Danique kreeg suïcidale gedachten na de geboorte van haar derde kindje: ‘Dit taboe moet ook besproken worden’

Als verloskundige weet Danique dat je alert moet zijn op de signalen van een postpartum depressie. Toch overvallen haar de opgejaagde, angstige en uiteindelijk zelfs suïcidale gedachten na de geboorte van haar derde kindje. De moeder van Jet (’17), Sara (’19) en Guus (’21) . ‘Ik werd me steeds bewuster van al het negatieve, mijn hoofd maakte overuren en er kwam alleen maar meer spanning in mijn lijf.’

‘Fysiek was mijn laatste bevalling, die van Guus, de makkelijkste bevalling. Waar ik bij de oudste herstelde van een zwangerschapsvergiftiging, bij de middelste van een operatie en veel bloedverlies, merkte ik nu hoeveel makkelijker dat nu ging zonder complicaties. Inmiddels had ik al 3,5 jaar borstvoeding gegeven dus ook dat ging heel soepel. Psychisch was het dit keer wel zwaarder. Hoe verdeel je je aandacht met drie kindjes? Hoe gaan we dit straks doen met 3 kindjes onder de 4 jaar? Ik had echt een hele fijne kraamweek, een superfijne kraamzorg het was echt een feestje. Het afgelopen jaar was best pittig geweest met werk, de kindjes, corona en verbouwen dus dit voelde echt als een cadeautje.

Ongeveer een week na mijn bevalling werd ik wakker na mijn middagslaapje, met het gevoel alsof ik de trein moest halen en er nog van alles moest gebeuren. Ik hoor me dit nog zeggen tegen de kraamzorg. We grapten nog, ik wil gewoon niet dat je weggaat…

Een opgejaagd gevoel

De tijd erna merkte ik dat dat gejaagde gevoel er steeds vaker was. Kraamvisite had ik liever niet en gelukkig kwamen we daar in vakantietijd ook wel onderuit. Maar ik voelde me steeds gejaagder, ik kon prikkels van geluid slecht hebben en ik ging tegen veel simpele dingen op zien. Een stukje lopen buiten, even op visite of weg met de kinderen: ik zag altijd wel een reden waarom het niet kon. Dit herkende ik helemaal niet van de meiden. Na de geboorte van Sara zijn we nog in mijn zwangerschapsverlof twee keer op vakantie geweest.

Pas toen ik ‘s avonds zwetend en trillend in mijn bed lag, kreeg ik door dat het niet helemaal goed ging. Ik maakte een afspraak bij de huisarts. Daar vertelde ik mijn verhaal. Het leek me verstandig mijn schildklierwaardes te prikken, dat zou vast afwijkend zijn. Dan kon ik medicatie krijgen en voelde ik me vast snel beter. Maar ‘helaas’ waren alle waarden goed.

Continu het gevoel dat je schrikt

Ik maakte een afspraak bij de haptonoom, misschien kon die me helpen. Ik kreeg hier goede tips en handvaten, maar het maakte me ook bewuster van de stress, spanning en negatieve gedachten die ik continu ervaarde van de meest normale dagelijkse activiteiten. Als hier dan een beetje prikkels bij kwamen begonnen de tranen te stromen. Ik omschreef het vaak als het gevoel dat je schrikt, maar dan de hele dag door. 

Naast de fysieke onrust kreeg ik het ook steeds drukker in mijn hoofd. Ik maakte me veel zorgen en ik had moeite met de meest simpele keuzes. Ik deed er twee weken over om een broodtrommel voor Jet die naar school ging uit te zoeken. Als alle kindjes lief zaten te spelen en Gilles even iets in de tuin ging doen, raakte ik in paniek. Ik ging toch maar weer terug naar de huisarts, want in plaats van beter leek het wel steeds slechter te worden. Hij verwees me direct door naar een psycholoog.

Suïcidale gedachten

Zij hielp me met een beetje overzicht te krijgen in alle zorgen die ik had, maar ook hiervan werden de zorgen niet minder. Eerder meer. Ik ervaarde steeds meer paniek aanvallen, was vaak aan het hyperventileren en de meest simpele dingen lukte niet meer. Kleding kiezen om aan te trekken, eten koken, boodschappen doen: het lukte gewoon niet meer. Vaak dacht ik: als dit me al niet lukt, hoe moet dit dan ooit nog goed komen? Ik werd me steeds bewuster van al het negatieve, mijn hoofd maakte overuren en er kwam alleen maar meer spanning in mijn lijf. 

Vervolgens leek het wel alsof er duiveltjes mijn hoofd over namen. Mijn hoofd stopte niet meer met nadenken, de kleinste geluiden of prikkels zorgden voor een paniek aanval. De gedachte om uit het leven te stappen, zodat dit alles zou stoppen, ging door mij hoofd. Hoe kon ik dat toch denken? Ik heb de 3 leukste kinderen en een lieve man. Toch kwamen die gedachtes non stop boven. Net zoals je een bal onder water probeert te houden, kwam dit ook steeds sneller terug. 

