Momtalk: Tanja

Stylist en content creator Tanja Keevel was tien jaar samen met haar vriend, toen het stel besloot voor een kindje te gaan. Inmiddels zijn ze twee dochters rijker: Dazz (’21) en Viq (’23). Hoe ervaart Tanja het moederschap? Hoe gaat ze om met de verschillende rollen? En wat is de grootste les die ze heeft geleerd sinds ze moeder is? We gingen erover met haar in gesprek. 

Jij en je vriend waren tien jaar samen, toen jullie besloten voor een kindje te gaan. Wat maakt het het ‘juiste’ moment?

‘Op het moment dat we besloten voor een kindje te gaan, voelden we beiden heel sterk dat we de dingen die we nog wilden doen zonder kinderen, hadden gedaan. We hadden een prachtige wereldreis van een jaar gemaakt, een fijn koophuis in Amsterdam gekocht en onze bedrijven opgezet. Daarnaast is mijn vriend is acht jaar ouder dan ik en voelden toen heel bewust dat we toe waren aan een nieuwe fase. Eentje met kinderen. Maar of het echt als hét juiste moment voelde, weet ik niet. Ik weet ook niet of dat bestaat. Ben je ooit echt helemaal klaar voor een kindje? Je leven vormt zich er uiteindelijk omheen als je het mij vraagt.’ 

‘Achteraf gezien ben ik heel dankbaar dat ons leven zo is gelopen. Ik ben ontzettend dankbaar voor onze dochters, maar ook echt voor het leven wat we met z’n tweeën voor hen hebben gehad. We kennen elkaar door en door waardoor de basis heel goed is. Dat is – zo blijkt achteraf – heel fijn voor hoe we nu als ouders zijn. Ook met elkaar.’ 

Viq is ruim een halfjaar oud. Hoe vind je het moederschap van twee kinderen?

‘Ik vind het prachtig! De liefde voor je kind is echt met geen pen te beschrijven en echt weer zo anders dan de liefde die je voelt voor je partner. En uiteraard is het ook gewoon pittig. Mijn vriend en ik zijn beiden ondernemer en kunnen onze tijd zelf indelen, waardoor we ervoor hebben gekozen de meiden niet naar een kinderdagverblijf te brengen. Enerzijds ben ik me heel bewust van hoe bijzonder en mooi het is dat wij daarvoor kunnen kiezen, anderzijds betekent het ook dat ik het een uitdaging vind om alle ballen hoog te houden en dus ook om af en toe tijd voor mezelf of ons samen te pakken.’ 

‘Bij die uitdaging gaat het dan echt om die verschillende rollen die ik graag wil hebben, maar waar ik niet altijd aan toe kom. Het grootste deel van m’n tijd ben ik namelijk moeder óf stylist en content creator. Als de meiden op bed liggen, begint mijn werkdag eigenlijk pas echt. Hierdoor heb ik weinig sociaal leven. Mijn vriend werkt ook vaak in de avond vanuit huis en in het weekend is hij vaak aan het draaien als dj. We hebben dus weinig ruimte om ook echt met elkaar lekker op pad te gaan. Maar goed, ik weet: het is een fase. Als de meiden zometeen wat ouder zijn, wordt het een stukje makkelijker en krijgen we denk ik wat tijd terug. Zowel m’n vriend als hebben van onze passie ons werk gemaakt, dus werk voelt niet als werk, dat scheelt een hoop denk ik. Nu Dazz drie dagen een aantal uur op de voorschool zit krijg ik in ieder geval wat meer ruimte en kan ik bijvoorbeeld ook een-op-een van Viq genieten. Naast dat onze werkagenda’s druk zijn, is loslaten is nu echt ook nog een dingetje voor mij.’ 

Je noemt loslaten lastig. Kun je vertellen waarom?

‘Ik had echt nooit verwacht dat ik een moeder zou zijn die loslaten lastig zou vinden, want ik ben verder best een heel makkelijk persoon. Maar toch vind ik het moeilijk om de meiden uit handen te geven. Als ik het zelf doe, dan weet ik dat het goed gaat en dat ik zelf de touwtjes in handen heb. Dat is denk ik een beetje zo gegroeid doordat Dazz geboren is tijdens de pandemie en we mega veel tijd met z’n drieën hebben gehad. Mega waardevol, maar daardoor zijn we ook gewend om altijd samen te zijn. Ook heb ik bij Dazz vijftien maanden borstvoeding gegeven, waardoor je sowieso al minder makkelijk loskomt, denk ik.’ 

