Momtalk: Ann Dominique

Ann Dominique Wilten (‘90) is de moeder van dochter Falon (‘19). Ze woont samen met haar vriend Danny in Huizen. De ouders verwachten dit jaar hun tweede kindje, nog een meisje. “Ik voel me soms bijna bezwaard om te vertellen dat mijn bevalling zo’n positieve ervaring was.”

Je bent inmiddels over de helft van je tweede zwangerschap: hoe voel je je?

“Ik voel me eigenlijk heel erg goed. Sterker nog: ik merk dat ik regelmatig gewoon vergeet dat ik zwanger ben. Dat is echt anders bij een tweede zwangerschap, die maak je een stuk minder bewust mee. Ik heb m’n handen vol aan Fal. Het is natuurlijk ook een positief teken: als je wel last hebt van klachten is het natuurlijk een ander verhaal.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Ik zag het plaatje van trouwen en kinderen krijgen later wel voor me, maar was niet per se altijd met kinderen of baby’s van anderen in de weer. Toen ik Danny leerde kennen voelde het direct heel goed en wist ik snel dat ik met hem graag een gezin wilde. Hij was, en is, mijn eerste grote liefde. We kregen al na een paar dates een relatie en na drie maanden zegde hij zijn huur op en trok hij bij mij in. Niet lang daarna kregen we het over kinderen en gooiden we de pil-strip weg. Ik was al sinds mijn 16de aan de pil, dus had geen idee van mijn eigen menstruatiecyclus. Toen deze de eerste keer uitbleef, twijfelde ik of ik direct zwanger kon zijn. Dat was helaas niet zo. Sterker nog, ik werd helemaal niet ongesteld. Ik bleek PCOS te hebben. Zo kwamen we in een fertiliteitstraject terecht en hebben we allerlei dingen probeert, waaronder verschillende hormoonbehandelingen. Al met al heeft het twee jaar geduurd. In april 2019 stond onze eerste IVF-afspraak gepland, maar die kon ik twee maanden daarvoor afbellen.”

Want je bleek in verwachting te zijn?

“In afwachting van de IVF-afspraak, besloten Danny en ik onze kinderwens even te laten rusten. We waren volop bezig met de koop van ons eerste huis, een welkome afleiding. Mijn moeder en schoonmoeder waren er ondertussen wél volop mee bezig en haalden alles uit de kast, haha. Zo werd niet alleen ik, maar ook Danny, naar de homeopaat gestuurd. Hij was toen niet blij met mij. Ik dacht: baat het niet, dan schaad het niet. Uiteindelijk werd ik voor het eerst ongesteld. Ik weet nog dat ik daar toen zo blij mee was! Dat betekent dat ik ook een eisprong heb. Ik noteerde de datum in mijn agenda, maar de tweede keer werd ik al niet meer ongesteld. Tussen de boodschappen door deed ik even snel een zwangerschapstest, ik ging er absoluut niet vanuit dat deze positief zou zijn. Maar ik bleek wel zwanger!

Toevallig waren Danny en ik die dag drie jaar samen. Danny kon zijn ogen nauwelijks geloven toen ik hem de test liet zien. Hij heeft me nog een paar keer teruggestuurd naar de winkel om nóg meer testen van andere merken te kopen. We waren allebei ontzettend gelukkig, maar vonden het ook spannend. Het kon natuurlijk ook nog steeds misgaan. Na de eerste echo kon ik dat loslaten en echt genieten van de zwangerschap.”

En nu is er weer een meisje onderweg, hoe vind je dat?

“Dat we weer een dochter krijgen vind ik heel erg leuk. Ik ben een echte meisjes-mama, heerlijk dat tuttebellen. Danny had een zoon ook leuk gevonden, maar hij vindt twee meiden fantastisch. Fallon is een ontzettend papa’s kindje, ze hangt letterlijk altijd om hem heen. Die band tussen vader en dochter is prachtig om te zien. Fal is overigens een echte Froger: ze altijd aan het zingen, dansen en toneelstukjes aan het doen.

Fallon en de nieuwe baby schelen straks precies drie jaar. Ik vind dat een fijn leeftijdsverschil, omdat ik aan Fallon inmiddels al veel minder zorgen heb. Ze loopt en praat en kan mij al een beetje helpen. Ik vind het ook waardevol dat Fallon ons drie jaar lang voor zichzelf heeft gehad en we alle ontwikkelingen van dichtbij hebben meegemaakt. Dat was het voordeel van Corona: Danny was ook veel thuis en heeft ook alle eerste woordjes en stapjes meegemaakt.”

Maar eerst nog ‘even’ die bevalling, hoe kijk je daar tegenaan?

“Ik kijk met een heel goed gevoel terug op mijn eerste bevalling, dus dat geeft me veel vertrouwen in de tweede bevalling. Omdat zoveel vrouwen een andere ervaring hebben, voel ik me er soms bijna bezwaard over dat mijn bevalling zo’n fijne ervaring was. Natuurlijk kan ik tweede bevalling compleet anders zijn, daar hou ik ook rekening mee.”

Wat maakte je bevalling zo’n positieve ervaring?

