Momtalk: Charlotte

Charlotte Hoeboer (’89) woont met haar vriend Sven en hun drie katten in Hoorn en is in verwachting van haar eerste kindje. Ze staat voor de klas, deelt daarover op haar kanaal en is in de herfst uitgerekend. We spreken met haar over hoe zwanger worden niet vanzelf gaat en soms een – flinke – tijd duurt. “Mijn leven delen met mijn kijkers is een manier om mijn emoties te verwerken.”

Wat ging er aan jouw zwangerschap vooraf?

“In 2019 stopte ik met de pil. Heel eerlijk? Ik dacht dat ik binnen twee, drie maanden zwanger zou zijn. In de zomer van 2019 gingen Sven en ik op roadtrip naar Noorwegen. Ga lekker op vakantie, dan heb je rust en dat lukt het wel, hoor je dan vaak. Ik had de ballonnen waar ‘baby’ op stond al ingepakt in mijn bagage. Ik had het allemaal al gepland: een prachtige foto in Noorwegen bij onze zwangerschapsaankondiging.”

“Ik kocht de eerste baby-kleertjes al toen ik net gestopt was met de pil, met het idee dat een positieve zwangerschapstest niet lang op zich kon laten wachten. Toen we een klein jaar verder waren, belde ik mijn huisarts. Hij verwees me door naar een gynaecoloog voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Bij dat consult werd mijn baarmoeder gecontroleerd, en hoorde ik de gynaecoloog zeggen: “Is dit endometriose, of zijn dit gewone verklevingen?”. Ik schrok enorm toen ik dat hoorde. Een tweede gynaecoloog die aanwezig was stelde me gerust, er was niets bijzonders te zien, maar mijn gevoel zei direct: dit is niet goed, dit is een verkleving. Een vervolgonderzoek zou nodig zijn om de doorgankelijkheid van de eileiders te controleren, een zogeheten hysterosalpingografie (hSg) onderzoek. Wel moesten we nog zes tot twaalf maanden wachten op dat onderzoek, en proberen op de natuurlijke weg zwanger te raken in de tussentijd.”

“Inmiddels was het begin 2020 en brak de coronacrisis uit. Uit respect voor de situatie in de ziekenhuizen en de onzekerheid wilden we wachten met het vruchtbaarheidsonderzoek. Een jaar verstreek. Toen in december 2020 een vriendin aan me vertelde dat ze zwanger was, dacht ik: “Nu is het klaar. Nu ben ik aan de beurt.” Ik heb die week het ziekenhuis gebeld en gezegd: “Ik wil graag een hSg-onderzoek.” Dat is goed, dan plannen we die in, zeiden ze in het ziekenhuis.”

“Begin januari vond dat onderzoek plaats en werden mijn eileiders ‘doorgespoeld’. Vrij snel daarna bleek ik zwanger. Het was dus direct raak na die behandeling. Dat bevestigde mijn vermoeden dat er wel een verkleving in mijn eileiders of baarmoeder heeft gezeten, omdat het gelijk daarna raak was.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door JUF 💼 | YOUTUBER 🤳 *juf vlogt* (@charlottehoeboer)

Hoe ging je om met de onzekerheid van het zwanger willen worden?

“Die week voordat ik ongesteld moest worden vond ik een hel. Merk ik nou iets, ben ik misselijk, voelen mijn borsten anders? Ik praatte mezelf symptomen aan.”

“Twee jaar geleden had ik geen idee dat het zo zou kunnen lopen. Om mijn verhaal te kunnen delen met Sven, mijn dierbaren en mijn kijkers, dat helpt mij enorm. Vooral de reacties van degenen die hetzelfde meemaken, gaf mij veel kracht. Weten dat ik niet alleen ben. Want zwanger worden lukt écht niet zomaar bij iedereen en daar mag je over praten. Ik vond het ook moeilijk om te delen dat ik zwanger was, omdat ik weet hoe veel vrouwen een onvervulde kinderwens hebben.”

Hoe kwamen jullie erachter dat je zwanger was?

“Ik was een week lang ziek begin dit jaar. Ik dacht zelfs nog aan corona, ik had koorts en voelde me zo beroerd. In die week kreeg ik op woensdag bloedverlies. Verdomme, dacht ik, weer ongesteld. Een dag later stopte het bloeden. Toen dacht ik: hè? Zou het dan toch…?”

“Door de onzekerheid en de pijn van de voorafgaande maanden had ik geen zwangerschapstesten meer in huis. Toen heb ik een vriendin op pad gestuurd om een zwangerschapstest te halen haha! Op vrijdagochtend om 6.00 deed ik de test. De uitslag was direct duidelijk, maar ik dacht: die test liegt! Dit kan niet. Sven kon zijn ogen ook niet geloven toen ik hem meenam naar de woonkamer om de zwangerschapstest te laten zien.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door JUF 💼 | YOUTUBER 🤳 *juf vlogt* (@charlottehoeboer)

En hoe vind je het, om zwanger te zijn?

“Ik vind het heel gek dat mijn lichaam de ene dag bezig is met het maken van darmen, en de volgende dag met haartjes en huid. Dat er een kindje uit mij komt vind ik zo gek, ik besef het nog niet helemaal.”

“Het eerste trimester vond ik heel zwaar, ik was extreem moe. Ik ben fulltime leerkracht van groep 4 en 5, en de lockdowns – hoe vervelend ook – kwamen toevallig op een goed moment. Door het thuiswerken had ik de mogelijkheid om naar mijn lichaam te luisteren en veel te rusten. Nu gaat het eindelijk beter, en vind ik mezelf weer een beetje terug.”

Hoe vind je je zwangere lijf?

“Heel eerlijk? Ik vind het best lastig om mezelf niet te vergelijken met andere zwangeren die ongeveer even ver zijn. Is mijn buik klein of juist aan de grote kant? Ik ben constant aan het vergelijken. Door het pesten van vroeger ben ik nog steeds soms onzeker, en dan ik ga ik vergelijken. Sven helpt me daar gelukkig bij, die kan me helpen om uit die gedachtenkronkels te komen.”

Ben je al bezig met de bevalling?

“We zijn net verhuisd, dus al onze vrije tijd en energie zit in de verhuizing. We gaan straks eerst beginnen met de babykamer inrichten, daar weet ik al wel goed wat ik wil. Met de bevalling ben ik nog niet echt bezig, maar ik denk dat dat vanzelf wel komt naarmate de uitgerekende datum dichterbij komt.”

“Ik zie wel een beetje op tegen de bevalling, omdat ik snel flauwval. Zo viel ik ook flauw met het hSg-onderzoek. Dus daar ben ik wel wat angstig voor. Als we gesetteld zijn in dit huis wil ik ontspanningsoefeningen of zwangerschapsyoga gaan doen, als voorbereiding.”

Waar kijk je het meeste naar uit, als jullie kindje er straks is?

“Ik kijk er het meest naar uit om samen met ons frummeltje, Sven en de katten op bed te liggen. Dat vind ik zo’n gezellig en fijn idee, ik verheug me er nu al op.”