Momtalk: Mei Fang

Mei Fang Tan (34) woont met haar vriend Robbert, een architect, en hun twee kids Filippa (bijna 4) en Juno (1,5) in Amsterdam. “We zijn net verhuisd naar een huis buiten de ring. Niet meer om de hoek van mijn favoriete koffietent, maar wel met een tuin en parkeerplek voor de deur. Ik ben geboren in Brabant en gewend aan groen en ruimte, dus ik wilde niets liever dan dat voor mijn kinderen.”

Mei Fang werkt als persoonlijk begeleider van mensen met een autistische stoornis. Ze studeerde aan de kunstacademie in Breda en daarna cultuurwetenschappen in Amsterdam. Haar werk als illustrator kwam door de komst van de kindjes een tijdje stil te liggen, maar sinds een paar maanden is ze weer volop aan het tekenen. Thema’s als vrouwelijkheid, zwangerschap en moederschap staan in haar werk (te bewonderen op haar Instagram) centraal.

Het is alweer even geleden, maar hoe waren jouw zwangerschappen?

Toen ik zwanger was van Filippa had ik veel last van bekkeninstabiliteit. Ik zat na drie maanden al thuis omdat ik niet meer kon werken. Ik vond dat niet zo erg, ik kon me juist niet voorstellen dat je nog volop moet werken in zo’n intense periode. Ik had veel last van mijn bekken, maar als ik terugdenk aan die zwangerschap stond die niet in het teken van pijn. Ik vond het een hele mooie periode, ik was ontzettend trots op mijn veranderende lichaam.

Een tweede zwangerschap, als je al een kindje hebt rondwandelen, is totaal anders. Ik vond het fysiek een stuk zwaarder. We woonden destijds nog vier hoog in Bos en Lommer: ik herinner me vooral hoogzwanger die trappen op en neer met boodschappen, peuter en kinderwagen.

En de bevallingen?

De cursus hypnobirthing die ik volgde tijdens mijn eerste zwangerschap bracht me veel inzicht over hoe een bevalling eruit ziet en gaf me vertrouwen in mijn lichaam. Ik was ervan overtuigd dat ik het kon. Ik ben, zoals ik graag wilde, thuis bevallen. Mijn bevalling duurde, vanaf de eerste wee tot de geboorte van Filippa, in totaal twaalf uur. Het was uitputtend omdat ik al snel persweeën kreeg die ik lang moest tegenhouden. Maar ik zat heerlijk in mijn eigen bubbel thuis. Ik was niet zo bezig met die hypnobirthing, maar geloof dat het me het vertrouwen had gegeven dat ik nodig had. Van Juno beviel ik ook thuis. Die bevalling ging nog sneller, ik geloof een uur of zes, en daar kijk ik ook met plezier op terug.

Hoe was jouw postpartum periode?

Ik wilde ontzettend graag borstvoeding geven, dat was verschrikkelijk belangrijk voor me. Maar Filippa dacht daar anders over en weigerde aan de borst te drinken. Die eerste paar weken waren zo hard werken: ik was continu aan het kolven en voeden, vaak tegelijkertijd. Er was weinig tijd voor mijn fysieke en emotionele herstel, alles stond in het teken van dat voeden. Als ik er nu aan terug denk dan word ik verdrietig, wat heb ik mezelf toch aangedaan. Iedereen zag me ploeteren en toch heb ik het een half jaar vol gehouden om haar volledig moedermelk te geven door te kolven. Ik heb natuurlijk ook genoten van een kleine baby, lekker samen wandelen, zo’n heerlijk klein lijfje knuffelen. Bij Juno dreigde het ook mis te gaan met de borstvoeding. Hij bleef de eerste dagen maar afvallen, terwijl hij juist weer moest aankomen. Ik had notabene een lactatiekundige als kraamzorg genomen, maar het lukte niet. Ik heb een maand fulltime gekolfd en toen besloten het roer om te gooien. Ik zou nog één goede poging wagen, waarbij Juno uitsluitend de borst kreeg en verder niets. Ik voelde me een paar dagen heel schuldig, maar het werkte. Hij begon te drinken en zo hebben we het negen maanden volgehouden.

Hoe keek of kijk jij aan tegen jouw postpartum lichaam?

Ik ben altijd onzeker geweest over mijn lichaam. Nu mijn lichaam me twee kinderen heeft gegeven ben ik er eindelijk gelukkig mee. Plastisch gezien was mijn lichaam ‘vroeger’ vast beter, maar zo voelt dat niet. Nu denk ik: wat zonde dat ik al die tijd zo negatief naar mijn lijf heb gekeken. Wat ook nog een rol speelt in dit proces is dat ik een tijdje niet kon lopen vanwege een ziekte. Dat heeft me met de neus op de feiten gedrukt. Wees blij met een gezond lichaam. Wees er zuinig op, ook op dat vetrolletje. Eerlijk gezegd heb ik nu niet eens de tijd meer om me druk te maken over hoe mijn lichaam eruit ziet, ik heb als moeder wel genoeg aan mijn hoofd.

