Blog: de eerste ontmoeting weer na 2,5 maand. 

De afgelopen 2,5 maand bracht ik door in Zwitserland voor een intensief revalidatietraject. Dat betekende ook dat ik mijn vriend en ons zoontje een langere periode niet heb gezien. Ik neem je graag mee in deze maanden én mijn eerste ontmoeting met hen na 2,5 maand.

Het oorspronkelijke plan was dat ik in januari naar Zwitserland zou vertrekken. Doordat ik sneller achteruit ging, moest ik eerder die kant op gaan. Dit betekende dat we de feestdagen zonder elkaar zouden doorbrengen. Ik wist wel dat Morris met zijn toen 15 maanden hier later niks meer van herinnerit, maar ik vond het wel lastig.

Kerst vierde mijn vriend en ons zoontje als vanouds bij de families en Morris had het heel erg naar zijn zin. Een mega geruststelling voor mij. Dat zijn vader op een week na de gehele 2,5 maand thuis was, scheelde ook heel veel. Na de kerst moest Merijn helaas een week werken, dus Morris zou de jaarwisseling bij mijn ouders doorbrengen. Ook daar had hij niks van door, maar mijn moederhart voelde zich oh zo schuldig. Waar Morris in Nederland lekker lag te slapen bij opa en oma, had papa nachtdienst ergens op de Noordzee en lag ik met 40 graden koorts in bed. Wanneer ik thuis was geweest was dit dus ook geen top oud en nieuw geweest, dus die gedachte probeerde ik maar voor ogen te houden…

Doel voor ogen

In Zwitserland zag ik de weken gelukkig voorbijschieten. Ik had mijn doel voor ogen en was zo hard aan het werk aan mezelf, dat ik gelukkig niet al te veel last had van heimwee. Begrijp mij niet verkeerd, want natuurlijk heb ik ze immens gemist, maar ik gaf hier simpelweg de ruimte niet voor en was gefocust op de behandeling. Ook hield ik voor ogen dat ik dit deed om beter te worden en een betere moeder te zijn voor Morris. Geloof me als ik zeg dat ik vaak genoeg niet de moeder was die ik graag had willen zijn op dat moment. 

Na maanden elke dag videobellen en Morris via een schermpje zien opgroeien, was het eindelijk zo ver. Merijn kwam aan in Zwitserland om mij op te halen. Er was nog een programma voor die laatste paar dagen en het is een lange reis, dus besloten we dat het voor Morris beter was om thuis te blijven bij familie. Maandags reden we na de laatste gesprekken naar Nederland en kwamen we in de nacht thuis aan. We hadden afgesproken dat we op dinsdag eerst wat zouden uitslapen en opruimen en we Morris daarna zouden zien. Die dag leek voor mijn gevoel uren te duren. Eindelijk was het tijd en haalde Merijn Morris op. Ik was zenuwachtig. Zou hij me wel gelijk herkennen? Vond hij me nog wel leuk? Hoe zou hij reageren?

Van baby naar peuter

Ik verstopte mij achter een kast en daar hoorde ik de deur opengaan. Ik ging op mijn hurken zitten en zag Morris binnen komen rennen. Wauw… iets wat ik totaal nog niet kende want toen ik weg ging kon hij nog maar net stapjes zetten. Familie had slingers opgehangen en Morris was natuurlijk helemaal gefascineerd, waardoor hij mij zo voorbij stormde. Ik had zeker geen haast en bestudeerde alles wat anders was van hem. Hij kwam naar mij toe en ik gaf hem een knuffel. Even schrok ik… Is dit echt mijn kleine niet meer zo kleine Morrie? Ik herkende hem, maar toch ook weer niet.

In de periode dat ik niet thuis was waren zijn haren gegroeid en heeft hij letterlijk praatjes gekregen. Hij is gegroeid van een baby naar peuter met een eigenwijs karakter.

Na een uurtje kwam hij naar mij toe en begon hij mij te knuffelen en kusjes te geven. Mem “aai” “aai” (mama), zei hij. Sinds dat moment laat hij mij niet meer alleen. De nachten zijn nog kort, want zelfs dan ligt hij het liefste bij mij om te knuffelen. Maar oh wat neem ik alles met liefde in mij op. Want deze knappe peuter mag ik elke dag opnieuw ontdekken. Elke dag zie ik wat nieuws en wat ben ik trots dat hij mijn Morrie is. Ik zou dit voor geen goud willen missen en ben zo dankbaar voor iedereen die hem heeft opgevangen en er voor ons is geweest. It takes a village to raise a child. 

Meer lezen?
‘Een warme maaltijd betekent voor een nieuwe ouder zoveel meer dan alleen eten’