Momtalk: Rumailah

Rumailah Burden (’89) is moeder van Helena (12) en Giselle (5) en in verwachting van haar derde kindje: een jongetje. Ze is samen met Rob en werkt in de IT als technisch consultant. Voor Momtalk vroegen we haar het hemd van het lijf over het het moederschap.

Je bent momenteel zwanger van je derde kindje, hoe gaat het met je?

Inmiddels ben ik 34 weken zwanger van ons zoontje en gaat het heel goed met mij. Hoewel ik een stuk vermoeider ben dan bij mijn vorige twee zwangerschappen, geniet ik volop van het leven in m’n buik. Ik ben heel bewust aan het genieten van deze zwangerschap, omdat ik heb ervaren hoe snel de tijd gaat. M’n lichaam is immers gewend aan het creëren van kindje en dus neem ik nu ook veel bewuster een stapje terug en pak ik m’n rust.

Na twee dochters, ben je nu in verwachting van een zoon. Hoe reageerde je op dat nieuws?

Uiteraard is gezondheid het allerbelangrijkste, dus het geslacht kon me niet zoveel interesseren. Toch had ik ergens wel een vermoeden. Zoals ik al vertelde is deze zwangerschap heel anders dan de vorige. Ik heb ineens zin in hartig eten, terwijl ik bij mijn vorige zwangerschappen de ene donut na de andere muffin soldaat maakte. Ook kreeg ik veel sneller een buikje dan bij mijn dochters.

Toen we hoorde dat ik in verwachting was van een jongetje, heb ik een traantje weggepinkt. Vooral ook omdat mijn dochters heel graag een broertje wilde. Toen m’n vriend en ik hen het nieuws vertelde dat ze een broertje kregen, sprongen ze beide een gat in de lucht. De oudste moest zelfs huilen van geluk en de jongste kon alleen maar lachen. Het lijkt me ook heel leuk voor de dynamiek in ons gezin, een jongetje erbij.

Rumailah en haar dochters:

Hoe kijk je terug op je vorige zwangerschappen en je huidige zwangerschap?

Ik ervaar(de) al mijn zwangerschappen als heel bijzonder, maar de eerste twee waren wel degelijk anders dan mijn huidige zwangerschap. Ik was negentien jaar oud toen ik in verwachting raakte van Helena. Ik was jong, zat in een hele andere fase van m’n leven en was ook veel meer bezig met mijn omgeving. Ook bij mijn tweede zwangerschap was dat nog zo. Ik leefde toen in een veel sneller tempo dan dat ik nu doe en had toen nog veel meer het idee dat ik mezelf moest bewijzen tegenover de buitenwereld.

Mijn zwangerschap nu maak ik dan ook veel bewuster mee. Ik waardeer de transitie van mijn lichaam, heb vertrouwen in mijn lichaam en mijn kunnen, neem mijn zwangerschap niet voor lief en vind het vooral zo magisch dat mijn lichaam dit aan kan. Hoewel ik mijn vorige twee zwangerschappen ook heel bijzonder vond en heel erg waardeerde, merk ik dat ik nu meer ruimte heb om stil te staan bij deze bijzondere periode.

Als je zoontje zo wordt geboren, verschilt hij twaalf jaar met je oudste dochter en vijf jaar met je jongste dochter. Hoe kijk je daarnaar?

Vroeger dacht ik altijd dat ik het fijn zou vinden om weinig leeftijdsverschil tussen mijn kinderen te hebben. Ik kom namelijk uit een gezin waar dat ook het geval is. Toch moet ik zeggen dat het ik het wat grotere leeftijdsverschil tussen mijn dochters, en zo met hun broertje, juist heel fijn vind. Mijn dochters zijn ontzettend close met elkaar en zich ook heel bewust van de komst van hun broertje. Dat is zo leuk om te zien. Toen ik vertelde dat ik zwanger was, renden ze naar de keuken om een bakje fruit voor me te maken en zeiden ze dat ik goed moest eten en rusten. Juist doordat ze zo goed doorhebben wat er allemaal gebeurt, zijn we met z’n vieren heel close. Dat we met z’n allen voor het eerst naar het hartje van hun broertje konden luisteren bijvoorbeeld, was echt goud waard.

Het grotere leeftijdsverschil vind ik dus heel fijn voor mijn dochters die zo hecht zijn, maar ook voor mezelf. Ik heb daardoor veel meer de tijd gehad om me – naast het moederschap – ook te focussen op andere dingen die ik belangrijk vind, zoals werk en persoonlijke groei. Jezelf ontdekken is een eindeloze reis en het is heel mooi als je daar ook de tijd voor kan nemen.

Rumailah en haar gezin:

In het nieuwe jaar ben je uitgerekend, kijk je uit naar de bevalling?

