Momtalk: Lotte en Bibi

Bibi en Lotte Telleman hebben samen twee kinderen: zoon Sef (2019) en dochter Lux (2020). Ze verhuisden recent van Haarlem naar Bennebroek, houden een vlog bij over hun leven en delen veel over kinderwens en donorschap. “Onze donor Martijn voelt meer als familie dan als vrienden, we horen echt bij elkaar.”

Hebben jullie beiden altijd een kinderwens gehad?

Lotte: “Al toen ik een jong meisje was wilde ik graag moeder worden. Ik heb altijd veel gehad met kinderen, ik ben ook in het onderwijs gaan werken.” Bibi: “Ik grapte altijd: ik wil graag tienermoeder worden, haha. Ik wilde zeker graag jong moeder worden. Dat is niet helemaal gelukt – ik was 32 toen Sef werd geboren – maar had ook een grote kinderwens.”

Lotte: “We hadden ongeveer twee jaar verkering voordat we kinderen kregen. Al vrij snel nadat we verkering kregen merkten we: dit voelt helemaal goed. We zijn serieus en willen kinderen, hoe gaan we dat doen? Dat waren goede gesprekken, ‘s avonds op de bank met een wijntje erbij.”

Hoe werkt donorschap, als je graag kinderen wilt?

“We kozen ervoor om in onze omgeving te vertellen dat we een kinderwens hadden, en een bekende als donor zochten. Zo zijn we begonnen met de figuurlijke zaadjes te planten”, zegt Lotte. “Ik dacht, wie is er nou zo gek in onze omgeving om dat te doen? Als zaaddonor ga je een commitment voor het leven aan. Ik had niet direct iemand in gedachten, aan wie we die grote vraag konden stellen.”

Bibi: “Eerst waren we heel strikt: we willen wel een donor, maar hij mag niets met ons kind te maken hebben. Wij wilden het helemaal zelf doen, het is ons kind en hij moet alleen z’n zaad doneren, dat idee haha. Gaandeweg in dat proces dachten we: wat is nou eigenlijk belangrijk voor een kind? We werken zelf met kinderen, we vonden het belangrijk dat het kind weet waar hij of zij vandaan komt en contact op kan nemen met de biologische vader. En natuurlijk dat zijn of haar vader daarvoor openstaat.”

Dan blijkt dat een oude vriend van Bibi – die weer in hun leven komt – openstaat voor hun kinderwens en donorschap. Bibi: “We kwamen weer met elkaar in contact. Na een avond uit eten en op stap kwam uiteraard ook onze kinderwens ter sprake.‘Eerst maar eens kijken of Martijn het nog weet na dat avondje stappen’, dacht ik de volgende ochtend. Maar gelukkig meende hij wat hij de avond daarvoor had gezegd aan de bar. Martijn wil onze donor zijn.”

Bij Medisch Centrum Kinderwens, een fertiliteitskliniek in Leiderdorp, wordt bij Martijn een DNA-onderzoek en bij Lotte een vruchtbaarheidsonderzoek gedaan. Lotte: “Ik vond het wel een fijn idee om mijn gezondheid te laten checken voordat we echt konden beginnen.”

Uit het onderzoek komen geen bijzonderheden: er wordt een datum gepland wanneer Lotte een eisprong heeft en langs kan komen. Lotte: “Het is een beetje ongemakkelijk om in klinische setting de inseminatie te doen. We vonden het wel fijn idee om het met elkaar te kunnen doen, Bibi en ik samen.”

Bibi, jij vertelde dat jij niet per se de wens hebt om ooit een kindje te dragen. Kan je daar iets over vertellen?

“Omdat ik twee jaar ouder ben dan Lot, dachten we allebei dat ik het eerste kindje zou dragen. In dat proces kwam ik erachter dat mijn draagwens niet zo groot was als mijn kinderwens. Ik heb altijd wat. Bij een potje voetbal in het park scheur ik bij wijze van spreken al mijn enkelbanden. Ik heb zo vaak kwaaltjes en ik zag alweer helemaal voor me dat dit ook zo zou lopen bij een zwangerschap. Het was goed zo: Lotte zou onze kindjes dragen.”

Hoe zagen jouw zwangerschappen eruit?

Lotte: “Ik heb twee makkelijke zwangerschappen gehad, met weinig kwaaltjes, maar ook niet met die euforie die sommige vrouwen ervaren. Er zijn vrouwen die hun zwangerschap de mooiste en meest bijzondere tijd van hun leven vinden, dat had ik niet. Ik had er soms ook wel last van dat ik er anders uitzag en dat ik overal rekening mee moest houden. Ik vond het wel enorm bijzonder dat er een mensje in je leeft, dat je je lijf ziet groeien.” Bibi vult aan: “We hebben ook een cursus haptonomie gedaan, ik vond het zó gaaf dat ik voelde hoe Sef in mijn handen kwam liggen.”

Hoe kijken jullie terug op de bevallingen?

Lotte: “Bij mijn eerste bevalling stopte de weeën met 9 centimeter ontsluiting. Ik kreeg weeën-opwekkers en vervolgens pijnstillers om de heftige weeën op te vangen. Dat was mijn referentie van een bevalling. Hoe anders was de geboorte van Lux! Bij Lux ben ik thuis bevallen. De bevalling ging veel sneller: om 6 uur ‘s ochtends werd Sef opgehaald door mijn moeder omdat ik toch wel flinke weeën begon te krijgen, en om 12 uur ‘s middags kon hij weer thuiskomen, toen was Lux er.”

