Momtalk: Nouska

Als er iets is dat het moederschap Nouska heeft gegeven is dat, naast natuurlijk bakken met liefde, heel veel meer bewustwording. Dat vertelt ze in deze Momtalk. Als moeder van twee kinderen – zoon F (6) en dochter S (3) – is ze bewuster dan ooit over zelfliefde en persoonlijke groei. We gingen erover met haar in gesprek.

Vanwege privacyredenen noemen we de kinderen van Nouska enkel bij hun voorletter.

Je bent nu zes jaar moeder. Had je altijd al een sterke kinderwens?

‘Ja, zeker. Ik was vroeger echt zo’n typische poppenmoeder en in vriendenboekjes schreef ik altijd dat ik moeder wilde worden van tien kinderen. Toen mijn man en ik negen maanden getrouwd waren, besloten we voor een kindje te gaan. Ik zat toen al twee jaar thuis met rugklachten waardoor ik niet meer kon fulltime kon werken. Achteraf gezien was bleek ik een burn-out te hebben. Op een gegeven moment vroegen we onszelf: ‘Gaan we het nou blijven uitstellen?’ Misschien zou ik die rugklachten wel voor altijd hebben en achteraf balen dat dat onze kinderwens in de weg heeft gestaan.

Uiteindelijk raakte ik in verwachting en werd onze zoon zes jaar geleden geboren. Al vrij snel besefte ik dat het moederschap me forceerde om me bewust te worden van wie ik ben en wat ik wil. Mijn rugklachten bleven bijvoorbeeld aanhouden en ik begreep maar niet waarom. Toen een arts op een gegeven moment vroeg hoe mijn jeugd was geweest, viel alles op z’n plek. Die pijn had geen fysieke, maar mentale oorzaak.

Je geeft aan dat het moederschap je forceerde naar jezelf te kijken. Kun je dat uitleggen?

Ik ben er heilig van overtuigd dat er met de komst van een kindje ook een andere versie van jezelf wordt geboren. Voordat ik moeder werd was ik nog niet rijp om naar mijn trauma’s en opgespaarde stress te kijken, maar na het moederschap dus wel. Ik denk dat dat ook te maken heeft met het feit dat je ineens zo’n grote verantwoordelijkheid hebt. Ik wilde niet dat mijn kind last zou krijgen van mijn pijn. Je geeft natuurlijk altijd dingen door, en dat kun je niet voorkomen. Maar ik voelde wel heel sterk dat ik er iets mee wilde en rotzooi mocht opruimen van mezelf.

De geboorte van m’n zoon heeft dan ook wel echt voor een aardverschuiving gezorgd. Ik moest mezelf opnieuw leren ontdekken en daarmee aan de slag. Dat bracht veel emoties met zich mee, niet alleen blije, maar achteraf ben ik heel dankbaar voor dat proces.

Hoe vond je het om een nieuwe moeder te zijn?

Om eerlijk te zijn had ik het van tevoren wel wat rooskleurige ingeschat. Ik was ontzettend zoekende en daardoor voelde ik me ook wel eenzaam. Ik deed maar wat in de boeken stond en wat anderen mij adviseerde, maar ging daarmee ook wel tegen m’n eigen gevoel in. Dat vond ik lastig: ik herkende heel weinig in de verhalen van anderen waardoor ik aan mezelf ging twijfelen. Waarom helpt het niet als ik m’n kindje even laat huilen? Hoezo lukt het op de klok voeden voor geen meter? Dat soort vragen…

Ik denk dat het ongeveer een jaar heeft geduurd voordat ik het gevoel had dat ik m’n draai had gevonden. Wat me daarbij heeft geholpen is vooral naar m’n eigen intuïtie luisteren. Ik verstond die stem eerst nog niet zo goed en begreep het advies ‘luister naar je moederhart’ niet altijd. Ik luisterde eigenlijk vooral naar mijn hoofd en naar anderen. Want hoe doe je wat je moederhart zegt als je niet weet wat het zegt? Inmiddels weet ik dat mijn gevoel volgen ervoor zorgt dat ik me goed voel en mijn kinderen.

De eerste periode na de geboorte van m’n dochter heb ik trouwens weer heel anders beleefd. In die periode wist ik al veel beter waar ik behoefte aan had en waar niet, waardoor ik erg positief terugkijk op m’n bevalling. En dat heeft ook invloed op de rest van je periode. Het zorgde voor een hele rustige en relaxte start.

Onlangs schreef je op Instagram dat je je weleens schuldig voelt naar je zoon toe, omdat hij ook een beetje ‘het proefkonijn’ is. Wil je daar wat over vertellen?