Ik had echt hulp nodig

Ik besefte dat dit niet langer mee zo kon, ik had echt hulp nodig. Ik deelde mijn gedachten thuis, wat natuurlijk onwijs lastig was, maar ook een beetje de paniek weghaalde. De volgende ochtend belde ik de huisarts, de assistente was heel resoluut: ik wil dat je nu deze kant uit komt. 

Bij de huisarts werd overlegd met de psychiater en was het advies om direct te starten met medicatie. Dit vond ik onwijs lastig, want ik gaf nog steeds borstvoeding en dit waren de enige momenten op de dag dat ik een beetje rust ervaarde. Er was begrip over mijn zorg en de medicatie. Ondanks dat ik dit voor mijn werk al vele malen had uitgezocht, is er ook nog bij meerdere zorgverleners navraag gedaan. Het kon echt. De twijfel bleef, maar de angst ook. Als ik dit niet doe, hebben de kinderen dan straks nog wel een moeder? Het vertrouwen wat er in mijn hoofd rond gaat is volledig weg. 

‘Intensieve begeleiding thuis: om opname te voorkomen’

De huisarts stelde in overleg met de psychiater voor begeleiding thuis in te zetten. Prima, alles wat me beter maakt vind ik goed. Ik kreeg een folder mee. ‘Intensieve begeleiding thuis: om opname te voorkomen’, stond er op de eerste regel. Huh? Ging dit over mij?

De volgende dag kwam er een team van verschillende psychiatrische verpleegkundige en een psychiater bij ons thuis. De eerste tijd elke dag. Er was elke dag iemand thuis om ons te helpen met de kinderen en het huishouden. In kleine stapjes ging ik wat vooruit. Soms viel ik ook weer even heel hard, waardoor de medicatie nog twee keer verhoogd is. Gelukkig kon ik 24/7 bellen voor hulp of een luisterend oor. Het gevoel van overleven werd iets minder en ik leerde een dagplanning te volgen. 

Ondertussen kreeg ik een intake voor behandeling bij een GGZ-instelling. Ik had veel zorgen, want hoe zou dit zijn voor de kinderen? En komt er niet teveel last op de schouders van Gilles? Vanuit mijn werk wist ik alert te moeten zijn op signalen van een postnatale depressie. Dit heeft namelijk enorme invloed op de ontwikkeling van kinderen. Heb ik deze signalen dan bij mijzelf gemist? En als je dan wel depressief bent, zijn mijn kinderen dan voor hun leven beschadigd?

Hoe ben ik hier terecht gekomen?

De behandeling startte, maar ik kreeg geen antwoord op mijn vragen en zorgen. Dit vond ik lastig, want het zorgde ervoor dat ik me nog steeds niet echt beter ging voelen van de therapie. De behandeling was echt gericht op depressie. Ook dat vond ik complex, want voor mijn idee was ik voorheen toch wel altijd van het glas vol. Hoe ben ik dan ineens hier terecht gekomen?

De psychiater, waar ik langsga voor de intake, vertelt me: ‘Even mijn persoonlijke mening, maar ik vind dat medicatie niet bij de borstvoeding kan’. Eén van de dingen waar ik nog wel zo blij mee was, dat ik Guus gewoon kon blijven voeden, was ook al niet goed. 

Het leven is zo anders dan een jaar geleden

Inmiddels is het december en ik kan nog steeds niet alleen naar de supermarkt. Dan sta ik na vijf minuten in tranen met zweet op mijn rug en zonder boodschappen buiten. Het is lastig om te accepteren dat het leven nu zo anders is dan een jaar geleden. Ik voel vooral wanhoop, omdat ik de weg naar normaal niet kan zien. 

Ergens weet ik dan het inmiddels wat beter gaat. We hebben structuur in de week. We kunnen weer kleine uitstapjes maken, ik kan even naar de winkel. Maar er is nog wel een weg te gaan naar het normale leven. Maar, wat is dat normale leven eigenlijk?

Iedereen zegt dat dit me uiteindelijk veel gaat brengen, maar dat punt moet ik zelf nog zien. Ik ben blij dat langzaam de zon weer gaat schijnen. Langzaamaan ga ik wat werk dingetjes oppakken. Ik ga op het moment heel goed op structuur, en dat hebben mijn diensten niet echt. Maar het motiveert me ook om weer aan het werk te gaan en vrouwen te kunnen begeleiden in deze bijzondere periode van het leven. Een periode die bij iedereen anders gaat en waarin nog steeds zoveel onbesproken is. 

Taboe doorbreken

Ik wil mijn verhaal graag delen om verschillende redenen. Het helpt mijzelf om dit een plekje te geven en te voelen dat het er mag zijn. Ik wil graag het taboe verbreken, want ik weet dat meer vrouwen dit doormaken. Het kan heel alleen voelen als niemand erover praat. 

Als verloskundige vertel ik alle zwangeren die ik zie dat een kind krijgen niet altijd een roze wolk is en dat het belangrijk is om ook deze gevoelens te delen. Hoe kan ik dit vertellen als ik hier zelf niet open over ben?’

Fotocredits: jacquelineheinfotografie

Heb je suïcidale gedachten of maak je je zorgen over iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.

Meer lezen?

Sophie had een postpartum depressie: ‘Het is niet enkel het beeld van een moeder die geen liefde voor haar kind voelt’
Moeders delen hoe een postpartum depressie voelt