Als het niet vanzelf gaat: “Na de tweede ICSI poging had ik geen hoop meer”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat‘ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze vrouwen is Krista. Na een eerste natuurlijke zwangerschap en gezonde dochter blijft een tweede zwangerschap uit. Na vijf miskramen start ze een fertiliteitstraject in het buitenland.

Wie ben jij?

“Eén op de 10 vrouwen krijgt een miskraam. Ik ben één van die vrouwen: mijn naam is Krista, ik ben net 37 jaar oud geworden en werk als advocaat, gespecialiseerd in jeugdrecht en strafrecht. Moeder worden leek iets vanzelfsprekends. Een wens die hoe dan ook uit zou komen. Dit leek ook zo te zijn toen ik op mijn 27^e direct en zonder problemen zwanger werd van mijn dochter, inmiddels acht jaar oud. De zwangerschap verliep prima, op de laatste weken na. Door een hoge bloeddruk en weinig vruchtwater werd ik ingeleid en na een aantal dagen werd Julia geboren.”

Miskraam 1 was een feit

“Toen Julia 2,5 jaar oud was, werd ik opnieuw direct zwanger. Bij de eerste echo met zeven weken zagen we een kloppend hartje, maar was het vruchtje ‘pas’ zes weken oud. Op zich geen probleem, maar na een paar dagen kreeg ik bloedverlies. Diezelfde dag was de echo goed en klopte het hartje nog. De dag voordat we op vakantie gingen – ik was op dat moment ruim negen weken – had ik nog een afspraak bij de verloskundige staan. Het beeld van de echo, op een groot scherm afgebeeld, zal ik nooit meer van mijn netvlies krijgen. Miskraam of missed abortion één was een feit.

Ik ben hier echt kapot van geweest en hoopte dit gevoel nooit meer mee te hoeven maken. Een paar maanden later wilden we het weer proberen. Helaas kreeg ik binnen zeven maanden tijd (in 2016 en 2017) drie miskramen of missed abortions. De zwangerschappen stopten met negen weken, zes weken en zeven weken.”

Een bewuste pauze nemen

“Na een bewuste pauze kreeg ik in de eerste lockdown – april 2020 – missed abortion nummer vier, en in de tweede lockdown (januari 2021) missed abortion nummer vijf. In deze periode was het vooral heftig dat ik alleen naar de echo’s moest en niemand bij me had wanneer ik weer verdrietig nieuws kreeg.

Eén (spontane) miskraam en vier missed abortions, waarvan er één spontaan kwam, één met behulp van pillen en twee curettages. Als gevolg van de tweede curettage heb ik het syndroom van Asherman overgehouden. Bij het Asherman syndroom is er sprake van littekenweefsel in de baarmoeder, waarbij de wanden van de baarmoeder aan elkaar verkleefd kunnen zitten als gevolg van een operatie. Door middel van een hysteroscopie werden de verklevingen zo goed als mogelijk verwijderd.

In Nederland hebben we alle onderzoeken laten doen, onder andere bloedonderzoek en chromosomenonderzoek. Hier kwam niets uit. De artsen in Nederland meenden dat het ‘pech’ was dat ik vijf miskramen meemaakte. Immers: ik werd zwanger en ik had een gezonde dochter. Ze konden niets voor ons betekenen.”

Acupunctuur en naar het buitenland

“Na missed abortion vier startte ik met acupunctuur-behandelingen bij Gilles Stoop in Utrecht, gespecialiseerd in vrouwen met een kinderwens en fertiliteit. Hij wees mij op de kliniek van Cuypers en Cuypers in Duitsland. Diezelfde maand (mei 2020) konden we terecht voor een digitale intake en werden er onderzoeken ingepland: bloedonderzoek en een hysteroscopie of scratching van het baarmoederslijmvlies. Hieruit bleek dat mijn plasmacellen verhoogd waren en kreeg ik een antibioticakuur.

