Momtalk: Lisa

Lisa Joy Kruis is de moeder van Luá Sunnery (‘15) en Yma Rose Nina (‘19). Ze woont samen met man en kindjes in Brabant en werkt als fotograaf en gastouder. “De innerlijke rust die ik had verwacht na het zien van die positieve zwangerschapstest, bleef uit. Lang voelde ik me onrustig en onzeker, ik had zo het vertrouwen in mijn lijf verloren. Ik was bang dat het weer zou gaan falen.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Een poppenmoedertje was ik niet, maar blijkbaar vertelde ik vanaf jongs af aan al dat ik later ‘mama’ wilde worden. Vanaf mijn elfde ben ik oppas en ik kreeg wel altijd complimenten dat ik zo goed ben met kids. Het hielp ook mee dat ik altijd geweldige gezinnen om me heen had, waardoor ik dacht: zoiets wil ik zelf later ook. Ik leerde mijn man kennen toen ik 16 was en hij 24. Toen ik 21 was gingen we samenwonen in een groot antikraakpand. Het begon toen al meer te kriebelen, maar antikraak wonen met een baby leek ons geen goed plan. Uiteindelijk was ik 24 toen we tekende voor een nieuwbouwhuis, in het dorp waar we allebei heel graag wilde wonen. Toen waren we er ook klaar voor om een babytje te verwelkomen.”

Hoe heb jij dat zwanger proberen te raken ervaren, zowel de eerste als de tweede keer?

“Toen we zwanger probeerden te raken, hebben we het direct serieus aangepakt. Ik had nooit zoiets van: we zien het wel. De wens was er, dus we gingen ervoor. Zonder dat het een frustratie of obsessie werd overigens, ik zat er wel relaxt in. Uiteindelijk ging er bijna een jaar proberen voorbij, voordat we besloten de dokter te bellen om advies in te winnen. Uit het eerste onderzoek bleek dat de kwaliteit van zijn zaad iets slechter was dan gemiddeld. Maar toen bleek ik ook onverwacht ineens zwanger te zijn. ‘Zie je wel’, zeiden mensen om ons heen, ‘jullie waren er gewoon teveel mee bezig!’. Mensen uit onze omgeving zeiden dat vaker en ze wisten het zeker: bij ons zou het echt wel gaan lukken. Wij zouden dat gewenste kindje krijgen. Ze zeiden het vooral om ons op te beuren. Ik kon zulke opmerkingen best waarderen, maar ik kon er soms ook echt niets mee. Niemand kan je een garantie geven.” 

Na ongeveer zes maanden, toen stopte ik met borstvoeding geven, zijn we begonnen met opnieuw mijn cyclus volgen met een app op mijn telefoon en ovulatie teststrips voor thuis. Zo probeerde we het te timen. We wisten dat de kans groot was dat we in een fertiliteitstraject zouden komen en dat dit pittig kon zijn. Zwanger worden was voor ons niet vanzelfsprekend. We besloten het wederom eerst zelf te gaan proberen, maar belden na zes maanden de gynaecoloog. Toen wij eind 2017 hoorden dat de zwemmers van mijn man nou niet bepaald de Olympische Conceptiespelen zouden winnen, stonden we voor een keuze. Het voordeel van iets te kiezen hebben is dat je dan nog een beetje het idee hebt dat je het heft in eigen hand hebt… dacht ik. Wij moesten er toch over nadenken. Wilden we al wel meteen de hele molen in? Wilden we de natuur niet toch nog één kans geven? Hoe zit het met de ethische bezwaren? Na dagen lang brainstormen aan tafel en ook de ratio laten werken hebben we toch besloten om het te doen.

Achteraf vond ik het een heftig traject, want vanaf dag 1 wordt er veel van je overgenomen. Als jij je wens in vervulling wilt laten gaan, dan moet je nu deze hormonen spuiten, deze medicatie slikken, op deze dagen langskomen, dit meten, dat laten, noem maar op. Je moet veel uit handen geven en vertrouwen op het ziekenhuisteam.

We hebben gelukkig veel steun gehad van lieve vrienden en familie in die tijd, dat maakte het allemaal een stuk dragelijker. Daarnaast keek ik naar mogelijkheden binnen de alternatieve gezondheid. In het ziekenhuis moest ik al alle touwtjes uit handen geven, het voelde daarom goed om met alternatieve therapie zelf een stukje controle en keuze te hebben en vooral even niets te moeten. Mijn bezoek aan de therapeute voelde als een warm bad, heel ontspannend en persoonlijk.

