Momtalk: Claartje

Claartje Schröder (’88) is communicatieadviseur, ondernemer maar bovenal moeder. In december 2021 werden zij en haar vriend ouders van dochter Flore. We spreken Claartje over haar kinderwens die ze lange tijd niet heeft gehad, de hoogtepunten van het moederschap en over de verwerking van een miskraam.

Er zijn vrouwen die van jongs af aan roepen dat ze moeder willen worden, gold dat ook voor jou?

‘Nee, zeker niet. Ik heb zelfs gedacht dat ik geen kinderen wilde. Ik had het gevoel dat het moederschap m’n vrijheid zou beperken en stond daar lange tijd niet voor open. Ik ben dus niet echt zo’n geboren moeder die al op jonge leeftijd riep dat ze graag kinderen wilde. Integendeel zelfs.

Dat was – zeker toen ik net dertig werd – best wel een dingetje. Op die leeftijd stellen veel mensen de vraag of je kinderen wil of niet. Een nogal persoonlijke vraag, zeker omdat het bij mij dan weer een heel gesprek werd. Die vraag irriteerde me destijds. Het wordt zo vanzelfsprekend gevonden dat vrouwen kinderen krijgen. Als ik uitsprak dat ik het niet zeker wist, kreeg ik echt wel verbaasde reacties. Het wordt blijkbaar nog heel normaal gevonden dat vrouwen van rond de dertig jaar, aan kinderen gaan beginnen.’

Uiteindelijk ontwikkelt zich langzaam een kinderwens. Kun je daar wat over vertellen?

‘Die ontwikkeling startte eigenlijk vanaf het moment dat ik een relatie kreeg met m’n huidige vriend. Hij wilde heel graag kinderen en toen is bij mij de wens voor een kindje ook gegroeid. Dat is niet een heel lang proces geweest, want ik was destijds geloof ik 32 dus alle tijd van de wereld had ik niet meer. Uiteindelijk hadden we heel veel mazzel en was het in een keer raak.

Dat proces van voor een kindje kiezen, vond ik wel ingewikkeld. Het is echt een ingrijpende keuze en het is niet iets waarvan je zegt: ‘Laten we het even proberen’. En laten we eerlijk zijn: hoe kun je ooit weten waar je aan begint? Dat weet je echt pas op het moment dat je kindje een paar maanden oud is. Ik vond het dan ook behoorlijk spannend om ervoor te gaan, maar ik wist dat ik graag samen ouders wilde worden met m’n vriend.’ 

Hoe vond je het om zwanger te zijn?

‘Oh, dat vond ik heerlijk! De eerste tien weken was ik natuurlijk wel echt moe en had ik niet veel trek, wat nogal bijzonder is voor iemand die altijd honger heeft. Maar na de tien weken, voelde ik me heel goed. Ik zat – en zit nog steeds – heel goed in m’n lijf en vel en vond het waanzinnig om te zien hoe m’n lichaam langzaam veranderde. En je kindje in je buik voelen, geeft ook zoveel vlinders.

Ik vond het trouwens ook bijzonder om te merken hoe andere mensen op mijn zwangerschap reageerden. Zoals ik net al zei is het moederschap niet iets waar ik vanaf jongs af aan over heb gedroomd. Toen andere mensen laaiend enthousiast reageerden en het zo bijzonder vonden, besefte ik me ook echt: wauw, dit kindje is niet alleen voor ons een cadeau, maar ook voor zoveel mensen om ons heen.

Uiteindelijk beval je op 14 december 2021 van Flore, hoe kijk je terug op je kraamtijd?

‘Ik vond het een beetje gek eigenlijk en moest wennen aan hoe mijn leven ineens 180 graden anders was. Vanaf het moment dat Flore op mijn borst lag, voelde het gelukkig wel meteen vertrouwd en zei m’n gevoel: dit klopt helemaal, je bent moeder. Maar ik kende Flore nog helemaal niet en een gebruiksaanwijzing voor het moederschap is er nou eenmaal ook niet.

Mijn vriend was echt vanaf minuut één opslag verliefd op Flore, dat had ik niet. Bij mij moest dat gevoel, die liefde, wel even groeien. Dat heeft geen weken geduurd hoor. Hoogstens een paar dagen, waarna ik echt wel die roze wolk heb ervaren.’ 

Nu ben je al ruim een jaar moeder. Hoe vind je het moederschap?

‘Ik had er natuurlijk niet zo’n beeld van en dat helpt wel echt, want ik had geen verwachtingen die kunnen tegenvallen. En dat blijkt ook wel, want ik vind het ge-wel-dig om moeder te zijn. Ik ben nog steeds dezelfde Claartje, maar dan met een heel leuk stukje erbij: en dat is m’n dochter.

