Momtalk: Debbie

Debbie Dhillon is de moeder van Jenaira (‘17), influencer, model en oprichter van de Moeder aan Moeder markt. Samen met haar geliefde Gino verwacht ze deze zomer hun tweede kindje, een zoontje. “Als nieuwe moeder voelde het niet alsof ik veel dingen op moest geven. Natuurlijk was het wel wennen aan de enorme verantwoordelijkheid die je ineens hebt.”

Hoe gaat het met je?

“Inmiddels goed, maar het is een drukke en emotionele periode geweest. Mijn vader is overleden en ik zou samen met Jenaira terugkomen naar Nederland voor de uitvaart. We zouden daarna terug vliegen naar Cyprus, waar we toen nog woonden, maar heel onverwacht hebben we toch besloten hier te blijven en nu weer met ons hele gezin in Nederland te gaan wonen. Ik moest dus ook ineens hier in Nederland op zoek naar een verloskundige. Ik heb deze week opnieuw mijn bloed laten prikken, omdat mijn medische gegevens uit Cyprus niet bruikbaar zijn. 

Ik ben momenteel bezig met uitpakken en uitzoeken. Ik word wel een beetje gek van alle spullen: we hebben door al het verhuizen – voor Gino’s voetbalcarrière – zoveel spullen. Ik wil rust en een opgeruimd huis, haha.”

Hoe gaat het met deze zwangerschap tot nu toe? 

“Het gaat zo snel: ik ben nu alweer zeventien weken zwanger. Bij die eerste ben je iedere dag alles aan het Googlen, nu heb ik daar niet eens tijd voor. Ik zet in mijn agenda dat ik af en toe een buik update op de foto moet zetten, anders zou ik dat zo vergeten. Ik ben wel erg blij om weer in Nederland te zijn. Het idee om in Cyprus te gaan bevallen vond ik niet fijn. De taal niet goed beheersen, een ander medisch systeem. Ik ben ook heel blij dat we dit keer gewoon samen zijn, Gio en ik, en dat we weten dat we Jenaira makkelijk bij iemand kunnen achterlaten als de bevalling begint. Al die dingen geven me veel rust.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Als kind was ik een enorme tomboy. Het poppenhuis dat mijn opa voor ons maakte liet ik links liggen, daar speelt Jenaira nu wel mee. Ook toen ik ouder werd, was ik er niet per se mee bezig. Ik had geen beeld in mijn hoofd dat ik graag jong moeder wilde worden. Toch was ik uiteindelijk ‘pas’ 22 toen Jenaira werd geboren. Gino en ik waren destijds al meer dan zeven jaar samen. Ik verhuisde met hem mee naar het buitenland en had daar veel tijd. We waren er allebei klaar voor, een kindje was heel welkom. 

Soms zag ik mensen wel kijken: huh, hoe oud ben jij? Ik had soms het gevoel echt als tienermoeder aangekeken te worden en durfde nauwelijks zonder make-up naar buiten zodat ze me niet nog jonger zouden schatten. Ik was er zelf helemaal niet zo mee bezig, maar werd door de opmerkingen van anderen soms wel onzeker. Natuurlijk is 22 niet heel oud, maar age is only a number en onze dochter was ongelofelijk gewenst en gepland.”

Hoe kijk je terug op jouw eerste zwangerschap?

“Tijdens mijn zwangerschap woonden we grotendeels in Polen. Ik vloog terug naar Nederland voor afspraken bij de verloskundige en echo’s. Tijdens die zwangerschap had ik veel last van bloedingen en moest ik regelmatig voor controle naar het ziekenhuis. Dat gaf veel stress. Verder was het een fijne zwangerschap. De bevalling, met name de nasleep daarvan, da’s een ander verhaal…”

Zou je daar wat over willen vertellen?

“Vlak voor de bevalling maakte Gino een transfer naar Engeland. Toen mijn vliezen braken was hij nog in Engeland en ik al in Nederland. Hij was net op tijd terug voor de bevalling. Helaas kreeg hij slechts twee dagen vrij, toen moest hij alweer terug naar Engeland. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, was hij al niet meer thuis. Ik moest namelijk een paar dagen in het ziekenhuis blijven omdat ik een katheter nodig had om mijn blaas te kunnen legen. Waarschijnlijk is de ruggenprik verkeerd gezet, waardoor ik dagenlang geen gevoel had in mijn onderrug en onderlijf. Ik moest mijn benen zelf optillen om uit bed te komen. Ze hebben me in het ziekenhuis geleerd hoe zo’n katheter werkt, daarna mocht ik naar huis. Ik heb toen nog zeker een week op die manier moeten ‘plassen’. Niet ideaal, als je ook hechtingen hebt en aan het herstellen bent van de bevalling… 

Omdat we na drie weken Gino achterna zouden reizen, wilden er nog heel veel mensen eventjes op kraambezoek komen. Dagenlang had ik ‘s ochtends, ‘s middags en ‘s avonds bezoek over de vloer. Ik sliep overdag niet, ik sliep ‘s nachts niet. Ik was oververmoeid. Ik dacht echt: Is dit het nou? ik vind moeder zijn helemaal niet leuk!

