Momtalk: Amber

Amber (‘94) is de moeder van Aurélie (‘17) en Loïs (‘19). Ze is momenteel 32 weken zwanger van hun derde dochter. Samen met haar verloofde woont ze net over de grens bij België. “Ik denk dat moeder worden van mij een beter persoon heeft gemaakt. Je wordt continu op de proef gesteld, maar ik heb veel meer rust, zelfvertrouwen en geduld.”

Als ik Amber spreek heeft ze net een heftige week achter de rug. Ze heeft een tia gehad en ook blijkt ze zwangerschapsdiabetes te hebben. Het zijn onderwerpen waar ze online minder over deelt, maar die wel spelen in haar leven. 

Hoe gaat het nu met je?

“Het gaat goed, maar het is een drukke periode geweest. Als het om mijn gezondheid tijdens de zwangerschappen gaat, heb ik nooit zo’n zin om veel hierover te delen op Instagram, omdat het altijd leidt tot vragen, adviezen en discussies. Maar mijn zwangerschap verloopt zeker niet moeiteloos. Net zoals de vorige twee overigens. Bij Aurélie begonnen de weeën al bij 34 weken. Ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis, maar mocht gelukkig weer naar huis om daar zoveel mogelijk bedrust te houden. Bij Loïs had ik vanaf week 30 iedere nacht voorweeën. Daar heb ik inmiddels ook al weer volop last van. Hoewel het misschien van de buitenkant allemaal heel goed lijkt te gaan, ken ik – net als iedere andere vrouw – echt wel uitdagingen.”

Je kreeg het advies om het rustiger aan te doen, lukt dat een beetje?

“Echt rustig aan doen zit er niet in met een eigen bedrijf en twee kleine kinderen thuis, maar ik maak daarin wel bewuste keuzes wat ik doe en laat. Strijken, stofzuigen en dweilen geef ik inmiddels vaker uit handen. Daarnaast komen mijn schoonouders iedere week wel een paar uur helpen zodat ik in op die momenten kan werken of juist even kan rusten, wat ontzettend fijn is. Voorheen gaf ik dit minder makkelijk uit handen, maar ik merk dat dit nu nodig is. Vooral omdat ik stiekem geen volledig verlof neem.”

Hoe kijk je terug op jouw bevallingen?

“Mijn eerste bevalling duurde lang en los van het feit dat mijn partner een auto ongeluk kreeg terwijl ik met gebroken vliezen thuis zat, was het uiteindelijk een goede ervaring. Over de tweede bevalling ben ik minder te spreken. Ik vroeg de verloskundige om me een ruggenprik te geven, maar zij vond dat ik het wel aan kon, waarna ik een paniekaanval kreeg. Daardoor kijk ik niet met een fijn gevoel terug op die bevalling. Voor mijn gevoel was de controle volledig weg.

Ik hoop natuurlijk dat ik dit keer een fijne bevalling heb, ook al zijn er nu al wel dingen waar ik me een beetje zorgen om maak. Ik kies ervoor om het allemaal op me af te laten komen. Ik weet van mezelf dat het voor mij belangrijk is om juist niet overal over na te denken, want als ik dat wel doe creëer ik ook bepaalde verwachtingen. Als het vervolgens anders loopt, raak ik juist in de stress. Ik probeer los te laten waar ik geen controle over heb, maar neem wel mijn ervaringen mee. Als ik net als de vorige keer rugweeën krijg, lijkt me een warme pittenzak ideaal. Ook mijn eigen zwangerschapskussen gaat dit keer mee naar het ziekenhuis, zodat ik lekker kan liggen.

Een bevalplan heb ik niet geschreven. De eerste keer had ik dat wel gemaakt en liep alles compleet anders. De tweede keer ben ik er niet eens aan begonnen. Ik heb wel bij het ziekenhuis aangegeven dat ik graag zo snel mogelijk naar huis wil na de bevalling. In België is de standaard procedure om wat langer in het ziekenhuis te blijven maar dat wil ik niet als het niet noodzakelijk is. Het liefst ben ik net als de vorige keer na 2 uurtjes weer thuis om te beginnen met het wennen en genieten als gezin van vijf.”