Dat sluit denk ik heel mooi aan bij de vorige vraag. Ik heb niet alles goed gedaan. Integendeel, er ging ook van alles mis. En juist nu ik proef hoeveel liefde de moeder die ik aan het worden ben te geven heeft maakt het me soms even verdrietig om hoe het ook was.

Emotioneel aanwezig zijn lukte niet altijd, ook al zorgde ik goed voor hem. Pas de laatste jaren heb ik mijzelf op ander niveau ontwikkeld, waardoor ik in de diepte en niet alleen fysiek of in mijn doen, écht aanwezig kan zijn. Echt verbinden, op zielsniveau. Dat kon die eerste jaren niet. Je doet ook maar wat als ouders en het is zoeken en leren. In middels is er een diepere verbinding die alleen maar dieper wordt.

Uiteindelijk ben je op zoek gegaan naar hoe je op jouw manier vorm kon geven aan het moederschap. Hoe was dat?

Dat is confronterend, maar tegelijkertijd ook heel belangrijk geweest. Ik zeg altijd dat ik heel lang een wandelend hoofd ben geweest en door me open te stellen voor m’n gevoel, ben ik dat nu een stuk minder. Dat betekent ook dat ik heb moeten leren om eerlijk te zijn naar m’n eigen gevoelens. Als nieuwe moeder wilde ik graag een sterke en zelfverzekerde moeder laten zien, maar zo voelde ik me toen helemaal niet. Dat kost energie en juist door dat los te laten voel je veel meer ontspanning.

Uiteindelijk denk ik dat naar mijn gevoel luisteren het allerbelangrijkste is in hoe ik het moederschap graag zou willen doen. Daardoor kan ik nu bijvoorbeeld veel meer genieten van m’n kinderen. Ik kan de laatste jaren intens van mijn kinderen genieten doordat ik echt aanwezig ben in het moment. Daarbij komt: vertrouwen hebben dat je mag vertrouwen vind ik ook heel belangrijk.

Wat heeft deze vorm van het moederschap, en dus ook de opvoeding, jou en je gezin gegeven?

Ik wil echt niet zeggen dat compleet vanuit m’n gevoel het moederschap aangaan, beter is dan een andere vorm hoor. Laat ik dat vooropstellen. Maar ik denk wel dat ik een hele diepe verbinding heb met m’n kinderen en m’n man. We durven veel te delen en onszelf te zijn. Daardoor zijn de kinderen ook heel open en vrij. Dat is soms lastig, want daar vinden mensen weleens wat van. Vroeger vond ik dat heel lastig en ging ik mijn gedrag aanpassen aan wat de ‘norm’ is. Nu kan ik dat veel meer loslaten: als mijn kind boos is, mag dat gevoel er zijn. Uiteindelijk weet ik wat ze dan voelen en dat vind ik heel belangrijk.’

Wat vind je momenteel de grootste uitdaging van het moederschap?

Ik denk toch wel de balans tussen geven en nemen. Sinds de geboorte van mijn zoon ben ik altijd thuis. Lange tijd heb ik niet gewerkt, nu werk twee dagen per week vanuit huis aan mijn blog. Dat betekent dat ik nog steeds heel veel met de kinderen ben. Dat is ontzettend mooi en daar ben ik heel blij mee, maar het maakt het ook uitdagend om dan een momentje voor mezelf te pakken.

Nu de kinderen wat ouder worden, lukt het me om steeds beter aan te geven dat ik even tijd voor mezelf nodig heb. Ik ben gestopt om mezelf thuisblijfmoeder te noemen, want dat doet de rol van moeders die veel bij hun kinderen zijn tekort. Er wordt gedacht dat het saai is en dat je niet werkt. En dat terwijl andere mensen betaald krijgen wanneer ze kinderen opvangen: het is een serieuze job. Het een is niet beter dan het ander. Het werkt alleen als jij er als moeder volledig achter kan staan, je hart volgt en naar je moederhart luistert. De intentie waarmee je keuzes maakt is het belangrijkste. Andere vrouwen maken andere keuzes, hebben andere kinderen en andere dromen. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat we elkaar steunen als vrouwen onderling, dat gebeurt veel te weinig. We hebben meer meningen dan dat we er voor elkaar zijn en dat mag anders. 

Als laatste vraag… welk advies zou je (aanstaande) moeders willen meegeven?

Dat je de moeder kan zijn die je wilt zijn als je aan jezelf geeft, wat je ook aan je kinderen geeft. Na vier jaar enkel liefde te hebben gegeven, had ik niks meer over voor mezelf. Nu ik dat juist wel doe, kan ik ook weer beter geven. Het is een soort wisselwerking waarin liefde centraal staat.’