Momtalk: Abish

Abish (’84) woont samen met haar grote liefde François en werkt als zzp’er in het onderwijs. Haar droom van een groot gezin is meer dan uitgekomen. Met dochter Amber (19), dochter Coco (2), zoon Wolf (1) en haar twee bonuszoons is het thuis een liefdevolle en hectische boel.

Op 17-jarige leeftijd werd je moeder van je dochter Amber, hoe kijk je terug op die periode?

‘Klopt en als ik erop terugkijk, denk ik: ‘Jeetje wat was ik jong’, maar dat heb ik toen helemaal niet zo ervaren. Op die leeftijd voel je je namelijk wel echt al heel volwassen. Amber was een cadeautje, maar meer dan welkom. Toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was, voelde ik gelijk een sterke energie van haar in mij en wist ik zeker dat ik dit samen met haar aankon. Dat bleek achteraf ook helemaal waar.

Ik kijk daarom ook ontzettend positief terug op het jonge moederschap, ondanks dat ik zelf nog een puber was. Zo’n klein meisje in je leven brengt zoveel vreugde met zich mee. Tuurlijk heb ik een andere puberteit gehad dan anderen, maar ik heb absoluut niet het gevoel gehad dat ik iets heb gemist. Dat komt denk ik ook omdat ik de eerste jaren samen met Amber bij m’n moeder woonde. Ik had de vrijheid om ook af en toe op stap te gaan en daar ben ik onwijs dankbaar voor.

17 jaar na de geboorte van Amber, raak je opnieuw in verwachting. Was die zwangerschap anders?

Het verbaasde me zelf ook heel erg, maar de zwangerschappen van Amber en Coco waren heel erg gelijk. Wat daaraan voorafging helaas niet: het lukte namelijk niet gelijk om zwanger te worden. Dat was een behoorlijke klap, omdat ik er vanuit ging dat ik snel zwanger zou worden. Bij Amber was het namelijk in een keer raak. Tuurlijk wist ik dat het vaak even duurt voordat je in verwachting raakt, maar toch zorgde het voor een error. Een maand voordat we een fertiliteitstraject zouden instappen, kwamen artsen er via een kijkoperatie achter dat mijn eileider verstopt zat. Toen die werd doorgespoten, was ik binnen een maand zwanger van Coco. Dat zorgde voor zoveel vreugde en blijdschap.

Van tevoren had ik gedacht dat alles weer helemaal nieuw voor me zou zijn, aangezien het 17 jaar geleden was dat ik voor het eerst zwanger was. Toch was de zwangerschap van Coco gelijk ook weer zo vertrouwd. Amber en Coco zijn beiden hele lieve, zachtaardige meisjes en dat merkte ik in de buik gelijk. Beide zwangerschappen waren dan ook heel fijn en gemakkelijk. Helemaal magisch is dat ik bij beide keren precies 38 minuten heb geperst. Dat maakte het cirkeltje wel helemaal rond.

Merk je dat je nu een andere moeder bent dan toen je 17 jaar oud was?

Ik denk dat ik in grote lijnen precies de moeder ben als die ik was toen Amber een kleine baby was en ik pas 17 jaar oud was. Wel merk ik dat – als ik het vergelijk met de eerste jaren met Amber – ik me nu wat meer zorgen kan maken. Vroeg moeder worden heeft namelijk ook echt z’n voordelen. Je doet soms gewoon dingen zonder er te veel bij na te denken. Je bent echt nog bleu en veel minder bezig met de toekomst. Dat is ook eigenlijk hartstikke logisch. M’n brein was immers nog niet ontwikkeld waardoor ik vaak heb gedacht: ‘Fuck it, ik doe het gewoon’. Nu merk ik juist dat ik meer kan twijfelen, vooral over praktische zaken. Is het wel handig als ik dit zo doe? Hoe gaan we het doen met eten? Dat soort gedachtes had ik een stuk minder bij de eerste levensjaren van Amber.

De zwangerschappen van Coco en Amber ervaarde je als fijn, die van Wolf was heel heftig. Kan je vertellen waarom?

Ja, dat klopt. Ik ben tijdens de zwangerschap van Wolf ernstig ziek geweest en moest vanaf 19 weken zwangerschap complete bedrust houden vanwege een placenta praevia. Vanaf zeven maanden zwangerschap kreeg ik ook last van allerlei andere klachten zoals extreme vermoeidheid, gewrichtspijn, hartritmestoornissen en ik viel wel 4 keer per dag flauw. De artsen wisten alleen niet hoe dat kwam. Als ik terugkijk op die periode, dan overheerst wel echt het gevoel van angst en zorgen. Het was ontzettend zwaar om de zorg van de kinderen uit handen te geven, omdat ik simpelweg alleen maar op bed mocht en kon liggen. Toch voelde ik aan alles dat het goed zou komen met het kindje in m’n buik. Iedere echo bleek weer dat het goed ging met Wolf, maar het was wel een hele opluchting toen hij gezond ter wereld kwam. Eerlijk gezegd hoopte ik toen ook dat het beter met mij zou gaan, maar dat was allesbehalve het geval.