Het zijn echt de kleine dingetjes van het moederschap, die me vlinders geven. Steeds meer dan voor ik moeder was, besef ik: ‘M’n leven klopt en ik ben gelukkig’. Dat komt denk ik omdat je met een jong kindje ook veel meer pauze neemt. Flore kan minutenlang naar een bloem kijken. Of helemaal in een deuk liggen om een gek geluidje dat je samen maakt. Dat zijn van die momenten dat ik die golfjes van geluk ervaar.’

Naast moeder, ben je ook ondernemer en heb je je eigen theebedrijf. Hoe zorg je voor een prettige balans?

‘Dat klopt. Ik werk drie dagen in de week als communicatieadviseur, heb een eigen blog en run een eigen bedrijf met eerlijke thee (bio & fairtrade) uit Sri Lanka waar de wereld een beetje beter van wordt: TEAmwork Tea. Dat klinkt als veel, maar ik heb het geluk dat ik m’n werk heel erg leuk vind. Daarnaast vind ik het ook belangrijk om tijd voor mezelf te hebben: ik ben niet zo’n moeder die mega houdt van moederen en kan goed loslaten. Wat het ook een stukje makkelijker maakt is dat Flore de opvang geweldig vindt. Uiteindelijk denk ik dat ik de beste moeder ben als ik ook gewoon Claartje kan zijn die tijd heeft voor haarzelf en werk.

Verder is de balans natuurlijk ook weleens ver te zoeken. Dat hoort er denk ik ook gewoon bij. We proberen mee te bewegen met het ritme van onze dochter en daar tijd voor te maken. Als ik gehaast uit werk kom en Flore in de supermarkt vervolgens met een karretje wil rondrijden, denk ik: ‘Pak je rust, dit is waar het om draait.’

Onlangs deelde je op Instagram dat je een miskraam hebt gehad en dat je dat heftiger vond dan verwacht. Wil je daar iets over vertellen?

‘Daar wil ik zeker wat over vertellen, want ik heb gemerkt dat erover praten helpt. Het was een verrassing dat ik in verwachting was, maar heel erg gewenst. Toen het misging, besefte ik ineens: ‘Wow, wat had ik me op dit kindje verheugd.’ Ik zag – ook al wist ik pas een week dat ik zwanger was – ons al helemaal als een gezin van vier en daar keek ik direct heel erg naar uit. Dat gevoel vond ik bijzonder, omdat ik niet altijd heb gedroomd van überhaupt een gezin en ook echt wel nadelen van twee kindjes in zag. Dus het bevestigende gevoel dat ik heel graag nog een kindje erbij zou willen, was heel mooi en tegelijkertijd dus ook heel pijnlijk omdat het misging.

In het begin merkte ik dat ik het lastig vond om open over mijn miskraam te zijn. Het voelde toch als een soort van falen, alsof er iets stuk was in mij. Tuurlijk wist ik diep van binnen dat dat niet zo was, maar toch voelde dat zo. Door die negatieve gedachten dan uit te spreken, merkte ik dat ik dacht: ‘Dit is heel onaardig tegenover jezelf, dat zou iemand nooit zo tegen jou zeggen.’ Het krijgen van een miskraam maakt je heel kwetsbaar. Niet alleen op dat moment, maar ook daarna. Het krijgen van een kindje voelt nu niet meer als iets wat vanzelfsprekend is. Ik merk dat ik het lastig vind om nu in een soort wachtstand te zitten. Ik ben ongeduldig, omdat ik nu weet hoe graag ik een tweede kindje wil.’

Wat zou je tegen vrouwen willen zeggen die ook een miskraam hebben gehad?

‘Dat ze niet de enige zijn. Dat klinkt wellicht cliché, maar in het begin van mijn verwerkingsproces heeft het mij geholpen om verhalen van andere vrouwen te horen en lezen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Dat is de reden dat ik ook mijn (behoorlijk persoonlijke) verhaal deel. Mijn verhaal begon fantastisch: van vrouw die niet wist of ze kinderen wilde, naar heel snel zwanger raken en een gezonde dochter krijgen. Ik kan me voorstellen dat dat confronterend kan zijn voor andere vrouwen, en dus wil ik ook wel meegeven dat niets is wat het lijkt. Uiteindelijk heb ik dus – na een vliegende start – ook een miskraam gekregen en ben ik me bewust van hoe kwetsbaar het krijgen van een kindje is.’

Meer lezen?
Momtalk: Marlies
Momtalk: Romy
Momtalk: Joan