekijkende hond en de meisjes die boven liggen te slapen. 

We waren nog niet helemaal uit zijn naam

Na tien minuten belt mijn collega: hoe gaat het, zal ik de kraamzorg alvast bellen?’ Gilles antwoordt dat de baby er al is, dat alles goed gaat én dat de deur openstaat. Wij bewonderen samen een lieve mooie roze baby. We waren nog niet helemaal uit zijn naam, maar als we hem zo zien weten we het: Guus. Guus ligt inmiddels lekker te drinken als Anja en de geboortefotograaf tegelijk binnenkomen. 

Er volgt nog een spannend momentje. De vorige keer wilde de placenta niet komen, maar gelukkig volgt deze snel. We drinken gezellig samen nog wat en dan ga ik douchen en kan ik weer een schoon bed in. Om vier uur liggen we in bed met Guus tussen ons in.’

Fotograaf: Juliette van Lawick
Bewerking: Inge berken

Meer lezen?

Verloskundige Ellen begeleidde de bevalling van haar zusje: ‘Deze bevalling was nóg specialer’
Mijn bevalverhaal: alles ging zó snel, maar in alle rust en stilte zoals ik wilde