Tess Muller (‘92) is 38 weken zwanger van haar eerste kindje als we haar interviewen, maar beviel op 13 september van zoon Mylo Novan. Ze woont met haar vriend in Landsmeer en werkte voor haar zwangerschap als consultant bij een uitzendbureau. “Er zaten in het tweede trimester ook off days tussen, maar ik snapte ineens wel wat andere vrouwen met die roze wolk bedoelden.”
Hoe gaat het nu met je?
“Ik ben momenteel hoogzwanger en vind het erg pittig. Ik heb werkelijk alle kwaaltjes die je maar kunt verzinnen. Het meeste last heb ik van een instabiel gevoel in mijn bekken. Mijn heupen en rug zijn hypermobiel. Normaal vangen mijn buikspieren dat op, maar die zijn nu zo opgerekt dat ze niets meer doen. Ik loop bij een bekkenspecialist, maar hoor daar ook dat ik simpelweg pech heb en het vooral rustig aan moet doen. Zwanger zijn is blijkbaar niet echt iets voor mij, ik ben er niet zo goed in.
Kijk je uit naar de bevalling?
Ik weet niet zo goed wat me te wachten staat, maar voor mijn gevoel ben ik er wel klaar voor. Ik heb er in ieder geval van alles aan gedaan om me voor te bereiden. Ik heb verschillende cursussen gevolgd en meerdere boeken gelezen. Ik ben best een control freak dus ik vind het fijn om zoveel mogelijk te weten. Ik denk ook na over scenario’s die ik liever niet zie gebeuren, zodat ik ook daarop ben voorbereid. We wonen in Amsterdam, dus ik hoop te kunnen bevallen in het bevalcentrum van OLVG West. Een thuisbevalling lijkt me niets, ik vind het een fijn idee dat er medische hulp vlakbij is mocht dat nodig zijn.
Tijdens je zwangerschap zijn er zoveel vrouwen die er behoefte aan hebben om hun horror bevallingsverhalen met je te delen. Ik ben redelijk nuchter, dus mij doet het niet zoveel, maar ik snap ook heel goed dat je daar als aanstaande moeder wel van in de stress kan raken.
Mijn vluchttas staat al klaar. Naast alle standaard dingen heb ik voor mezelf een boek en een tijdschrift mee, maar ik kan me voorstellen dat ik daar helemaal niet mee bezig ben. Ik heb een fijne nieuwe pyjama gekocht en ook een heerlijke douchegel voor mezelf ingepakt.
Wilde jij altijd al moeder worden?
Absoluut, zolang als ik me herinner speel ik al met poppen. Sterker nog: ik geloof dat ik een jaar of twaalf was toen mijn moeder me erop wees dat ik misschien niet meer met mijn Baby Born over straat moest sjouwen…
Het liefst was ik op mijn achttiende al moeder geworden, maar mijn verstand overwon het van mijn kinderwens destijds. Ik vond het financieel gezien niet verantwoord, studeerde nog en genoot ook van mijn vrijheid. Mijn vriend leerde ik twee jaar geleden kennen en tijdens onze eerste date kwam onze beider kinderwens al ter sprake. Toen we ongeveer een jaar een relatie hadden, kregen we het steeds vaker over die kinderwens… Nadat we op vakantie een paar dagen hadden opgetrokken met een ander stel met een kindje, een meisje dat sprekend op mij leek vroeger, voelden we aan alles dat we er klaar voor waren. We besloten samen dat ik zou stoppen met de pil en dat we zouden kijken hoe het liep. Het hoefde overigens niet direct te gebeuren, want we zaten eigenlijk nog middenin een verhuizing en verbouwing.
Mijn lichaam had even de tijd nodig om te ontpillen. Ik merkte dat ik veel last had van hormoonschommelingen. De eerste vier maanden waren we er eigenlijk niet zo mee bezig. Je weet alleen dat je zwanger kunt raken. De twee maanden daarna besloot ik wel mijn cyclus bij te houden, ik merkte dat we allebei wel wat ongeduldiger werden en ik ging twijfelen aan mezelf. Na zes maanden was het raak. Dat voelde heel lang, maar eigenlijk is het natuurlijk volkomen normaal en heeft je lichaam de tijd nodig.
