© 2024 // How About Mom
Als er iets is Annette de Graaf zichzelf heeft voorgenomen, is het wel om altijd haar hart te volgen. Daarom emigreerde ze een aantal jaar geleden met haar man, dochters Jools en Pippa en zoon Sol naar Noorwegen. Nu woont het gezin in Vietnam. Hoe is het om met je gezin in het buitenland te wonen? Wat brengt het haar kinderen? En hoe ziet ze de toekomst voor zich? We gingen erover met haar in gesprek.
‘Dat is eigenlijk begonnen bij mijn werk. Ik heb elf jaar lang op een internationale school gewerkt. Daar was het een komen en gaan van kinderen. Dan woonden ze weer daar, dan weer daar. Toen dacht ik: ‘Wow, dat kan inderdaad ook?’ Lange tijd was dat gewoon een idee, een droom waar mijn man en ik het af en toe over hadden. Totdat ik in januari 2021 besloot om te solliciteren bij scholen in het buitenland. Wij zijn beiden altijd dol geweest op reizen, dus dit voelde als een hele logische stap.
Een andere reden voor deze grote verandering destijds, is het schoolsysteem in Nederland. Als lerares merkte ik dat mijn geloof over hoe onderwijs moet zijn, niet overeenkomt met hoe dat daadwerkelijk is in Nederland. Ik geloof dat het goed is voor kinderen dat ze vrij zijn en niet beperkt worden door datgeen wat ‘moet’. Kinderen zijn zo enthousiast, zo creatief en op veel scholen wordt dat toch wel wat geremd. Denk aan: ze moeten stil aan een tafel zitten en wachten totdat een leraar bepaald dat ze weer mogen praten.
Eigenlijk heel goed! We waren kort daarvoor al veertien maanden met het gezin – Sol was er toen nog niet – op wereldreis geweest en iedereen wist dat dit heel goed was bevallen. Dus wellicht zagen ze het al een beetje aankomen haha? In onszelf was die transitie natuurlijk al veel langer begonnen. En dan bedoel ik vooral de transitie naar een vrijer leven.
Voordat we op wereldreis gingen, besloten we bijvoorbeeld om al onze weekenden vrij te houden. We wilden niet met een overhaast en overweldigend gevoel het vliegtuig in stappen. Dat stuitte in het begin natuurlijk wel een beetje op weerstand van mensen. Ze voelden het als een belediging. We dachten toen ook: ‘Als we het moeten uitleggen, laat maar. Het is oké dat mensen dat niet begrijpen.’ Uiteindelijk is er een hele mooie grote groep nog overgebleven met wie we goed contact hebben. Zij zijn de mensen die in ons hart zitten.
Och, zoveel! Het is zo bijzonder dat wij de kinderen niet vanuit een boekje of foto’s over de wereld hoeven te vertellen, maar dat ze het écht ervaren. Er is wat mij betreft geen betere leerschool dan in de wereld zijn. Dat je kunt horen, zien, ruiken, voelen en meemaken hoe het op diverse delen op de wereld is. Ik merk dat de kinderen daardoor ontzettend flexibel zijn bijvoorbeeld. Ze passen zich overal aan en gaan mee met de flow.
Daarnaast merk ik ook hoe veerkrachtig onze drie kinderen zijn. Het klinkt natuurlijk allemaal mooi, in het buitenland wonen, maar het gaat natuurlijk ook gepaard met uitdagingen. Een nieuwe taal leren, nieuwe vriendjes maken en wennen aan een nieuwe cultuur. Maar Jools, Pippa en Sol draaien er hun hand niet voor om. Dat is prachtig om te zien. Het gaat met vallen en opstaan, maar ze komen er altijd weer uit. Dat zorgt ook voor een fijn vertrouwen in hunzelf.
