Als het niet vanzelf gaat: “Nog steeds ben ik elke dag dankbaar dat ze er is”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze dames is Marleen. Ze raakte zwanger na een ISCI-traject in Duitsland. “Na een kinderwens van vijf jaar en drie jaar in een fertiliteitstraject sloot ik eindelijk onze dochter in mijn armen.”

Wie ben jij?

“Ik ben Marleen, 38 jaar en werk als leerkracht in het basisonderwijs. Daarnaast maak ik als zelfstandige grafisch ontwerp en handlettering in opdracht. Ik woon in Brabant met mijn vriend, die al twee volwassen kinderen heeft uit een eerdere relatie. Samen hebben we in april 2022 een dochter gekregen na een succesvol ICSI-traject in Duitsland.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Door mijn werk met kinderen wist ik altijd al dat ik zelf ook graag moeder wilde worden. Ik kreeg een relatie met met mijn vriend toen ik 30 was, mijn biologische klok begon vanaf toen echt te tikken. Helaas kreeg ik kort daarna een burnout die twee jaar duurde, de kinderwens werd nog even geparkeerd. Toen het weer beter met me ging zijn we ervoor gegaan. Ik was toen 33 jaar.”

Kun je iets vertellen over jullie traject?

“Op één of andere manier heb ik altijd het gevoel gehad dat kinderen krijgen in mijn geval niet gemakkelijk zou gaan. Toen mijn vriend en ik besloten om voor onze kinderwens te gaan, was ik al een jaar met de pil gestopt. Mijn cyclus was heel onregelmatig. Na vier maanden werd er een hartritmestoornis bij mij ontdekt. De kinderwens stond noodgedwongen vijf maanden ‘on hold’. Ik mocht niet zwanger worden en moest eerst een hartoperatie ondergaan. Gelukkig slaagde deze operatie. Twee maanden na mijn ontslag uit het ziekenhuis was ik spontaan zwanger! We konden ons geluk niet op. Helaas bleek op de eerste echo bij negen weken dat het kindje niet meer leefde. De missed abortion moest opgewekt worden met pillen. Dit was voor mij een traumatische ervaring, zo heftig. Helaas slaagde dit niet en was de miskraam niet volledig, waardoor ik nog een curettage moest ondergaan.

Hierna was mijn cyclus echt een rommeltje. Ik vertrouwde het niet en heb wel vijf keer aangeklopt bij de huisarts. Deze gaf aan dat mijn cyclus mogelijk ontregeld was door de miskraam, het zou vanzelf wel weer goed komen. Uiteindelijk ben ik een half jaar na de miskraam doorverwezen naar de fertiliteitspoli in het ziekenhuis. Hier bleek na onderzoek al gauw dat ik een verminderde eicelreserve had en waarschijnlijk vervroegd in de overgang zou komen. Ik kwam hierdoor meteen in aanmerking voor een IVF-traject. De fertiliteitsarts zei: “We durven het wel aan, maar het zal moeilijk worden”.

Dit klonk ons te onzeker en na wat onderzoek kwam ik uit op een kliniek in Duitsland die veel expertise heeft op het gebied van vrouwen met een lage eicelreserve. Na de intake was ons gevoel goed en besloten we om onze IVF-pogingen daar te doen. Er werden onderzoeken gedaan: ik bleek een vertraagde schildklier te hebben en moest DHEA supplementen gaan slikken voor mijn bijnieren. Ook kreeg ik de maximale dosis aan hormonen voorgeschreven voor de stimulatie van de eicellen, het dubbele van wat in Nederland toegestaan is. Toch groeiden er maar weinig eitjes of follikels. Dit is typerend voor de diagnose die ik heb. De eerste IVF-poging was dan ook snel voorbij: er was maar één rijpe eicel gevonden bij de punctie en deze was niet bevrucht geraakt. Dit was een enorme teleurstelling. We gingen vervolgens over op ICSI en bij onze tweede poging waren er twee bevruchtingen, maar helaas ontwikkelden deze embryo’s zich te langzaam. Ze werden wel teruggeplaatst, maar ik werd helaas niet zwanger.