Hoe was het eerste trimester?
De eerste paar weken heb ik minimaal drie keer per dag moeten spugen. Het voelde echt als overleven. Ik was intens moe en kon niets binnenhouden. Ik ben dol op eten en ik luste helemaal niets, dat vond ik erg frustrerend. Als ik terugdenk aan het eerste trimester, dan herinner ik me vooral hoe boos ik was. Ik was continu kwaad op alles en iedereen. Smijten met deuren, stampen op de trap. Waarom ik zo kwaad was? Geen idee… Toen ik eenmaal twintig weken zwanger was, kwam mijn eetlust terug en verdween de misselijkheid. Ik kon steeds meer van mijn zwangerschap genieten. Ik was nog steeds wel hormonaal, maar had een stuk meer energie. Er zaten natuurlijk ook off days tussen, maar ik snapte ineens wel wat andere vrouwen met die roze wolk bedoelden.
Na twintig weken begon ook eindelijk mijn buik te groeien. Daar was ik tot op dat moment vrij onzeker over, want van alle kanten kreeg ik opmerkingen over hoe klein mijn buik nog was. Ik was blij toen het eindelijk een onmiskenbare zwangere buik werd en was trots op mijn veranderende lijf.
Vanaf het derde trimester vond ik de zwangerschap lichamelijk weer zwaarder worden. Mijn bekken- en rugklachten begonnen op te spelen. De laatste weken voel ik me mezelf niet meer door al die hormonen en mijn boze gevoel is weer terug doordat ik zo weinig kan. Vanwege de Corona wil ik eigenlijk zo min mogelijk mensen over de vloer hebben. Je wereld wordt daardoor klein en dat is soms best eenzaam.
Hoe zie jij de kraamperiode voor je?
Ik vind het nog lastig om in te schatten. Ik kijk uit naar kraamvisite, familie en vrienden die onze baby vasthouden. Tegelijkertijd vallen mijn moeder en schoonmoeder allebei in een risicogroep, dus moeten we wel voorzichtig doen.
Ik ben vooral heel benieuwd hoe ik me zal voelen en hoe ik me zal gedragen als nieuwe moeder. Misschien ben ik helemaal niet zo vrijgevig met ons kindje en wil ik de baby alleen maar zelf de hele tijd vasthouden. Je weet pas hoe het is als je het zelf ervaart. Ik hoop daarnaast borstvoeding te kunnen geven, dat lijkt me heel mooi.
Waar kijk je het meeste naar uit als jullie kindje er straks is?
Waar ik heel nieuwsgierig naar ben, is hoe mijn vriend zal zijn als vader. Ik voel me al bijna negen maanden moeder en ben er continu mee bezig. Soms vraag ik aan mijn vriend of hij wel beseft dat er straks een kindje komt, haha. Ik ben benieuwd wat het bij hem doet qua emoties, hoe hij het gaat ervaren. Ik twijfel er overigens geen seconde aan of hij een goede vader is, ik weet dat hij het geweldig gaat doen.
Hoe gaan jullie straks werk & ouderschap combineren?
Mijn vriend werkt fulltime, ik ben aan het begin van mijn zwangerschap en de corona crisis mijn baan kwijt geraakt. Ik werkte als consultant bij een uitzendbureau, maar mijn contract werd niet verlengd. In het begin vond ik het heel stressvol en had ik het gevoel als moeder te falen omdat ik geen baan meer had. Inmiddels heb ik het kunnen loslaten en zien we straks hoe alles gaat als de kleine er eenmaal is. Ik kan me heel goed voorstellen dat ik tegen die tijd blij ben om weer met iets nieuws te mogen beginnen, maar het kan ook zijn dat ik mijn verlof nog langer doortrek.
Fotograaf: Marije Kocken