“We waren in het ziekenhuis en ik kreeg een ruggenprik aangeboden. Ik besloot het eerst even af te wachten, maar gaf na een tijdje aan dat het me toch prettig leek. Net op tijd, want de anesthesist stond op het punt om naar huis te gaan. De nacht was net begonnen en ik voelde me na die prik heerlijk ontspannen. Ik at een waterijsje en Danny was naar beneden gelopen om even een broodje te kopen. De verloskundige besloot voor de zekerheid vast even mijn ontsluiting te checken. Ik bleek al volledige ontsluiting te hebben! Mijn ijsje werd weggegooid, Danny werd snel opgeroepen en de persfase kon beginnen. Nog geen drie uur na het zetten van de ruggenprik werd Fallon geboren. Danny pakte haar zelf aan en mocht de navelstreng doorknippen.

Ik was natuurlijk nog een beetje high van de ruggenprik, haha, dus ik stond erop gelijk naar huis te gaan. In de douche viel ik echter flauw, ik werd door mijn moeder gevonden. Ik werd wakker in een ziekenhuisbed en ze besloten me een nachtje te willen houden voor de zekerheid.”

Hoe kijk je terug op de kraamtijd?

“Ik voelde me gelukkig al snel weer goed. Ik was niet geknipt of gescheurd, dus mijn herstel verliep spoedig. Sterker nog: ik heb helemaal niet boven in bed gelegen. Ik zat beneden op de bank te genieten van de heerlijke sfeer in huis. Mijn vriendinnen die allemaal over de vloer kwamen, al die liefde voor onze pasgeboren baby. Na een paar dagen waren Danny en ik kotsmisselijk van alle muisjes en doodmoe van alle visite, toen hebben we even wat rustiger aangedaan. Dat ga ik dit keer wel anders aanpakken. We geven gewoon een babyborrel, zodat je niet dagenlang je huis vol hebt.”

Hoe vond jij het destijds om niet alleen geliefden te zijn, maar ook ouders?

“Heel gek! Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschap tegen Danny zei: ik kan me niet voorstellen dat ons kindje straks op één komt en jij op twee. Dat is toch gebeurt, haha. In het begin vond ik het erg spannend allemaal, het verzorgen van een baby, maar Danny verschoonde luiers alsof hij er al tien had rondlopen. In die eerste paar weken zeiden we vaak tegen elkaar: ‘we zijn nu gewoon papa en mama!’. We moesten zo wennen aan die nieuwe rollen, nu voelt het alsof het nooit anders is geweest.”

Wat vond jij de grootste verandering in jullie leven?

“Ik denk het feit dat je 24/7 de zorg voor iemand draagt. Je leven verandert compleet. Je kunt niet meer zomaar de deur uit. Moeder worden betekent ook keuzes maken. Je kunt niet meer elk weekend op stap. Dat vind ik ook niet erg, ik heb de keuze voor het moederschap gemaakt. Natuurlijk kun je bij je vrijgezelle vriendinnen die op vrijdagavond in de stad zijn denken ‘hè, dat zou ik ook wel willen’, maar zij denken andersom ‘ik zou juist willen dat ik lekker thuis op de bank met mijn gezin een spelletje kon spelen.’”

Ben jij veranderd door het moederschap?

“Dat denk ik wel ja. Vroeger was ik zorgeloos, dat ben ik nu nooit meer volledig. Je bent altijd met je kindje bezig. Ik zie dat overigens wel als een positieve verandering, ik denk dat het me ook volwassener heeft gemaakt. Al voel ik me vaak nog steeds pas 26. In de realiteit ben ik bijna 32, zijn Danny en ik al 5,5 jaar samen en hebben we straks twee dochters. Als je dat zo uitspreekt denk ik: huh, wanneer is dat allemaal gebeurt?! Haha”

Vind je het nog spannend, straks die twee kids?

“Ik ben aardig relaxt, ik zie het allemaal wel gebeuren. Ik heb vriendinnen met vier kinderen in verschillende leeftijden die ook nog eens allemaal op hockey, zwemmen of tennis zitten en dat gaat hen óók goed af. Een baby en een peuter moet vast lukken.” 

Waar kijk je het meeste naar uit als de tweede er straks is?

“Ik kan me nu al helemaal verheugen op de kraamtijd met z’n viertjes. Danny is hopelijk de eerste twee weken lekker thuis, zodat we in alle rust aan elkaar kunnen wennen. Urenlang samen op de bank lekker cocoonen, heerlijk. En weer al die gezelligheid in huis, de kaartjes en beschuit met muisjes. Het is een magische tijd. 

Ik kijk er ook ontzettend naar uit om Fallon als grote zus te zien. Ik ben zo benieuwd hoe dat zal zijn. Ze vertelt nu trots aan iedereen dat ze grote zus wordt en vraagt me regelmatig wanneer de baby eindelijk komt.”

Heb jij nog een goede tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“Ik heb eigenlijk een heel praktische tip, maar wel eentje die ik aan al mijn vriendinnen geef. Neem zelf een siliconen navelklem mee naar het ziekenhuis voor na de bevalling. In het ziekenhuis krijg je zo’n grote, blauwe knijper erop. Zo’n navelklem kost niks en is voor je baby veel prettiger. Grappig genoeg heb ik mijn eigen tip de eerste keer niet opgevolgd, omdat de bevalling zo snel verliep en we geen tijd meer hadden om de door ons meegebrachte klem te geven. Dat ga ik dit keer dus anders doen. 

Tenslotte een gedachte die mij tijdens de bevalling heel veel steun gaf: denk aan alle vrouwen ter wereld die al bevallen zijn. Als zij het kunnen, kun jij het ook.”

Fotocredits: Priscilla Wolf

Meer lezen?