Tijdens dit hele traject deden we overigens mee aan het tv-programma ‘Niets liever dan een kind’. We zijn anderhalf jaar gevolgd, waarin we drie negatieve embryo terugplaatsingen hebben gehad. De bedoeling was dat de filmcrew na de wachtdagen bij elke test dag zou meedraaien, maar ik werd telkens een paar dagen daarvoor ongesteld. De laatste keer dat ze thuis zouden komen filmen, was ik nog steeds niet ongesteld geworden, maar ik durfde nergens meer op te hopen. Die keer bleek de test positief. Het moment dat we daar achter komen, is dus vereeuwigd op beeld.”

Hoe vond jij het om zwanger te zijn?

“De innerlijke rust die ik had verwacht na het zien van die positieve zwangerschapstest, bleef uit. Lang voelde ik me onrustig en onzeker, ik had zo het vertrouwen in mijn lijf verloren. Ik was bang dat het weer zou gaan falen. Om de boel compleet te maken voelde ik me er ook nog eens vervelend over dat ik me niet 100% happy voelde nu ik eindelijk in verwachting was. Gelukkig groeide met de weken niet alleen mijn buik, maar ook het vertrouwen in mijn lijf. 

Bij mijn zwangerschap van Luá was ik nog een stuk jonger, 24 tegenover 30 bij Yma. Ik stond destijds een stuk minder bewust in het leven. Ik heb de zwangerschappen heel verschillend, maar allebei positief ervaren. Ik kan soms met weemoed terugdenken aan die tijd: heb ik er wel genoeg van genoten? Die tederheid, en vreugde, het niet weten wat er komen gaat.”

Hoe kijk jij terug op jouw bevallingen?

“Luá is met 38 weken zwangerschap geboren. Ik kreeg een zwangerschapsvergiftiging en moest om die reden ingeleid worden. Ik vond dat wel prima, want de zwangerschap met die vergiftiging was zwaar. Maar de bevalling overviel me. Ik kreeg weeënopwekkers, mijn vliezen werden gebroken, ik had geen controle en er was voor mijn gevoel nauwelijks communicatie tussen mij en de zorgverleners in het ziekenhuis.

Bij Yma wist ik zeker dat ik absoluut niet naar het ziekenhuis wilde gaan en geen weeënopwekkers wilde krijgen. Tijdens haar zwangerschap bleek ik bij 39 weken en 2 dagen al vier centimeter ontsluiting te hebben. Ik had al weken lang voorweeën en het meerdere keren strippen de dag ervoor had zijn vruchten afgeworpen. Mijn vliezen werden thuis gebroken en een half uur later begonnen de eerste weeën. Vanaf dat moment was mijn bevalling echt begonnen. De weeën waren helaas niet krachtig genoeg, een “echte” thuis bevalling zou het hem niet meer worden. Na ruim vier uur weeën en maar een krappe 2 centimeter verder, besloot mijn verloskundige dat het tijd werd om naar het ziekenhuis te gaan voor de gevreesde weeënopwekkers. Achteraf bleek naar het ziekenhuis gaan de beste beslissing ooit te zijn. Bij het ziekenhuis aangekomen werd ik door mijn verloskundige meteen naar een verloskamer begeleid, in no time lag ik op het wit, koud en steriel bed aan het infuus met een dosis weeënopwekkers. Adios thuis bevalling, dat was toch even slikken. Maar ik kijk nog steeds heel positief terug op mijn home-hospital bevalling. Helaas kreeg ik na de bevalling een ernstige complicatie waardoor ik 3,5 liter bloed verloor. Hoe heftig dat ook was, hierin werden we weer enorm goed begeleid en ondersteund. Zowel lichamelijk als emotioneel gezien. En ja, er is heel goed gehandeld.”

Hoe was het herstel van die bevalling?

“Het herstel van de bevalling van Yma was heftig. De eerste twee weken gingen goed, ik leefde op adrenaline. Maar toen die weg viel, kon ik nauwelijks nog op mijn benen staan. Vanwege het ijzertekort was ik echt een vodje – zoals ik mezelf omschreef. Ik heb eerst geprobeerd om met voeding aan te sterken, maar dat was niet voldoende, dus kreeg ik ijzertabletten voorgeschreven. De complicaties na de bevalling en al het bloedverlies hadden ook impact op mijn melkproductie. Waar ik bij Luá een soort melkmachine was en af moest kolven omdat ik zoveel produceerde, kwam er nu niets uit. Ik heb direct een lactatiekundige in de hand genomen om me hierbij te ondersteunen. Dit borstvoeding avontuur moest en zou slagen. Bij Luá stopte ik na ruim 5 maanden hij had na iedere voeding last van extreme krampen kreeg spruw kreeg, ik meerdere borstontstekingen en we deden nauwelijks nog een oog dicht. Mensen zeiden tegen me: je bent gek dat je het nog volhoudt, stop gewoon. Niemand gaf me destijds de support die ik nodig had, dus dat deed ik. Daar kwam ook de drive om het dit keer te laten slagen vandaan. Het heeft zes maanden en heel veel bloed, zweet en tranen gekost voordat ik eindelijk mijn productie op peil had. Uiteindelijk heb ik zeventien maanden lang borstvoeding gegeven.