Neem je ook geleerde lessen mee uit jouw eerdere kraamtijd?

“Zeker weten. Ik heb in Nederland twee uiteenlopende ervaringen met de kraamzorg gehad: de eerste keer was het super fijn, de tweede keer heb ik haar naar huis gestuurd. Ik heb besloten om dit keer geen kraamzorg in huis te nemen. Ik ken mezelf goed en weet dat ik de zorg voor de baby en mijzelf toch het liefst op mijn manier doe en dit niet uit handen geef. Over zaken als de was of het huishouden maak ik me niet zo’n zorgen, ik ben nu vooral bezig met de zorg voor de andere twee meiden straks. Gelukkig hebben we hele lieve familie waarvan ik weet dat ze voor ons klaar staan om te helpen. Mijn eigen ouders wonen in het buitenland, maar die komen na de geboorte hopelijk ook zo snel mogelijk onze kant op, mits de huidige regels en situatie het toelaat.

Wat kraamvisite betreft heb ik ook geleerd van de vorige twee keren. De eerste keer heb ik heel snel kraamvisite over de vloer gehad en dat vond ik eigenlijk heel overweldigend. Ook het continu van arm naar arm gaan van de baby vond ik niets. De tweede keer heb ik pas na vijf weken de geboortekaartjes verstuurd. Natuurlijk wisten goede vrienden en familie het al wel eerder, maar zo heb ik het bezoek ook een tijdje uitgesteld. Dat ga ik dit keer zeker weer doen.”

Hoe kijk je terug op jouw lichamelijke herstel?

“Ik heb niets te klagen gehad. Ik voelde me eigenlijk snel weer prima, liep na een weekje alweer achter de kinderwagen buiten. Ook borstvoeding ging beide keren goed. Mijn enige luxe probleem was dat ze allebei zo goed aan de borst dronken, dat ze geen flesjes of speentjes wilden pakken. Pas na zeven maanden kon ik eindelijk een keer een voeding uitbesteden. Ik weet niet hoe het dit keer zal lopen, ik moet niet onderschatten dat ik borstvoeding dit keer ga combineren met werk en nog twee kleine kinderen. Als het teveel is, dan vind ik het ook prima om het sneller te combineren met kunstvoeding. Anders dan de eerste keer, toen ik op relatief jonge leeftijd moeder werd, voel ik niet meer zo de druk om mezelf te bewijzen. Het is prima zoals het loopt.”

Een moeder van straks drie dochters. Zag je dit plaatje vroeger zo voor je?

“Ik was 18 toen ik mijn partner leerde kennen. Daarvoor was ik absoluut niet bezig met kinderen, ik moest er niet aan denken. Maar met hem zag ik dat ineens wel voor me. De wens groeide en op mijn 22ste was ik zwanger. Ik was en ben een van de eerste van mijn vrienden die moeder werd. Ik kom zelf wel uit een groot gezin. Ik heb vier broers en zussen en wij zitten allemaal dicht op elkaar qua leeftijd. Op het moment dat ik zwanger raakte, was drie maanden later mijn zus ook zwanger en drie maanden daarna kregen mijn beide broers ook een kindje. In zeven maanden tijd werden er vier meisjes geboren. Inmiddels is kleinkind nummer negen op komst door ons en volgt in september nummer 10. 
Hoewel mijn eerste twee zwangerschappen niet per se een pretje waren, belemmerde het niet onze wens voor een groot gezin. Uiteindelijk is ieder kwaaltje en pijntje het dubbel en dwars waard. Stiekem ben ik ook blij dat je de helft van de pijn na de bevalling weer vergeet. We wilden allebei ook graag de kindjes dicht op elkaar, als dat ons gegund zou zijn.”