Wat zijn voor jou onverwachte uitdagingen in het moederschap?

Eerlijk gezegd vind ik het huishouden, alle dagelijks taken die komen kijken bij het runnen van een gezin, de grootste uitdaging. Thuiskomen van werk en dan nog boodschappen doen, koken, kids laten eten, in bad doen en in bed krijgen. We hebben makkelijke en rustige kinderen, maar die momenten zijn altijd uitdagend. Mijn oudste dochter is bijvoorbeeld een hele moeilijke eter, dat bracht lang veel spanning met zich mee. Inmiddels zijn we er relaxter in geworden. Het komt wel goed. Een andere uitdaging is de beperkte tijd voor jezelf. Er is altijd wel iemand die iets van je wilt of nodig heeft. Mijn vriend en ik hebben het naar mijn idee wel goed verdeeld. We wisselen bijvoorbeeld de ochtenden met elkaar af – om en om mogen we even blijven liggen – en letten erop dat we allebei af en toe tijd voor onszelf hebben.

En wat is een onverwacht leuk aspect van het ouderschap?

Dat ik iedere dag zo gelukkig ben als ik mijn kindjes zie. Ik vind het zo heerlijk om ze vast te pakken, met ze te knuffelen op schoot en aan hun haartjes te ruiken. Simpele dingen, zoals een stukje fietsen, zijn zoveel leuker met twee van die vrolijke mensjes. Ik had er ook nooit bij stilgestaan hoe de dynamiek in een familie verandert door de komst van (klein)kinderen, een generatie die opschuift. Het is zo mooi om te zien hoe trots mijn ouders op mijn kinderen zijn, dat heeft onze band ook heel veel goeds gedaan. Het ontroert me om te zien hoeveel liefde ze voelen voor de kinderen van mijn zus en mij.

Wat ik ook heel leuk en onverwacht vindt is de aansluiting met andere moeders. In de speeltuin, bibliotheek of bij een koffietent, er zijn bijna altijd ook andere moeders met wie je een blik kunt wisselen, even kunt kletsen of van wie je een billendoekje kunt lenen als dat nodig is haha. 

Wat voor moeder ben jij?

Ik laat mijn kinderen vrij om te zijn wie ze willen zijn, probeer zo weinig mogelijk te zeggen wat wel of niet hoort. Als zij in hun blote billen door de straat willen rennen, dan mag dat. Ik wil hen ook met creativiteit laten opgroeien, zodat ze zich daarin kunnen ontwikkelen. Mijn dochter tekent en zingt heel graag, dus dat probeer ik ook te stimuleren.

Hoe zorg jij voor #howaboutmomtime?

Mijn lichaam en geest hebben zoveel jaar in dienst gestaan van mijn kinderen, dat heeft me opgebroken. Ik merkte dat ik niet langer zo door kon gaan: het is voor mij niet goed om alleen maar met hen bezig te zijn. Ik ben daardoor veel bewuster tijd voor mezelf gaan nemen. Ik ben sinds kort weer aan het tekenen. Ik ben blij weer creatief bezig te zijn, het laadt me op en maakt me een leukere moeder. Ik ga ook naar yoga en spreek af met vriendinnen die ook moeder zijn. Het is zo fijn om af en toe even lekker te kunnen klagen samen over hoe pittig het moeder- en ouderschap kan zijn.

Heb je advies of tips voor andere moms?

Ga je bijna bevallen, dan is mijn tip: geloof in jouw lichaam. Grijp niet te snel naar pijnstilling of verdoving. Het loopt zoals het loopt, maar geloof erin dat jij dit als vrouw kunt. Dat jij hier de kracht voor hebt, of het nu thuis is of in het ziekenhuis. Laat die kracht gelden, probeer het niet te controleren, maar laat het over je heen komen.

Als het om kinderen en opvoeding gaat, dan zou ik andere moeders willen meegeven: laat je kindje(s) zichzelf zijn en stimuleer ze om met zelfvertrouwen in het leven te staan. Laat ze zelf woorden bedenken of liedjes verzinnen. Als ze een rondje tekenen en zeggen dat het een vierkant is, dan is dat goed. Mijn ouders pakken het snel over, ‘zo hoort dat niet’, en laten zie hoe het wel moet. Ik wil mijn kinderen zelf de wereld laten ontdekken.