De grootste klap kreeg ik op de dag dat ik 35 werd: een laag amh (0.5). Dit betekent dat ik – voor mijn leeftijd – nog weinig eicellen had, welke vermoedelijk van slechte kwaliteit zouden zijn. De herhaalde miskramen zouden hierdoor verklaard kunnen worden. Door deze lage amh-waarde werd geadviseerd om met de fertiliteitsbehandeling ICSI te starten en daarbij onderzoek te laten verrichten op mijn eicellen. In het onderzoek naar de eicellen worden de poollichamen – die hetzelfde genetische materiaal of chromosomen bevatten als de eicel – onderzocht. Op die manier konden de Duitse artsen de genetisch slechte eicellen uitsluiten en besluiten deze niet terug te plaatsen om opnieuw een teleurstelling en een miskraam te voorkomen.”

Starten met ICSI behandeling

“In mei 2021 startte ik met de eerste ICSI behandeling. Bij ICSI wordt in elke eicel één zaadcel naar binnen gebracht. Ik kreeg hormoonmedicatie voorgeschreven. Na 20 dagen van deze medicijnen had ik zeven follikels en vier eicellen. Helaas was er maar één eicel goed bevrucht, en deze bleek genetisch niet goed te zijn. Dat betekende: geen terugplaatsing. In september 2021 begon ik met de tweede ICSI poging, opnieuw met een dagelijkse hormoonkuur met injecties. Na 14 dagen had ik negen follikels en vijf eicellen. Wederom was er maar één eicel goed bevrucht. Na het poollichamen onderzoek bleek dat deze genetisch goed was. Op 18 september 2021 werd onze ‘enige hoop’, de enige goede eicel, teruggeplaatst in mijn baarmoeder.

Hierna volgden hele spannende maanden, met in het begin iedere week een echo ter controle. In de laatste weken van mijn zwangerschap kreeg ik dagelijks een hartritmefilmpje in het ziekenhuis. Een zorgeloze zwangerschap werd het niet, maar op 19 mei 2022 is onze kleine Benjamin geboren. Door zijn komst is ons gezin compleet en kan ik de afgelopen vijf jaar en de vijf miskramen en missed abortions eindelijk (positief) afsluiten.”

Wat is de grootste uitdaging als je te maken hebt met onvruchtbaarheid of moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken?

“Het is niet makkelijk geweest en er waren veel teleurstellingen. Het steeds weer opnieuw proberen en de kans op zwanger worden en blijven hield mij op de been. Denken aan ‘wat als het nooit meer lukt’ durfde ik (nog) niet. Tijdens het ICSI-traject gaf de arts na de eerste poging aan dat de kans dat ik nog een succesvolle zwangerschap zou krijgen ongeveer 10% zou zijn. Aangezien ik de eerste poging vier eicellen had, zou ik – volgens mijn berekening – in drie pogingen ongeveer twaalf eicellen kunnen hebben. Daar zou die 10% (één op 10) tussen moeten zitten! Deze wiskundige benadering gaf mij hoop.

Ik ben altijd heel open geweest over de miskramen en ons traject. Juist omdat ik het belangrijk vind dat men weet dat het niet altijd vanzelf gaat. Onze dochter is heel erg betrokken geweest en heeft zelfs geholpen met het zetten van de injecties. Zij weet van de miskramen – onze vijf sterretjes – en weet daarom ook dat het niet vanzelfsprekend is dat je kinderen krijgt.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan dit onderwerp?

“Ik wil graag dat vrouwen weten dat er meer is dan alleen de ‘protocollen’ in Nederland. In Nederland wordt de amh-waarde niet (standaard) geprikt, wordt er andere medicatie voorgeschreven en worden er geen poollichamen onderzocht. Duitsland heeft ons een kans gegeven, met een succesvol resultaat, wat in Nederland niet was gelukt. Kijk dan ook verder dan de Nederlandse grens – naar Duitsland, België, Spanje – want in het buitenland zijn ze jaren verder op het gebied van fertiliteit.”

Ik besef dat wij heel veel geluk hebben gehad met de komst van een dochter op de natuurlijke wijze en dat wij nu twee kinderen mogen hebben. Ik hoop dat mijn verhaal hoop geeft aan de vrouwen die nog niet gezegend zijn met kinderen of in een (zwaar) traject zitten. Ik had, na de tweede ICSI poging met daarbij maar één bevruchte eicel, ook geen hoop. Maar de dooddoener ‘je hebt er maar één nodig’ bleek in ons geval ook echt te kloppen. Houd daar aan vast en houd hoop.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”