Ik voelde me ook de maanden na de bevalling van Wolf onwijs slecht en twijfelde ook veel aan mezelf. Was het gewoon ontzwangeren? Was de zorg voor twee kleine kindjes heftig voor me? Of speelde de reflux van Wolf een grote rol? Uiteindelijk waren die twijfels niet op z’n plaats. Na veel onderzoeken constateerden de artsen dat mijn borstimplantaten de boosdoener waren.

Dat klinkt als een hele heftige periode, hoe heb je je daar doorheen gesleept?

Het waren inderdaad hele pittige en spannende maanden met veel zorgen. Ik heb de dagen echt afgeteld tot de geboorte van Wolf en zag Netflix echt als mijn overlevingsstrategie. Dan hoefde ik er niet te veel bij stil te staan en gingen de dagen relatief snel voorbij.

Voor nu ben ik vooral heel dankbaar dat ik weer gezond ben na bijna 2 jaar ziek te zijn geweest. 8 maanden na de geboorte van Wolf zijn mijn borstimplantaten verwijderd en sindsdien voelt het weer alsof ik de wereld aankan. Hoewel ik deze periode absoluut niet als prettig heb ervaren, heeft het me ook heel veel gebracht. Je gezondheid is niet zo vanzelfsprekend en daar ben ik me meer dan ooit bewust van.

Inmiddels ben je moeder van 3 kinderen en heb je 2 bonuszoons die zich allemaal in een andere leeftijdsfase bevinden. Hoe vind je dat?

Hele lange tijd, toen ik net moeder was geworden van Amber, had ik een beeld in m’n hoofd dat ik snel weer een kindje zou willen. Het leek me mooi als er weinig leeftijdsverschil tussen m’n kinderen zou zitten, maar het leven loopt nou eenmaal niet altijd zoals je in je hoofd had. Naarmate de jaren verstreken, werd het gat tussen Amber en een eventueel tweede kindje natuurlijk steeds groter. Toen heb ik op een gegeven moment het grote leeftijdsverschil ook losgelaten. De prins op het witte paard heb ik uiteindelijk ‘pas’ 6 jaar geleden ontmoet op een feestje. Het was toen gelijk vuurwerk en we wisten meteen: ‘We willen graag samen een kindje, ongeacht het feit dat hij al twee zoons had en ik een dochter.’

Ik ben dan ook onwijs dankbaar dat m’n vriend en ik nu een gezin van vijf kinderen hebben. Het grote leeftijdsverschil tussen alle kinderen vind ik eigenlijk alleen maar heel bijzonder. Ik vind het heerlijk om een zelfstandige dochter te hebben waarmee ik geweldige gesprekken kan voeren. Maar ik vind het ook geweldig om twee kleintjes thuis te hebben die nog helemaal afhankelijk zijn van mij. Juist die verschillende leeftijden van alle kinderen maakt het leven nooit saai. Tuurlijk is het af en toe even schakelen tussen alle leeftijden, maar dat hoort erbij. We proberen daarom ook echt dagen met de ‘grote kinderen’ in te plannen en dagen met ‘de kleine kinderen’. Zo zijn we laatst met de oudste drie naar Antwerpen gegaan.

Je noemt het nooit saai thuis, lukt het je ook nog tijd te vinden voor je relatie?

Ja, dat lukt me zeker en dat vind ik ook heel belangrijk. We plannen daarom eens in de zoveel maanden een weekendje weg en gaan ook regelmatig een avond samen op stap. Dan vragen we of de oppas een avondje kan oppassen op Coco en Wolf. We nemen zo’n avond dan ook echt de tijd voor onszelf, niet alleen als ouders, maar ook als partners. Ik denk ook dat ons geheim is dat we alles kunnen bespreken en daar de ruimte en tijd voor willen vinden. Daardoor blijft de energie écht nog steeds tussen ons stromen.

Als laatste, wat zou je moeders willen meegeven?

Ik zou moeders willen meegeven dat ze dicht naast hun kind moeten blijven staan, ook in lastige en ingewikkelde situaties. Vertrouw op jezelf en de liefde die je voor elkaar hebt en weet dat het altijd goed komt. Daarnaast wil ik moeders meegeven dat alle energie die ze in de opvoeding stoppen, echt niet voor niks is. Ook al lijkt dat soms wel zo en wil je de moed haast opgeven. Dat zie ik nu zo goed bij Amber; ze is echt een zelfstandige, jonge vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. En dat is onwijs mooi om te zien.’

Meer lezen?
Momtalk Jill
Momtalk: Tess
Momtalk: Aimée