Momtalk: Demi

Demi Druijf (’97) is moeder van zoon Jame (5,5 maand oud) en samen met haar grote liefde Ferdy. Momenteel is het avontuurlijke gezin bezig met een verhuizing naar Oostenrijk, waar ze met z’n drietjes gaan wonen voor het werk van Ferdy. Tussen de verhuischaos door spreken we Demi over haar leven als kersverse moeder.

Het is bijna een halfjaar geleden dat je beviel van je zoontje Jame, heb je altijd al een kinderwens gehad?

Al van jongs af aan leek het me geweldig om moeder te worden en toen ik Ferdy drie jaar geleden leerde kennen, wisten we ook gelijk dat we heel graag kinderen wilden. Het leek ons geweldig om jong ouders te worden, zeker ook gezien het leven wat we leiden. Mijn man is voetballer waardoor we waarschijnlijk de komende jaren nog op veel verschillende plekken gaan wonen. Vorig jaar was dat België, de komende zes maanden is dat Oostenrijk en daarna kan het zomaar weer een ander land zijn. Dat betekent dus ook dat we – buiten de werktijden van mijn man om – heel veel tijd voor onszelf en dus een baby hebben.

Toen we in augustus 2020 tegen elkaar zeiden dat een kindje heel welkom zou zijn, heb ik mijn spiraal eruit laten halen. Binnen een maand was het toen raak, maar helaas kreeg ik vroeg in de zwangerschap een miskraam. Ik had me best wel vergist in hoe heftig het is om een miskraam te krijgen. Toen ik drie maanden na de miskraam weer in verwachting was van Jame, durfde ik het ook bijna niet hardop te zeggen.

Je geeft aan dat je je hebt vergist in hoe zwaar een miskraam is, kun je dat uitleggen?

Klopt, vooral ook omdat ik mijn eerste zwangerschap redelijk onbezorgd inging. We waren zo blij toen ik in verwachting was en waren helemaal in de zevende hemel. We schrokken dan ook onwijs toen ik een miskraam kreeg. Van het ene op het andere moment word je van die roze wolk afgeduwd. Dat was best heel intens en heeft ervoor gezorgd dat ik in de zwangerschap van Jame een stuk terughoudender was. Ik durfde er gewoon nog niet op te hopen dat het dit keer goed zou gaan.

Nadat je een miskraam hebt gehad, raak je dus weer opnieuw in verwachting. Hoe vond je het om zwanger te zijn?

Ik vond het oprecht helemaal fantastisch. Ik heb zo genoten dat ik nu zeg dat ik nog wel tien keer zwanger wou willen zijn. Ik voelde me beter dan ooit, echt een sterke en krachtige vrouw. Iedereen zag ook aan me dat ik onwijs gelukkig was en goed in m’n vel zat. Ik had ook eigenlijk nooit durven dromen dat ik me zo zou voelen tijdens m’n zwangerschap. Ik voelde me nooit echt een sterke, onafhankelijke vrouw en was bang dat ik heel kwetsbaar zou zijn. Maar er is sinds de zwangerschap van Jame echt een knop omgegaan waardoor ik me veel krachtiger voel dan daarvoor.

Daarnaast mag ik mezelf ook echt gelukkig prijzen dat ik bijna geen kwaaltjes heb gehad. Tuurlijk voelde ik me niet altijd helemaal 100 % top, maar die pijntjes en ongemakken wogen absoluut niet op tegen het magische gevoel van een kindje in je buik.

Je zwangerschap klinkt als een hele fijne tijd, heb je je bevalling ook zo ervaren?

Mijn bevalling ging absoluut niet soepel, maar toch kijk ik er heel positief op terug. Met ruim 41 weken zwangerschap ben ik bevallen van Jame, uiteindelijk via een spoedkeizersnede. Ik had namelijk 26 uur lang weeën en de ontsluiting kwam goed op gang, maar op een gegeven moment is Jame gedraaid en zat hij vast. Ik merkte in het ziekenhuis dat de sfeer kantelde en ik voelde: ‘Dit gaat niet helemaal goed’. Achteraf vertelden de artsen mij dat ze aan Jame z’n hartslag horen dat hij niet meer prettig in de buik zat, waardoor ze besloten dat hij gehaald zou worden via een keizersnede.

Toen de artsen me vertelden dat ik een spoedkeizersnede moest ondergaan, was mijn eerste reactie dat ik de bevalling graag wilde afmaken. Ik had 26 uur lang pijn geleden, dat was toch niet voor niks? Maar al heel snel dacht ik: geef me maar die ruggenprik, dan heb ik over twintig minuten een gezond kindje in m’n armen. En hoe cliché dat ook klinkt, dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste. Het was dan ook echt liefde op het eerste gezicht toen ik Jame in m’n armen had.

Vond je de kraamperiode ook net zo magisch als je zwangerschap en bevalling?