Een bevalling blijft natuurlijk altijd spannend, maar ik weet na twee bevallingen inmiddels wel wat me te wachten staat. Dus ik kijk er zeker naar uit. Ik laat het op me afkomen en ik weet wel wat ik prettig en juist niet fijn vind. Gewoon met de golven mee gaan en een warme kruik om de pijn te verzachten. Ik ken m’n lichaam door en door en ben daardoor ook minder angstig voor de bevalling dan dat ik was bij de zwangerschappen van m’n dochters.

Dat ik naar de bevalling uitkijk, komt denk ik ook omdat ik met een positief gevoel terugkijk op mijn vorige twee bevallingen. Die waren beide heel anders, maar alle twee heel bijzonder. Bij beide zwangerschappen stonden na een paar minuten al vrienden en familie op de stoep. Dat was onwijs leuk, maar ik heb besloten het dit keer wel anders te doen. Ik wil heel graag tijd nemen voor het gouden uur en het huid-op-huid contact. Uiteraard wil ik ook tijd nemen voor de eerste momenten als gezin van vijf.

Begin volgend jaar ben je moeder van drie, wat wil je je kinderen absoluut meegeven?

Toen mijn jongste dochter werd geboren, besefte ik hoe anders zij weer is dan de oudste. Ik vind het daarom ook heel belangrijk om de behoeftes, gevoelens en gedachtes van onze dochters en straks onze zoon centraal te stellen. De rode draad in onze opvoeding is dan ook dat ik mijn kinderen wil meegeven dat ze sterke individuen zijn. Dat ze vertrouwen mogen hebben in zichzelf en dat er ruimte is voor hun eigen wil en keuzes. Tuurlijk zijn er regels, maar ik hoop dat alle drie mijn kinderen later volwassen mensen zijn die hun stem durven te laten horen en doen waar zij zin in hebben.

Ook vind ik het belangrijk ze voor te bereiden op de grote mensenwereld. Gevoelsmatig wil ik ze natuurlijk tegen al het kwaad in de wereld beschermen, maar tegelijkertijd wil ik ze ook meegeven dat er soms dingen in de wereld gebeuren die niet leuk zijn. Tuurlijk beschermen we ze, maar we vinden het ook belangrijk ze te navigeren naar de echte wereld.

Dat klinkt als een hele krachtige boodschap, lukt het ook altijd om die uit te dragen?

In heel veel gevallen wel, maar ook zeker niet altijd. Vooral in de fase waarin mijn oudste dochter nu zit. Als ik een ding heb geleerd, is dat ik het moederschap van een tiener de allerpittigste fase van allemaal vind. Iedereen die denkt dat de babyfase of peuterfase pittig is: hold your horses. Mijn dochter is nu twaalf en ik besef me steeds meer dat haar wereld niet meer alleen bestaat uit ons gezin. Ze krijgt een eigen kijk op de wereld, gaat haar eigen mening vormen en is het niet altijd met ons eens. Dat is logisch, maar ook pittig en uitdagend. Het is een stukje loslaten, dat soms best confronterend is.

Deze fase waarin Helena nu zit, brengt ook onzekerheden met zich mee. Ik vraag me soms weleens af of we haar wel alles hebben meegegeven wat we konden? Hebben we er alles aan gedaan om haar de wijde wereld in te sturen? Dat zijn vragen die soms door m’n hoofd spoken. Toch vind ik deze fase ook heel leuk hoor. Die leuke gesprekken met haar zijn heel waardevol.

Rumailah en haar dochters:

Als je moeders een tip zou mogen geven, welke zou dat dan zijn?

Tegen al mijn vriendinnen die moeder zijn, zeg ik altijd: ‘Ik snap dat het pittig is, dat je die gebroken nachten zat bent, maar probeer te genieten.’ Ik weet immers hoe snel het allemaal gaat. Tuurlijk is het soms lastig om te genieten als je weer een nacht niet hebt geslapen, maar als je weet hoe snel het gaat, zal je dat veel meer voor lief nemen. Laatst werd mijn dochter vijf en dacht ik: ‘Wauw, ze heeft al zo lang geen luier meer om’. Die tijd, die komt nooit meer terug. Ik heb mezelf dan ook voorgenomen om bij mijn zoontje te genieten van ieder moment. Zelfs van de lekkende luiers haha. Ook zou ik moeders willen meegeven dat het oké is om advies te vragen, van wie dan ook. Tuurlijk is het belangrijk op jezelf te vertrouwen, maar af en toe om hulp vragen omdat je daar behoefte aan hebt, is meer dan logisch.

Meer Momtalks lezen?
Momtalk: Milou
Momtalk: Jennifer
Momtalk: Mayra Louise