Gelukkig keerde op het moment dat we in Engeland waren de rust terug. Er was niet meer continu kraambezoek over de vloer. Natuurlijk was het wel intensief, om grotendeels in mijn eentje voor een newborn te zorgen, maar ik herinner me dat het allemaal vrij natuurlijk ging. Ik liet haar gelijk in haar eigen kamer slapen, ik had niet eens een babyfoon. Nu vind ik dat gek, maar toen voelde dat gewoon goed, ik had veel vertrouwen in mezelf. Ik had natuurlijk ook weinig mensen om me heen daar, dus ik Googlede gewoon van alles en raadpleegde af en toe mijn moeder via Facetime als ik er even niet uitkwam.”

Lichamelijk gezien heb ik nog lang last gehad van de bevalling, met name van mijn schaambot. Die heeft nog maandenlang pijn gedaan bij het traplopen en slapen. Emotioneel gezien voelde ik me denk ik pas nadat ik stopte met borstvoeding geven – na 15 maanden – weer echt mezelf.” 

Hoe vond jij het om moeder te worden?

“Ik hoor soms van mensen dat ze hun oude leven missen. Wij hadden al zo’n ander leven: we waren erg op onszelf teruggeworpen in telkens een nieuwe stad en een nieuw land, gingen niet veel uit, brachten vooral veel tijd samen door. Als nieuwe moeder voelde het niet alsof ik veel dingen op moest geven. Natuurlijk was het wel wennen aan de enorme verantwoordelijkheid die je ineens hebt.”

Wanneer dachten jullie: we zijn klaar voor een tweede kindje?

“Op Jenaira’s eerste verjaardag vroegen er al mensen: en, wanneer komt de tweede? Nog even niet alsjeblieft, dacht ik toen. Ik heb echt de tijd nodig gehad om goed te herstellen van de bevalling, ik had geen haast. We wisten wel dat we uiteindelijk graag een tweede kindje zouden willen. 

Vorig jaar heeft Gino een tijd in Slowakije gewoond terwijl wij in Nederland woonden. Ik vloog met Jenaira op en neer naar hem toe. Toen dacht ik vaak: ik ben blij dat ik nu geen peuter en baby mee hebt in mijn eentje in het vliegtuig. Vervolgens hebben we elkaar een periode van vijf maanden niet gezien, omdat hij vanwege de lockdown Slowakije niet uit mocht. Zelfs toen vroegen er mensen: en, komt er al een tweede?! Dan denk ik, hoe zie je dat voor je: een kind maken via Zoom?

Een paar maanden geleden maakte hij een transfer naar Cyprus en toen zijn wij weer met hem mee verhuisd. Eindelijk waren we weer samen en hielp hij ook weer mee helpen met het zorgen voor Jenaira. Toen we eenmaal een beetje gesetteld waren, voelde de timing goed. Drie maanden later was ik in verwachting. De eerste paar weken heb ik regelmatig dagenlang op de bank gelegen, ik was zo misselijk. Op de ergste dag gaf ik ongeveer twintig keer over. Ik had nul energie. Gelukkig gaat het sinds week 11 wat beter, ben ik minder misselijk, lukt het om wat te eten en komt mijn energie terug.”

Vind je de overgang van een naar twee kids nog spannend?

“Ik ben natuurlijk wel benieuwd hoe het gaat zijn om mijn aandacht te verdelen. Maar Jenaira wordt 29 augustus vier en gaat dan naar de basisschool, ik ben dertig augustus uitgerekend. Als zij op school zit, heb ik de tijd voor de baby, zodat ik hopelijk ook meer rust heb om met haar dingen te doen als zij weer thuis is. Het scheelt een boel dat ze inmiddels al zo zelfstandig is: zelf eten, aankleden, naar de WC, vertellen wat je wilt. Ik ben wel heel erg benieuwd hoe het gaat zijn om straks een jongetje te hebben, dat is ongetwijfeld net allemaal weer anders.”

Wat is het mooiste aan het moeder zijn?

“Ik denk de liefde die je voor je kindje voelt. Maar ook de liefde die je van je kindje terugkrijgt. Jenaira is zo gek als een deur, we moeten zo vaak om haar lachen. Gino en ik hebben ook altijd lol en het is zo leuk om er nog zo’n grapjas bij te hebben. Het gezinsleven is nooit saai, er gebeurt altijd wat.”

Waar kijk je het meeste naar uit als er straks weer een kleintje is?

“Die babygeur! Mensen hadden het daar altijd over, maar pas sinds ik zelf moeder ben weet ik wat ze bedoelen. Ik heb er ook veel zin in om weer de hele dag met zo’n klein frummeltje te kroelen. Maar ook om weer een mensje te zien ontwikkelen en opgroeien. Het blijft een wonder.”

Als laatste: je hebt de Moeder aan Moedermarkt opgericht, wil je daar wat meer over vertellen?

“Toen ik in Engeland woonde was ik eens op een markt waar alleen maar tweedehands babykleertjes en -spullen werden verkocht. Ik was er direct heel enthousiast over, dus heb onderzocht of er in Nederland bij mij in de buurt (Alkmaar) ook al zoiets werd georganiseerd. Dat bleek niet zo te zijn, dus startte ik met de Moeder aan Moeder markt. Een overdekte markt waar ouders een tafel kunnen huren om tweedehands kleding, speelgoed en andere spullen te verkopen voor kindjes tussen de 0 en 6 jaar. Inmiddels hebben we elf edities gedaan, maar helaas hebben we vanwege corona alles even stil moeten leggen. Het liefst wil ik zo snel mogelijk weer een nieuwe markt organiseren en ook uitbreiden door heel Nederland.”
Wil je op hoogte blijven van de Moeder aan Moeder markt? Volg dit mooie initiatief van Debbie dan via Instagram.