Annemarieke herhaalde miskramen
22/09/2022

Als het niet vanzelf gaat: “Zwanger blijven bleek een opgave”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat‘ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze vrouwen is Annemarieke. Het probleem van niet natuurlijk zwanger kunnen worden lijkt eerst bij de zaadkwaliteit van haar man te liggen. Pas later lijken verhoogde NK-cellen bij haar herhaalde miskramen te veroorzaken.

Wie ben jij?

“Ik ben Annemarieke, 30 jaar en ik ben momenteel een thuisblijfmama.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Ik heb altijd de wens gehad mama te worden. Mijn man en ik zijn sinds 2009 samen. Sinds 2015 gaven wij bij elkaar aan dat we klaar waren om de volgende stap te zetten en actief te beginnen aan kinderen.”

Kun je iets vertellen over jouw traject?

“Met het oog op onze kinderwens kwamen we in 2016 bij de gynaecoloog terecht. Uit het sperma-onderzoek bij mijn man bleek dat er sprake was van een verminderde zaadkwaliteit. Hierna hebben we twee keer een IUI-behandeling gehad. Maar omdat de zaadkwaliteit sterk verminderd was bleek een derde IUI-behandeling niet meer mogelijk.

Daarom startte ik met ICSI. Bij zowel IVF (in-vitrofertilisatie) als ICSI (intracytoplasmatische spermainjectie) worden zaadcellen dichtbij de eicellen gebracht om de kans op bevruchting te verhogen. Ik moest weken hormonen spuiten voordat we de afspraak voor de eicel-punctie hadden in het ziekenhuis. Na die punctie bleek dat van de twaalf eicellen er slechts twee goede eicellen waren overgebleven. Daarvan werd er één teruggeplaatst in mijn baarmoeder en de ander ging de vriezer in.

De eerste eicel bleef gelijk zitten, maar deze zwangerschap eindigde in een vroege miskraam met zes weken. Toch besloten we daarna gelijk door te gaan met een tweede terugplaatsing, in de hoop zwanger te raken. Het overgebleven eitje werd ontdooit en vervolgens teruggeplaatst. Helaas bleek dat met acht weken ook geen succesvolle zwangerschap te zijn.

Zwanger blijven bleek nogal een opgave. Mijn lichaam stootte de bevruchte eicellen af. Bij iedere miskraam had ik enorm hoge infectie waardes. Het ziekenhuis gaf aan dat ik voor hun uitbehandeld was en dat ze niks meer voor me konden doen. Waarom mijn lichaam de embryo’s afstootte, wisten ze niet.”

Waarom besloten jullie om in het buitenland verder te gaan?

“We kozen ervoor om ons traject voort te zetten in Duitsland, in de hoop dat Duitse fertiliteitsartsen nog wat konden betekenen voor ons. We hadden nog één poging voor ICSI vergoed vanuit de verzekering. In Duitsland is de wetgeving rond fertiliteitsonderzoek anders en zijn er meer behandelmogelijkheden. Een van die onderzoeken is scratching, waarbij er een kleine beschadiging wordt aangebracht aan het baarmoederslijmvlies waardoor een embryo makkelijker kan innestelen in de baarmoeder.

Uit het onderzoek in de Duitse kliniek kwam ook naar voren dat ik te veel NK-cellen had. In Nederland wordt onderzoek naar NK-cellen nog niet uitgevoerd: volgens onderzoekers is het nog onduidelijk of en wat de waarde is van deze testen is bij vrouwen met onverklaarde onvruchtbaarheid. In Duitsland wordt dit wel onderzocht. In het kort komt het hier op neer: je hebt NK-cellen nodig om je embryo te laten innestelen, maar bij te hoge NK-waarden stoot je lichaam het embryo af. NK-cellen vormen als het ware een natuurlijke afweerreactie vanuit mijn lichaam tegen een zwangerschap. Grote kans dat ik daardoor de miskramen meemaakte. Niet zwanger blijven lag dus niet aan mijn man, maar aan mij.

Begin 2020 zouden we beginnen aan de behandeling met speciale intralipid-infusen. Deze infusen zorgen ervoor dat de NK-cellen onderdrukt worden. Dat zou het embryo de kans geven om te groeien, tot de kritische 12 weken. Helaas kwam toen corona en was een behandeling in het buitenland niet mogelijk in verband met alle restricties en besmettingsgevaar.

Toch is er iets wonderbaarlijks gebeurd: ik bleek in september 2021 ineens spontaan zwanger te zijn! Ik heb alsnog tien weken lang die intralipid-infusen gekregen, om de vroege zwangerschap te ondersteunen. In mei 2022 ben ik bevallen van twee prachtige dochters, Hailey en Charlie.

Hoe hield jij de moed tijdens het traject?

“Door er veel over te praten. Ik ben een open boek, ik praat zonder schaamte over onze kinderwens. Ik merkte dat er om ons heen meer mensen waren met moeilijkheden om zwanger te raken. Ook wilde ik zoveel mogelijk weten over fertiliteit. Dus ik speurde uren het internet af.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan dit onderwerp?

“Ik wil graag meer bekendheid voor het onderwerp onvruchtbaarheid omdat er nog zo’n taboe heerst. Er mag niet over een kinderwens of onvruchtbaarheid gesproken worden want dat is privé. Maar je hoeft niet in stilte te lijden. En je bent zeker niet alleen: 1 op de 6 vrouwen heeft hier last van.”

Welke boodschap zou jij aan andere vrouwen of koppels in een vergelijkbare situatie willen geven?

“Staar jezelf niet blind op de uitslagen van één onderzoek of advies van één arts. Als je onderzoek doet merk je al gauw dat een vrouw met dezelfde klachten in een ander ziekenhuis misschien een andere behandeling krijgt. Waarom is dat, vroeg ik me af. Praat erover, ga op onderzoek uit, sluit je aan bij Facebook groepen of fora op internet. Zoek lotgenoten. Met meer mensen weet je meer dan in je eentje. En weet: je bent niet alleen.”

herhaalde miskramen NK cellen

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen