Susan over haar stilgeboren baby: ‘Daar stond ik op de kraamafdeling, met een lege buik én een lege maxicosi’

Susan is 18 weken zwanger van haar vierde kindje als ze bij de controle van de verloskundige erachter komt dat het kindje in haar buik waarschijnlijk al twee weken daarvoor overleden is. Ze vertelt over deze ingrijpende ervaring, haar stilgeboren baby en de periode van rouw en liefde, maar ook onbegrip van naasten, die daarop volgde. ‘Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij.’

‘In 2012 was ik 18 weken zwanger van ons vierde kindje. Het vreemde aan deze zwangerschap was dat deze anders voelde dan de vorige drie. Ik was continu misselijk, terwijl ik dat bij de andere drie niet was geweest.

Er zijn maar weinig mensen die weten dat we zwanger zijn, want op de een of andere manier durf ik het niet te vertellen. Zelfs de kinderen weten het nog niet. Na een heerlijke vakantie in Italië voel ik mij weer een beetje relax, is de misselijkheid weg en hierdoor krijg ik weer wat vertrouwen in mijn lichaam.

Dat beeld vergeet ik ooit meer

Ik kom voor een standaard controle bij de verloskundige en ze vraagt of ik wil weten wat het geslacht is. We hebben al drie jongens. Omdat mijn man er niet bij is, zeg ik dat ze wel mag kijken, maar dat ze het geslacht mag opschrijven en in een envelop mag stoppen. Als we het willen weten, dan kijken we samen wel. Ik hou mijn ogen dicht. Het blijft heel lang stil. Als ik toch maar even kijk, zie ik geen baby spartelen, maar een baby voorover hangen. Een heel vreemd beeld dat ik nooit meer vergeet. De verloskundige vertelt mij dat het niet goed is. Ik hoor en zie niets meer. Ik wil naar huis, naar mijn man.

Mijn man schrikt zich natuurlijk helemaal rot en voelt zich schuldig dat hij mij alleen heeft laten gaan. Hij wijkt geen moment meer van mijn zijde. Die zelfde dag moeten we ons melden in het ziekenhuis en krijgen we nog een echo. We krijgen te horen dat het kindje waarschijnlijk al twee weken dood in mijn buik zit. Ik vermoed dat het kindje gestorven is op het moment dat ik mij beter ging voelen. Ze willen mij nog een week laten wachten om de bevalling op te wekken, maar ik wil niet wachten. Ik word heel onrustig van het idee dat de baby al twee weken dood is en ik wil de baby zo snel mogelijk zien.

Wil ik de baby wel zien?

We mogen de dag erna terug naar het ziekenhuis komen. De bevalling wordt opgewekt door middel van pillen die ik vaginaal in moet brengen. Je krijgt deze pillen om de vier tot zes uur en na de tweede lichting pillen moet ik heel erg plassen. Als ik terug mijn bed in wil gaan, kan ik niet meer liggen. Ik krijg ineens zo’n enorme pijn. Voor mijn gevoel duurde dit moment uren, maar binnen vijf minuten wordt onze baby geboren. In een po op de wc. Het geluid waarmee de baby in de po belandt, vergeet ik ook nooit meer.

In eerste instantie wil ik de baby niet zien, want wat ga ik zien? Gelukkig kom ik tot bezinning en bedenk ik mij dat het ons kindje is en dat ik het wel wil zien. We worden hierin heel goed begeleid en we maken zelf foto’s. Helaas konden er geen afdrukjes van handen en voetjes worden gemaakt. Het kindje blijft in het ziekenhuis voor onderzoek en wij mogen een paar uurtjes later naar huis.

Een lege buik én een lege maxi cosi

Misschien vond ik dit wel het ergste moment. Daar stond ik op de kraamafdeling met niets meer. Een lege buik én een lege maxi cosi. Geen gelukkige ouders met een mooi kindje dat mee naar huis mocht. Ondanks onze prachtige drie zonen thuis, voelden we ons op dat moment gebroken door verdriet.

Mijn wereld stond stil en iedereen ging door. Ik voelde mij ontzettend alleen en niemand begreep mij. Mijn man ging weer aan het werk. Ik zat thuis boos te zijn op mezelf. Waarom gebeurde ons dit? Wat had ik fout gedaan? Als ik naar boven liep zag ik steeds zijn prachtige kamertje.

Buiten de deur ontving ik reacties als: “Gelukkig heb je al 3 kinderen”, of “Gelukkig heeft de natuur voor je gekozen”. We kregen prachtige bloemen en kaartjes. Er waren ook mensen die helemaal niets zeiden. Ze negeerden mij, omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen. De werkgever die bleef bellen, maar wel met de vraag wanneer ik weer aan de slag ging.

Er was geen ruimte om te rouwen en ik kon daardoor deze gebeurtenis geen mooie plek geven. Gelukkig kon ik er met mijn man heel goed over praten. Het was ons verdriet, ondanks dat we dit beiden op onze eigen manier verwerkte. Het heeft ons alleen maar dichter tot elkaar gebracht. Uit het onderzoek in het ziekenhuis bleek later dat we simpelweg ‘pech’ hebben gehad dat ons kindje was overleden en dat we weer een jongetje hadden gekregen.

Geen hulp als je een stilgeboren baby hebt

Na een tijdje raakte ik opnieuw in verwachting. Het was geen onbezorgde zwangerschap. Ik heb nog nooit zo getwijfeld aan mijn lichaam en de verloskundige nog nooit zo vaak gezien. Bijzonder genoeg was ik uitgerekend op de geboortedag van onze zoon. Op deze dag is onze regenboog dochter geboren.

Als iemand mij destijds vroeg hoeveel kinderen ik had, zei ik altijd vier. Gewoon om het onderwerp maar te vermijden. Inmiddels vertel ik dat ik vijf kinderen heb waarvan een zoontje overleden is. Ik merkte dat het steeds gekker begon te voelen om dit niét te noemen. Waarom heerst hier zo’n taboe op? Waarom mocht ik geen verdriet hebben? Waarom reageren mensen zo vreemd? Waarom gaf ik mensen zelf een sociaal wenselijk antwoord om maar niets te hoeven vertellen over onze zoon? Waarom is overal gerichte hulp voor, maar niet als je een miskraam hebt gehad of een stilgeboren kindje?

Elke ouder mag gehoord worden

Ik ben Susan Cuppen, 40 jaar, gelukkig getrouwd en moeder van 5 kinderen. Ik heb vier levende kinderen en verloor één zoon na een late miskraam bij achttien weken. Bijna 21 jaar heb ik in de zorg gewerkt en de laatste 8 jaar heb ik gedroomd over mijn missie. Mijn missie is het taboe rondom miskramen en alles wat daarbij hoort te doorbreken. Daarom ben ik Angels Forever gestart.

Elke ouder mag gehoord worden na deze heftige ervaring, hoe pril de zwangerschap ook was. Ze moeten de ruimte krijgen om hun verhaal, maar ook het verdriet te kunnen delen. Eigenlijk alle moeders die bij mij komen hoor ik dit zeggen. Ze voelen zich alleen, niet gehoord en niet begrepen. Ze krijgen reacties zoals: “Er was nog geen hartslag, dus het was toch nog niets?”, “Wat heb je liever, een gehandicapt kind of dit”. “Treur niet, je bent nog jong, je hebt nog kansen genoeg”.

Mensen vergeten dat deze moeders (ouders) wel een positieve test in hun handen hebben gehad. Het geluk even hebben mogen voelen en verandering in hun lichaam hebben mogen ervaren. De toekomst zag er anders uit en ineens is alles weg. Je dromen over de naam, het geslacht, hoe hij of zij eruit zal zien: allemaal weg. Zeker als dit nog voor de 12 weken gebeurt. Doordat er niet gepraat kan worden over hun ervaring of gevoelens ontwikkelen ze een trauma, isoleren ze zich en is het nog moeilijker om hieruit te komen. Je maakt je wereld alleen maar kleiner.

Doorbreek het taboe

Daarbij komt ook nog eens dat vaders anders rouwen dan moeders en deze gebeurtenis vaak ook nog tussen de ouders komt te staan. Ze raken elkaar kwijt terwijl je elkaar juist nodig hebt.

Mijn gouden tip is dan ook: luister, maar zonder oordeel. Ook als je niet weet wat je moet zeggen, dan kun je dit zeggen. Ook verdriet hoort in ons leven. Met mijn verhaal en dat van alle ouders die hun verhaal plaatsen, geef ik die missie vorm. Ik ben super trots op alle ouders die hun verhaal delen. Het is niet niks om je verhaal inclusief foto’s te delen, maar zo doorbreken we samen het taboe.

Meer lezen?

Roos Moggré over het verwerken van een miskraam: ‘Je hoeft niet in stilte te lijden’
Blog: “Ik wist niet hoe een miskraam bij zes weken eruit zag”
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’