‘Overigens denk ik ook wel dat schuldgevoelens onderdeel zijn van dat lastig loslaten. Ik kan me best wel schuldig voelen als ik zonder de meiden ben omdat ik wat voor mezelf wil doen. Dan heb ik het idee dat ik ze tekortdoe, terwijl ik ook weet: onderaan de streep doe ik mezelf tekort. Dat is overigens niet negatief, hoor. Ik doe het met alle liefde en ben dankbaar voor de vele tijd die ik met Dazz en Viq kan spenderen, maar af en toe even wat doen zonder kids, is ook best lekker.’ 

Hoe kijk je terug op je kraamperiode? Verschilde die van Dazz veel met die van Viq?

‘Ik vond beide kraamperiodes heerlijk! Maar ze verschilden wel dag en nacht van elkaar. Dazz werd dus geboren tijdens de pandemie. Mijn vriend en ik zaten beiden zonder baan, dus we konden élke minuut van de dag met elkaar doorbrengen. Hoewel de aanleiding natuurlijk niet zo fijn was, is die periode wel heel fijn geweest. We konden op een rustig tempo aan elkaar wennen en vooral van elkaar genieten. Bij Viq was dat anders: zij werd geboren tijdens de drukste periode van het jaar voor mijn vriend qua werk. Je hebt al een peuter rondlopen en mijn eigen werk ging ook heel snel gewoon door, dus van echt verlof kan je niet spreken.’

‘Sowieso vind ik de overgang van een naar twee kinderen veel intenser dan van geen naar een. Als je voor het eerst samen een kindje krijgt, doe je alles (althans wij) echt samen. Als je een tweede kindje krijgt, moet je opsplitsen. Dus de een doet Dazz en de ander is met Viq bezig. Dat heb ik wel moeilijk gevonden in het begin, ook omdat Viq met twee weken al erg ziek was en ik dus in mijn eentje laat in de avond naar het ziekenhuis met haar moest, aangezien mijn vriend bij Dazz moest blijven. Dat stukje aandacht verdelen over beide meiden vind ik nog steeds uitdagend, maar ik vind er wel steeds meer mijn weg en vooral rust in.’ 

Wat is de grootste les die het moederschap je heeft geleerd?

‘Wat wij als vrouw allemaal wel niet kunnen. Een kindje dragen, baren en in mijn geval dan ook nog laten groeien door borstvoeding. Zo magisch toch? Dat geeft me ook het besef hoe kwetsbaar alles is sinds ik moeder ben. Door die intense liefde die ik voor Dazz en Viq voel, ben ik niet meer zorgeloos. Ik voel me altijd verantwoordelijk voor hen. En dat is enerzijds prachtig, want ik mag die onvoorwaardelijke liefde iedere dag weer voelen, maar anderzijds ook pittig. Dat zorgeloze bestaan is namelijk echt over. Het is het mooiste, maar ook het zwaarste dat er is.’ 

‘Nu ik het er zo over heb, is denk ik hulpvragen ook wel een grote les van het moederschap. En eigenlijk ook een les die ik zelf nog aan het ontdekken ben. Bij Dazz heb ik echt 1,5 jaar lang in een bubbel gezeten. Alles was nieuw. Niet alleen werd er een kindje geboren, ook ik als mama. Ik probeer waar kan het nu wel wat anders aan te pakken. Door ietsje vaker hulp te vragen. Zodat ik ook even zelf de deur uit kan.’  

Eerder in het interview zei je dat je niet had verwacht loslaten lastig te vinden. Wat is een superkracht die je hebt ontdekt bij jezelf sinds je moeder bent?

‘Ik vind het geen superkracht, maar het is meer iets dat ik over mezelf heb ontdekt en dat is dat ik veel meer geduld heb dan ik dacht! Ik dacht echt dat mijn vriend de meest geduldige van ons zou zijn, maar dat blijk ik te zijn haha. Betekent echt niet dat ik altijd maar tot tien kan tellen en rustig blijf, maar in veel gevallen lukt dat me aardig goed.’ 

Welk advies zou je aan andere (nieuwe) moeders willen geven? 

‘Hmm, dat vind ik lastig. Omdat iedere moeder het op haar eigen manier doet en dat is altijd goed. Doe wat je hart zegt dat je moet doen, en het komt altijd goed. En als het niet altijd goed is, is het in ieder geval goed genoeg.’ 

Fotograaf: Jennifer de Vos