Haha, het klinkt bijna een beetje saai hé? Maar ja, ik vond de kraamweek heerlijk. Mijn man voetbalde destijds in België, dus dat was af en toe wel pittig. Hij kwam dan iedere dag naar Nederland om bij ons te zijn, maar al snel besloot ik ook die kant op te komen. Juist omdat we daar bijna niemand kenden, konden we heerlijk in onze bubbel kruipen en wennen aan het ouderschap. Ik merkte dat ik niet zo’n behoefte had aan visite en kon gelukkig ook goed m’n grenzen aangeven. Dat is sowieso wel iets wat ik veel beter kan nu ik moeder ben: ik durf veel beter m’n grenzen aan te geven als het om m’n kind gaat, juist omdat ik me zo verantwoordelijk voor hem voel.

Overigens was ik ook verbaasd over hoe vanzelfsprekend alles meteen is als je moeder bent, hoe snel je je rol als moeder eigen maakt en daarin groeit. Het herstel van m’n keizersnede vond ik wel pittiger dan verwacht en eigenlijk dacht ik pas na tien weken een beetje van: ‘Ik ben er weer’. Maar ook hierbij geldt dat je dat voor lief neemt en accepteert. Het hoort er nou eenmaal bij.

Inmiddels ben je zes maanden moeder, hoe bevalt het?

Voorafgaand aan de geboorte van Jame, was ik best een beetje bang dat ik het tegen zou vallen. Ik vond zwanger zijn namelijk zo geweldig dat ik dacht: ‘Kan moeder zijn daar wel aan tippen?’ Maar dat is absoluut het geval. De afgelopen maanden vond ik geweldig en intens tegelijk. De liefde die ik voor Jame voel is onbeschrijfelijk en gaat zo diep. Het liefste heb ik hem – en dat vind ik ook tegelijk een uitdaging – de hele dag bij mij. Ik geef ook fulltime borstvoeding, dus vaak is dat gelukkig ook wel het geval. Ik ben nooit zonder hem en ik ben er heel dankbaar voor dat ik al die tijd voor hem heb.

Toch vind ik het feit dat m’n hele leven nu in het teken staat van het moederschap, ook wel heel intens. Je staat gewoon continu aan en dat voelt ook heel dubbel. Ik vind het onwijs moeilijk om hem los te laten en wil het liefste alles zelf doen, al helemaal omdat we nu in het buitenland wonen en ik hier nog weinig mensen ken. Maar dat betekent ook dat ik 24/7 bij Jame ben en daardoor weinig tijd voor mezelf heb.

Je noemt loslaten een van de grootste uitdagingen van het moederschap, kun je dat uitleggen?

Als je kindje in je buik zit, hoef je nog helemaal niet los te laten. Daar zit hij veilig en heb je ‘m altijd bij je. Maar vanaf het moment dat Jame werd geboren, werd ik al geconfronteerd met loslaten. Dat is ook misschien wel iets wat ik heb onderschat. Op social media zie je alleen maar plaatjes voorbijkomen van moeders die met hun kind knuffelen en dat snap ik ook, dat doe ik ook. Maar er is ook altijd nog een deel van het moederschap dat gepaard gaat met loslaten, onzekerheden en twijfels. Ik zeg daarom ook altijd dat ik probeer een geweldige moeder te zijn, maar dat betekent niet dat ik me altijd zo voel.

En het feit dat je gewoon niet helemaal kan voorspellen hoe je als moeder bent en hoe je je voelt, vind ik een uitdaging maar ook een hoogtepunt tegelijk. Je kan nou eenmaal vooraf niet alles weten en dat zorgt ervoor dat je soms overspoeld wordt met of heel veel liefde of met zware momenten. Als er een ding is wat ik afgelopen tijd heb geleerd, is het dan ook wel dat je het als moeder gewoon op je af moet laten komen. Uiteindelijk vormt het zich vanzelf en is je moedergevoel hetgeen wat telt.

Jullie leiden een avontuurlijk leven, hoe zie je de toekomst voor je?

Zoals ik al eerder zei, ben ik echt een persoon die graag dingen op zich af laat komen en dat geldt ook voor de toekomst. Omdat het werk van mijn man overal kan zijn, denk ik dat we nog wel vaker in het buitenland gaan wonen. Maar we vinden het beiden wel belangrijk om de ontwikkeling van Jame, en hoe hij zicht voelt, centraal te stellen. Nu is hij nog klein en heel flexibel, maar als we merken dat hij baat heeft bij structuur, dan moeten we daar een oplossing voor vinden. Ik ben heel avontuurlijk ingesteld en ben dol op veranderingen, maar dat hoeft natuurlijk niet voor Jame te gelden.

Als laatste vraag, welk advies zou jij andere (aanstaande) moeders willen meegeven?

Mijn advies aan andere moeders is dat, of het nu gaat om je zwangerschap, bevalling of het moederschap, ze vooral naar hun gevoel moeten luisteren en hun grenzen moeten en mogen aangeven. Dat moederinstinct is zo sterk en als moeder weet je uiteindelijk wat het allerbeste voor je kind is. Zolang je je goed voelt bij de keuzes die je maakt, ben ik ervan overtuigd dat je kind daar ook het gelukkigste bij voelt.

Meer lezen?
Momtalk: Elke
Momtalk: Ellen
Momtalk: Abish