Als laatste merk ik ook hoe fijn het is dat het creatieve brein van onze kinderen hier geen einde kent. Vanmorgen in de auto naar school, blijven ze bijvoorbeeld maar fantaseren. ‘Wat knap dat die man een hele stal om zijn scooter heeft heen gebouwd. Waar zou hij vandaan komen? En hoe kan het dat hij vissen heeft?’ Dat soort vragen en gedachten zijn toch waanzinnig! Het is zo leuk om de wereld te ontdekken via de ogen van je kind.
Go with the flow en dan komt alles goed. Wat ik net al zei: emigreren en vervolgens wonen in het buitenland is niet alleen maar makkelijk. Maar als er iets is wat ik de afgelopen jaren heb ervaren is dat alles altijd op z’n pootjes terechtkomt. En daarbij: álles kan. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan. Als je mij een paar jaar geleden had gezegd dat ik met mijn gezin in Vietnam zou wonen, had ik je voor gek verklaard.
Dit klinkt natuurlijk allemaal als een groot en leuk avontuur, maar dat betekent niet dat je – als je dit plan hebt – weloverwogen keuzes moet maken. Het is immers wel een stap die je hele gezin moet maken. Mijn man en ik hebben nou eenmaal een verantwoordelijkheid voor onze kinderen. Dus dat betekent ook dat het financieel haalbaar moet zijn, dat je ervoor moet zorgen dat je kinderen een fijne school hebben en dat je een dak boven je hoofd hebt. Maar als dat allemaal zo is: waai dan maar met de winden mee. Het komt goed. Nu ik het er zo over heb, denk ik ook dat vertrouwen hierin de basis voor alles is. Dat heb ik in mezelf, maar ook in m’n man en kinderen. En vice versa natuurlijk.
Dat je je niet moet laten gek maken door wat anderen vinden of denken, maar je hart moet volgen. En dat geldt niet alleen voor wonen in het buitenland. Er zijn natuurlijk ook mensen die graag in een hutje op de hei wil wonen. De kern is dat uiteindelijk jij de enige bent die invloed heeft op zijn of haar leven. Als ik naar mezelf kijk, was de kostbaarheid van tijd bijvoorbeeld een grote reden dat ik dacht: ‘We moeten dit doen.’ Kinderen groeien zo snel en voor je het weet wonen ze niet meer thuis. Die tijd die wij nu met z’n vijven doorbrengen, die is me álles waard. Ook de meningen van anderen of de onzekerheden die er af en toe bij komen kijken.
Een tip die hierbij denk ik goed kan helpen, is het uitspreken van je droom. Dat was in ieder geval voor ons de allereerste stap. Gewoon eens zeggen: ‘We denken er weleens over om naar het buitenland te verhuizen’. Dan is gevoelsmatig de eerste stap al gezet en ontstaat er ruimte in je hoofd. Pas op het moment dat wij het uitspraken, zijn we ook concreet plannen gaan maken. Het balletje gaat rollen en stopt dan eigenlijk niet meer. Dat betekent overigens niet dat ik vind dat je altijd je dromen moet volgen hoor. Als je oké bent met je wens je wens laten zijn, is dat natuurlijk ook helemaal goed.
Haha, nou normaliter zou ik inderdaad niet zo’n helder antwoord hebben op deze vraag. Maar vandaag toevallig wel, omdat we hebben besloten weer terug te gaan naar Europa. Suprise haha! We hebben het ontzettend naar ons zin in Vietnam, maar het blijft wel gewoon echt de andere kant van de wereld. Dat betekent dat we familie niet zo makkelijk kunnen op zoeken en dat sommige contacten – zowel met vrienden maar ook voor onze bedrijven – nogal lastig verlopen uit Vietnam. Dus ja, we gaan weer terug naar Europa, waar is nog niet helemaal zeker! En tot die tijd – we gaan pas over een halfjaar – zullen we met volle teugen genieten van Vietnam en laten we de kinderen nog heel veel mooie plekken hier zien.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom