Lief postpartum dagboek: ‘What is sleep?!’

Dag 1. Ik kan het nauwelijks geloven: ik ben moeder. Vandaag voelt als de eerste dag van mijn nieuwe leven. Onze baby voor het eerst in mijn armen houden was fantastisch, ondanks de hevigheid van de bevalling. Ik kan niet stoppen met naar haar te staren en probeer ieder detail van haar gezichtje in me op te nemen. De eerste nacht was lastig. Ik heb geen oog dicht gedaan en bleef maar kijken of ze nog steeds ademde. Hoe doen andere moeders dit?!

Dag 3. Wow. Die rollercoaster van emoties waar ik andere vrouwen altijd over hoor is real. Ik ben tot over mijn oren verliefd op onze mini, maar voel me ook compleet overweldigd door alles. Borstvoeding geven is zwaarder dan ik had verwacht. Jochem is geweldig. Hij zorgt voor ons en blijft me vertellen hoe trots hij op me is.

Dag 5. What is sleep?! Ik ben nog nooit zó moe geweest. Ik kan letterlijk op ieder moment van de dag even in slaap vallen. Daartegenover staat wel dat de borstvoeding eindelijk een beetje op gang begint te komen. Het is veel gehannes en gedoe, maar ik heb goede hulp gekregen. Lize komt goed aan, dus dat is ook een fijn teken. Niemand had me kunnen voorbereiden op deze gigantische verandering in ons leven. Het gevoel 24/7 aan te staan en de grote verantwoordelijkheid van iemand anders leven op je te dragen vind ik van tijd tot tijd heel heftig. Tegenover alle heftigheid staat een enorm gevoel van liefde. Voor ons meisje, mijn man, het gezin wat we nu vormen.

Dag 6. Laat je mij borst ooit met rust? Lize eet en eet, ze lijkt onverzadigbaar. Mijn tepels zijn ruw en pijnlijk en ik voel me overprikkeld. Mijn lichaam doet haar best om te herstellen van de bevalling, maar zonder de nodige rust en ontspanning is dat niet eenvoudig. We zijn rustig aan begonnen met wat kraambezoek en dat is heel erg fijn, maar ook lastig. Iedereen heeft adviezen, tips en meningen en ik kan het lastig filteren. Ik wil leren vertrouwen op mijn eigen moedergevoel.

Dag 10. Langzaam, héél langzaam, ontstaat er een gevoel van routine. Aan de ene kant is nog geen dag hetzelfde, maar ik leer ons meisje beter kennen en begrijpen. Er zitten hele relaxte dagen tussen en er zitten dagen tussen waarbij ze zó fuzzy is en niks goed lijkt. Soms lukt het Jochem beter om haar te troosten en dat vind ik lastig. Daar baal ik tegelijkertijd van, want hoe mooi is het dat die connectie tussen hen er direct is. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en herken de vrouw die naar me terugkijkt nauwelijks. Niet langer in het bezit van die strakke, bollen buik, maar een vreemd, slap buikje waarmee ik eruit zie alsof ik nog steeds een paar maanden zwanger ben. Alles is voller, zachter en losser. Ik probeer het te omarmen.’

Meer lezen?
Lief postpartum dagboek: ‘Een huis gevuld met goede en moeilijke momenten’
Vijf redenen om een dagboek voor jou én je baby te schrijven