Wat is het mooiste aan moeder zijn?

“Ik denk dat moeder worden van mij een beter persoon heeft gemaakt. Je wordt continu op de proef gesteld, maar ik heb veel meer rust, zelfvertrouwen en geduld. Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde is geweldig. Het is een uniek soort liefde. Ik mis mijn kinderen als ze niet bij mij in de buurt zijn, ik wil ze het liefst altijd beschermen.
Het eerste jaar met Aurélie wilde ik absoluut geen oppas, ik wilde alles zelf doen. Wederom deels om mezelf te bewijzen, omdat mensen nu eenmaal een oordeel over je hebben als je jong moeder wordt. Inmiddels heb ik dat wel losgelaten. Ik heb vertrouwen in mezelf en in de opvoeding van mijn kinderen. Ik ben een goede moeder en heb het beste met mijn kinderen voor. Als Aurélie een paar jaar geleden in de supermarkt was begonnen met huilen, dan maakte ik dat ik wegkwam. Als ze nu thuis aan het gillen zijn, dan zet ik ze in de auto en rijden we naar de supermarkt toe, ik trek me niets aan van anderen. Andere ouders weten doorgaans toch dat het voor jou als ouder het meest vervelend is, haha.”

Wat zijn voor jou uitdagingen in het moederschap?

“Anders dan wat je vaker hoort, vind ik het eerste jaar niet zo lastig. Ik vind zelf de fase tussen 1,5 en 2 jaar oud het lastigst. Als kinderen wel veel begrijpen, maar zichzelf nog niet goed genoeg kunnen uitdrukken. Dat zorgt voor veel frustratie bij je kindje zelf, maar ook bij mij. Zodra dit beter gaat, wordt het vanzelf weer makkelijker.

Ik denk dat ik wat opvoeden betreft strenger ben dan de gemiddelde ouder. Dat moet ook wel als je 24/7 kinderen om je heen hebt en altijd vanuit huis werkt. Ik hou van vaste routines met slapen, aan tafel eten, dat soort zaken. Ik maak geen uitzonderingen met bedtijden. Mijn partner werkt buitenshuis, als zij samen zijn, dan is het altijd wat losser, mogen ze meer. Ik denk dat dat andersom ook zo zou zijn, als ik juist minder thuis was en hij iedere dag met de kids was.”

Hoe zorg jij – ondanks alle drukte – voor jezelf?

“Ik krijg vaker de vraag: hoe doe jij het allemaal? Ik heb door de jaren heen fijne gewoontes en routines ontwikkeld die ervoor zorgen dat ik genoeg rust houd en tijd voor mezelf heb. Iedere zondag ga ik foto’s schieten met een vriendin. Dat is gewoon werk, maar is ook heel gezellig. Ik sta altijd vroeg op, zodat ik rustig kan ontbijten en wat kan werken voordat de meiden wakker zijn. Ik neem iedere dag een bad, dat is voor mij ook pure ontspanning. Doordat ik door de dag en week heen zorg voor kleine rustmomenten, hou ik het goed vol. Heel af en toe ben ik er even klaar mee. Dan zeg ik tegen mijn partner: ik heb even rust nodig. Hij weet dat ik er 24/7 voor ze ben, dus als ik zoiets aangeef dan staat hij ook direct klaar om wat leuks met de meisjes te doen of mij te ontlasten.”

Heb jij nog een gouden tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“Zet jezelf op nummer één. Dat klinkt misschien gek, maar ik bedoel daarmee dat je voor jezelf mag kiezen. Als jij in de kraamtijd geen bezoek wilt ontvangen, zelfs al is het je schoonmoeder of beste vriendin, dan mag je gewoon nee zeggen. We zijn zo vaak geneigd om onszelf weg te cijferen, om gehoor te geven aan de wensen van anderen. Je mag voor jezelf kiezen in deze intense en bijzondere fase van je leven. Heb dan maar even wat meer lak aan andere mensen.”