Lichamelijk gezien duurde het nog wel een jaar voordat ik het idee had me eindelijk weer een beetje mezelf te voelen. Zo’n fertiliteitstraject, een zwangerschap, een bevalling en complicatie gooien je je hormoonhuishouding goed omver. Ik heb echt 12 maanden nodig gehad om weer in balans te komen.”

Hoe is jouw kijk op je lichaam veranderd door het moeder worden? 

“Ik ben al jaren aan het stoeien met mijn gewicht. Bij Luá kwam ik 33 kilo aan, daarna viel ik 15 kilo af. Door de hormonen kwam ik weer tien kilo aan, daarna nog eens 33 kilo bij mijn tweede zwangerschap. Ik wilde van de ene kant dit lichaam gewoon omarmen en er trots op zijn omdat het mijn twee kinderen heeft gedragen, maar mijn uiterlijk klopte niet met hoe ik me van binnen voelde. De eerste zes maanden ben ik daar overigens totaal niet mee bezig geweest, toen was ik alleen maar gefocust op die borstvoeding geven en op lichamelijk aansterken. Pas na een jaar begon ik weer te sporten en voelde ik ook hoe fijn het is om weer aandacht aan jezelf te geven en te zorgen dat je lekker in je vel zit.”

Hoe vond jij de overgang van vrouw naar moeder?

“Die transformatie heb ik de eerste keer, op mijn 24ste, niet zo bewust meegemaakt. We waren er als stel gewoon klaar voor, het is heel natuurlijk gegaan. Natuurlijk realiseerde we ons af en toe best: oh shit, dit of dat kan nu niet meer. Maar Luá is echt een fantastisch kind, daar haalden we direct zoveel geluk en plezier uit. Wat ik wel heftig vond om te ervaren is die kwetsbaarheid als moeder. Alle ellende in de wereld komt twee keer zo hard binnen.”

En de overgang van een naar twee kinderen?

“Eigenlijk ook heel prettig. Ik had nooit gedacht dat ik het leeftijdsverschil van ruim vier jaar zo prettig zou vinden. Wij wilden onze kids ook het liefst lekker dicht op elkaar. Maar nu zien we ook de voordelen van een groter leeftijdsverschil. Luá was al zo zelfstandig toen Yma werd geboren, hij kon echt met ons meegenieten van zijn baby zusje. Het scheelt wederom dat ook Yma een heerlijk makkelijk kindje was, waardoor die overgang totaal niet heftig voelde.”

Wat vind jij de grootste uitdaging in het moederschap?

“De grootste uitdaging ligt bij mij: ik kan namelijk erg streng zijn voor mezelf. Ik kan op een dag bepalen dat ik een mama met structuur, energie en engelengeduld ben en als dat niet lukt, vind ik dat frustrerend. Ik mag echt wel wat milder zijn voor mezelf. Hoewel ik het niet zozeer als een last ervaar, vind ik tijd voor mezelf maken ook wel een uitdaging. Ik weet dat het af en toe nodig is om iets voor mezelf te doen, maar het kost me moeite om daar gehoor aan te geven.”

Wat is het mooiste aan het moeder zijn?

“Onvoorwaardelijke liefde, dat voel ik letterlijk iedere dag. Ik ben ook ongelofelijk trots op mijn kinderen, op ons gezin. Iedere dag met hen is een feestje. De liefde tussen je kinderen vind ik ook prachtig. Toen we weer zwanger hoopte te worden, probeerde we daar vaak een voorstelling bij te maken. Dat kun je pas als je het meemaakt, want het gevoel dat die liefde bij je losmaakt is met geen pen te beschrijven.”

Welke tip zou jij aan een andere (aanstaande) moeder willen geven?

“Vraag om hulp en schroom niet om professionals in te schakelen. Natuurlijk kun je heel veel tips en adviezen krijgen van de mensen om je heen, maar zorg dat je de juiste informatie krijgt. Als nieuwe moeder ben je net een spons, je zuigt alles in je op, dus kies je bronnen zorgvuldig uit.”

Fotocredits: Joukje Vissenberg