“Het was echt zo’n mooi moment samen, in ons eigen huis ons kindje te kunnen ontmoeten”, vult Bibi aan. “Enige kleine minpuntje: ik ben heel erg gehecht aan mijn bed. Zei de verloskundige tegen Lotte: ga maar even aan die andere kant liggen. Je raadt het al: daar lag geen plastic zeiltje onder tijdens de bevalling. Haha, we hebben er een nieuw topmatras voor gekregen.”

Hoe kijken jullie terug op de kraamtijd?

Lotte: “Bij Sef vond ik het enorm overweldigend, het verantwoordelijkheidsgevoel, dat je voor altijd voor dit mensje zal zorgen. Ik was onzeker, soms angstig en vond het best lastig om alleen voor hem te moeten zorgen. Wat betekent dat huiltje, doe ik het goed? Bibi was mijn rots in de branding.”

Bibi: “Ik ben echt een doener, ik ben van aanpakken. Let’s go. We woonden op een bovenwoning met 2 trappen, ik ging gewoon praktisch een commode regelen en op de gang zetten zodat we ook daar een handig verschoonplekje hadden.”

Lotte: “Bij Lux hebben we door de lockdown in de kraamweken echt in onze eigen bubbel gezeten. We hadden tevoren bedacht dat we in de eerste week geen bezoek wilden en als gezin van vier wilden wennen.”

Hoe vonden jullie de komst van Lux, jullie tweede?

Lotte: “Ik over de overgang van géén naar één, groter dan van één naar twee. Onze zoon Sef is echt een wakker, energiek kind, Lux gaat veel meer mee met de flow en is veel rustiger. Ze ging heel snel mee in het ritme van het gezin.” Bibi vult aan: “Ook al delen we niet hetzelfde DNA, Lux en Sef zijn natuurlijk ook mijn kinderen. Ik ben hun mama en opvoeder. Sef is echt een temperamentvol jongetje, echt een kind van uitersten. Als we uit eten zijn en ik 5 minuten niet kijk, is het restaurant bij wijze van spreken omgebouwd. Hij lijkt op mij in veel opzichten.”

Lotte: “Hij vond het ontzettend leuk om een zusje te krijgen. Hij was 1,5 en helemaal blij. Hij is altijd trots op haar geweest, echt een trotse broer, soms zelfs een beetje te beschermend. Dan gaat hij op de creche vertellen wat ze allemaal niet mag doen, haha.”

Bibi: “Onze zoon en dochter zitten best dicht op elkaar qua leeftijd, ook qua slaapjes gaat dat goed. Lux is nu bezig met een eigen wil te ontwikkelen, dan ben je echt meer bezig met opvoeden. Echt een andere fase dan met een pasgeboren baby.”

Lotte, wat heeft je het meest verbaasd van lichamelijk herstellen na de bevalling?

Lotte: “Bij Sef was ik er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen, met een aantal hechtingen. Ik voelde me nog best een tijd belabberd, met kraamverband en oma-onderbroeken. En dat je nog zo lang kan vloeien (bloedverlies, red.) daarna, dat wist ik ook niet.”

“Bij Lux had ik geen hechtingen. Ik kreeg wel de waarschuwing om niet teveel trap te lopen, en vooral veel in bed te blijven. Maar ik wilde juist zo graag met mijn pasgeboren baby en frisgedoucht naar beneden.”

Bibi: “‘Zullen we naar beneden’, vroeg Lotte. Onze kraamzorg vond dat geen goed idee. Ik zie ons nog zo zitten in die donkere slaapkamer, daar hadden we geen zin in haha! Lux is om half 11 geboren, om 12 zaten we samen beneden op de bank. Heerlijk!”

Lotte, hoe kijk je tegen jouw lichaam aan, twee zwangerschappen later?

Lotte: “Ik ben meer kilo’s aangekomen tijdens mijn zwangerschappen. Bij allebei heb ik borstvoeding gegeven, alleen bij Sef kwam ik veel sneller weer op mijn oude gewicht. Mijn lichaam is niet meer hetzelfde, mijn heupen zijn bijvoorbeeld breder geworden. Ik hoef niet af te vallen voor de kilo’s, maar ik wil wel weer meer tijd maken om goed voor mezelf te zorgen en niet meer alleen voor de kinderen te zorgen. En zorgen voor mezelf is onder andere sporten en gezonder te eten.”

Bibi: “Ik vond de bevalling zó iets gaafs. Wat een waanzin dat er mensen zijn die niet kijken, het is zo gaaf om te zien, dat een lijf dat kan. En ja, Lot is wat kilo’s aangekomen, maar ik vind haar nog steeds prachtig, voor mij hoeft ze geen kilo’s te verliezen.”

Hoe vinden jullie het om samen ouders te zijn?

Bibi: “Heerlijk! We zijn altijd veel op pad met ons gezin. Lekker naar de markt op zaterdag, ergens koffie drinken, lekker lunchen. Daar genieten we zo van.”

Lotte: “Klopt, ons gezin geeft ons zoveel geluk. Alleen tijd samen, daar moeten we echt aan werken. Ik vind Sef en Lux nog zo klein, dat ik ze liever niet bij een onbekende oppas wil achterlaten totdat ze zichzelf kunnen uitdrukken in woorden. Dus die date nights schieten er vaak bij in.”

Welke tip zouden je een andere (aanstaande) moeder willen meegeven?

Bibi: “Alles wat ouders doen, doen ze met de intentie van liefde. Je kent je eigen kind het beste, dus hopelijk durf je zelf keuzes te maken die bij jou of jullie passen. Wij trekken ook ons eigen plan.”

Lotte: ”Ik ben trots op hoe wij het doen. Ik vind het geweldig om nu tot de groep van moeders te behoren. Als ik op straat een andere moeder kruis met kinderwagen denk ik: we delen zoveel samen, ook al kennen we elkaar niet.”

Meer lezen?
Momtalk: Demi