Blog: een ode aan mijn kraamverzorgster

Lieve TT, oftewel tijdelijke tante. Wat ben ik dankbaar dat JIJ mijn kraamverzorgster was tijdens onze eerste week als nieuw gezin van 4. Zonder jou was het voor mij mentaal héél erg zwaar geworden. Daarom breng ik deze ode aan jou.

Om zes uur ‘s ochtends werd onze dochter geboren. Zes uur later mochten we naar huis. Ineens stond je daar, in je witte pakkie voor mijn neus. Ik zei altijd dat ik graag een oudere vrouw als kraamverzorgster wilde, want die weet zo veel. Maar wat ben ik achteraf blij dat er een leeftijdsgenoot stond! We hebben wat gekletst over koetjes, kalfjes, de bevalling en onze dochter. We deden de intake en daarna zei jij al gauw dat ik naar bed moest: baby voeden, baby slapen, mama slapen. Ik had namelijk al zo’n 48 uur niet geslapen sinds de eerste rugweeën en tussen de weeënstorm door lukte het ook niet om rust te pakken.

Ik ben je dankbaar

De kraamweek is natuurlijk een waas maar wat ik nog heel goed weet is dat je mijn taal sprak. Je snapte mij en begreep dat ik psychisch meer hulp nodig zou hebben dan fysiek. Het verschonen van luiers en het aankleden van een newborn kwam later wel. Uiteraard heb je mij geholpen om uit bed te komen, naar de wc te gaan, te douchen, aan te kleden. Je hebt mij ook opnieuw leren lopen en je hebt er op gelet dat ik voldoende zou drinken en eten. Je hebt mij behandeld als nieuwe moeder en niet als patiënt en dan ben ik je eeuwig dankbaar voor.

“Ademen, door ademen!”

“Recht gaan staan, kom op, je kan dit echt!”

“Vertrouw jezelf maar”

Je zorgde er ook voor dat ik om de dag een schoon bed had en dat de was strak aan de lijn hing. De WC rook aan het eind van de dag heerlijk fris. Maar dat is allemaal bijzaak.

Samen ‘bitchen’ op bed

Onze gesprekken op bed zijn mij het meeste bijgebleven. Je hebt naar mij geluisterd. Je hebt mijn zorgen serieus genomen en me gerustgesteld. Je hebt mij van mijn meest kwetsbare kant gezien en ervoor gezorgd dat ik mij sterk heb gevoeld in die week – ook al voelde ik mij alsof ik door een tram was aangereden. Door onze gesprekken heb ik kunnen ‘genieten’ van onprettige dingen zoals de stuwing, rauwe tepels door het borstvoeden en mijn baarmoeder die aan het krimpen was.

We konden samen even heerlijk even ‘bitchen’ dat het geen roze wolk is. Dat het confronterend is dat je je kind amper vast kunt houden en niet uit bed kunt komen. Dat de kraamvisite gewoon even op moest rotten. Want met hormonen die alle kanten op gaan, slaaptekort en bovenstaande lichamelijke ongemakken zat ik niet te wachten om gezellig te doen. En ik wilde ook niet dat mijn dochter rond ging als een hapjes schaal. De hormonen zijn inmiddels reeeeedelijk gekalmeerd (denk ik) en nu kan ik visite wel iets beter handelen hahaha! (Of toch niet…)

Een vriendin rijker

Het is inmiddels negen maanden geleden dat ik haar voor het eerst heb ontmoet en we spreken elkaar nog steeds. Sterker nog, ik kan gerust zegge dat ik er een vriendin bij heb gekregen. Dankjewel lieve TT, voor alles!