Meer onderzoeken volgden: ik bleek ook een hoge ontstekingswaarde in mijn baarmoeder te hebben en ik had teveel zogeheten natural killer cells, NK-cellen. Een embryo zou moeilijk kunnen groeien in mijn baarmoeder omdat mijn eigen lichaam ertegen in de aanval gaat door die verhoogde NK-cellen. Met deze nieuwe inzichten begonnen we aan poging drie. Ik had drie rijpe eicellen en uiteindelijk twee geschikte embryo’s op dag vijf, waarvan er eentje teruggeplaatst werd in mijn baarmoeder. De andere werd ingevroren. Van deze terugplaatsing werd ik zwanger. Helaas werd ook dit een missed abortion bij negen weken.

We waren er kapot van, zeker omdat we in de wetenschap waren dat de tijd tikte en de kansen gering waren. Ik zou immers vervroegd in de overgang komen en had niet veel eicellen meer. De pillen om de miskraam op te wekken wilde ik niet meer en ik koos direct voor een curettage. Helaas was het niet gelukt om al het weefsel weg te halen en de nasleep van die curettage duurde uiteindelijk zeven maanden. Ik kreeg verschillende soorten medicatie en uiteindelijk ook een hysteroscopie om mijn lichaam weer in optimale conditie te krijgen voor de terugplaatsing van het laatste ingevroren embryo. Ook werd er onderzoek gedaan naar herhaalde miskramen en daaruit bleek dat ik een stollingsafwijking had. Dit kon de miskramen verklaren.

Met behoorlijk wat medicatie waaronder infusen, Prednison, schildkliermedicatie en als nieuwe toevoeging bloedverdunners gingen we onze laatste terugplaatsing tegemoet. En… ik werd weer zwanger! Deze zwangerschap was enorm spannend door onze eerdere ervaringen. We lieten bijna wekelijks een echo maken omdat we bang waren dat het weer mis zou gaan, maar dit keer ging het goed. Ik heb in april van dit jaar na vijf jaar kinderwens en drie jaar in een fertiliteitstraject eindelijk onze dochter in mijn armen mogen sluiten.

Nog steeds ben ik elke dag dankbaar dat zij er is en dat ons verhaal een succesverhaal is geworden. Zonder de lieve medewerkers en artsen van de kliniek in Duitsland was dat nooit gelukt. En ons meisje is kerngezond! Ik vind het nog steeds erg onwerkelijk dat ze er is. Het traject wat we hebben afgelegd verdwijnt wel naar de achtergrond maar is nog lang niet vergeten.”

Wat is de grootste uitdaging als je te maken hebt met onvruchtbaarheid of moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken?

“Ik vond het moeilijkste dat ik niet wist of het goed zou komen. Je hebt er zoveel voor over, misschien wel alles, maar garantie op een succesvolle afloop heb je nooit. Ook het onbegrip en de ongemak van de buitenwereld vond ik lastig. Ik ben er vriendschappen door verloren, maar heb er gelukkig ook waardevolle nieuwe vriendschappen erbij gekregen.”

Hoe hield jij moed tijdens het IVF-traject?

“Door alles tot op de bodem uit te zoeken en te proberen om weloverwogen keuzes te maken en zelf de regie te houden. Mijn vriend was er altijd van overtuigd dat het zou lukken. Ik hield rekening met de mogelijkheid dat het ook niet kon lukken, om mezelf te beschermen en voorbereid te zijn op het ergste denk ik.

Het contact met lotgenoten was voor mij ook erg helpend en ik startte een account op Instagram om mijn verhaal te kunnen delen en met anderen in contact te komen. Succesverhalen van anderen waren soms confronterend, maar ik putte er ook hoop uit.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan het onderwerp onvruchtbaarheid?

“Omdat er nog veel ongemak en onbegrip is. Ik zou willen dat het genormaliseerd wordt om hierover te praten. Bewustwording van het feit dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend hoeft te zijn. En dat je zeker geen kinderen neemt.”

Welke boodschap zou jij aan andere vrouwen of koppels in een vergelijkbare situatie willen geven?

“Ik zou mensen met vruchtbaarheidsproblemen willen stimuleren om zelf de regie te pakken en op onderzoek uit te gaan. Bepaal wat de weg is die bij jullie specifieke situatie past. Misschien is het niet verkeerd om daarvoor ook eens buiten onze landsgrenzen te kijken naar de veelheid aan mogelijkheden die daar geboden worden.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”