Momtalk: Ellen

Ellen (’95) woont samen met haar grote liefde in Zeeland en is moeder van drie kinderen: Macanzy (9), Emma (3) en Stenn (2). Ze koos er bewust voor jong moeder te worden en geniet daar dubbel en dwars van. Aan How About Mom vertelt ze open en eerlijk over zowel de uitdagingen als de hoogtepunten van het moederschap.

Toen je 17 jaar oud was ontmoette je je man, die al vader was van een dochter. Hoe was dat voor je?

‘Achteraf denk ik weleens: ‘Jeetje wat heftig. Op zo’n jonge leeftijd al iemand ontmoeten die vader is.’ Maar om eerlijk te zijn vond ik het alleen maar heel mooi en bijzonder. Tuurlijk was het af en toe lastig, maar al heel mijn leven roept het moederschap mij, dus ik zag Macanzy (de dochter van mijn man) dan ook helemaal niet als een obstakel. Ik vond het juist een prachtige toevoeging aan mijn leven toen. Ik zeg ook altijd: ‘Ik heb twee voor de prijs van een gekregen.’

Daarnaast was Macanzy pas een paar maanden oud toen ik mijn man leerde kennen, dus ik zie haar ook echt als mijn dochter. Biologisch gezien is ze dat niet, maar ze woont praktisch al haar hele leven bij ons. Soms krijg ik weleens commentaar, dat ik haar als mijn kind zie. Maar zo voelt dat nou eenmaal, ondanks dat ze natuurlijk ook nog een andere moeder heeft. Macanzy zei laatst zelf ook: ‘Mama is mijn mama en jij bent degene die voor mij zorgt.’ Dat is toch een onwijs mooi compliment?

Je geeft aan dat het moederschap je al je hele leven roept. Is het zoals je had verwacht dat het zou zijn?

Het was altijd mijn grootste wens om moeder te worden en ik heb ook altijd geroepen dat ik het liefste voor m’n 25ste klaar wil zijn met kinderen krijgen. Ik wilde jong genieten zodat ik lang van mijn kinderen kan genieten en zij andersom van mij. En hoewel ik onwijs dankbaar ben dat mijn grootste wens is uitgekomen, moet ik wel zeggen dat ik het moederschap zwaarder vind dan verwacht. Zowel bij Emma als Stenn hadden we wat opstartproblemen. Ze sliepen onwijs slecht en hadden last van allergieën. Er zijn dan ook echt momenten geweest dat ik ‘s avonds doodmoe op de bank zat en dacht: ‘Waarom wilde ik dit? Wat heb ik mezelf aangedaan?’

Slaapgebrek doet nou eenmaal heel veel met je; zowel fysiek als mentaal. Ik was kapot en zat eigenlijk continu in een soort negatieve bubbel waarvan ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Achteraf – nu Emma en Stenn beide goed slapen – kan ik dat natuurlijk veel meer relativeren. Maar dat betekent niet dat het toen niet zwaar is geweest. Overigens klinkt dit nu allemaal heel negatief, maar er zijn ook dingen aan het moederschap die ik juist niet had verwacht, maar wel onwijs mooi zijn. Zoals de onvoorwaardelijke liefde die je voor je kind voelt en de sterke band ik met ze heb. Die clichés waar iedereen het altijd over heeft; die kloppen als en bus.

Ze zeggen weleens dat hoe jonger je kinderen krijgt, hoe makkelijker de zwangerschap en bevalling verlopen. Hoe is dat voor jou geweest?

In verwachting raken van Emma duurde helaas wat langer dan verwacht, dus ik was ontzettend ongeduldig. Toen ik na de zoveelste keer een negatieve test in handen had, barstte ik in tranen uit. Ik zag gelijk een doemscenario voor me: wat als het helemaal niet lukt? Gelukkig werd ik na ongeveer een jaar zwanger en dat vond ik heerlijk. Tuurlijk had ik wat kwaaltjes, maar verder genoot ik zo van dat mensje in m’n buik. Die trapjes, de steeds groter wordende buik. Ik vond het echt magisch, zowel bij Emma als Stenn, en zou het zo nog een paar keer overdoen.

Maar hoe fijn ik zwanger zijn vond, zo traumatisch vond ik de bevalling van Emma. Eigenlijk ging alles mis wat mis kon gaan; ze werd te vroeg geboren waardoor ik met gierende sirenes naar het ziekenhuis moest. Uiteindelijk bleek ze een sterrenkijker te zijn en viel haar hartslag af en toe weg. Die hele bevalling heb ik als heel heftig ervaren en ik was daarom ook erg angstig toen ik in verwachting van Stenn bleek te zijn. Ik besloot toen ook om hulp te zoeken om de traumatische bevalling te verwerken. M’n angsten verdwenen en uiteindelijk was de bevalling van Stenn echt een droom.

De kraamperiode is voor veel moeders een intense periode, was dat voor jou ook zo?

Eigenlijk niet, want ik vond het heerlijk. En dat mag ook weleens gezegd worden, toch? Ik zat echt op een roze wolk en vond het zo bijzonder dat we alle tijd hadden om te hechten als gezin. Zowel bij Emma als Stenn zijn we echt in onze schulp gekropen en waren we alleen maar met onszelf bezig. Ik kijk dan ook echt heel erg positief terug op mijn kraamtijd, zelfs als ik denk aan alle emoties en lichamelijke ongemakken die erbij komen kijken. Het scheelt denk ik ook heel erg dat ik beide keren een hele fijne kraamhulp had waardoor we met niks anders bezig hoefden te zijn dan met elkaar.

In 2019 besluit je te stoppen met werken om fulltime bij je kinderen te kunnen zijn. Hoe is het om thuisblijfmoeder te zijn?

Ik heb altijd gezegd dat als ik het doe, ik het helemaal wil doen. Zowel m’n man als ik hadden geen goed gevoel bij het kinderdagverblijf en daarom besloten we samen dat ik zou stoppen met werken. Het voelde gewoon niet meer goed om die kleintjes ergens achter te laten en ik was bang dat ik spijt zou krijgen dat ik te weinig tijd met ze zou doorbrengen. De tijd gaat zo hard, voor je het weet gaan ze naar de basisschool. Ik ben dan ook heel blij dat ik toen die keuze heb gemaakt, want deze tijd met de kinderen pakken ze me nooit meer af.

Dat betekent overigens niet dat ik het niet zwaar vindt hoor. Zeker in het begin heb ik me weleens afgevraagd of ik er wel goed aan deed om continu bij de kinderen te zijn. Je wereldje wordt dan ineens zo klein en staat compleet in het teken van de kinderen. Dat heb ik denk ik wel een beetje onderschat, maar des te trotser ben ik nu dat ik het heb gedaan. Ik vind het nu vooral heerlijk en geweldig om ze de hele dag bij me te hebben.

‘Je wereldje staat compleet in het teken van je kinderen’, vertel je. Hoe zorg je ervoor dat je tijd voor jezelf neemt?

Om heel eerlijk te zijn vind ik dat onwijs lastig en zijn er nauwelijks momenten dat ik tijd voor mezelf neem. Dat is ook echt wel iets wat ik meer moet doen en waar ik me de laatste maanden meer bewust van ben. Ik probeer dan ook steeds vaker een vrijdagavondje met vriendinnen af te spreken of even te sporten. Ik weet dat ik het verdien, maar toch vind ik het af en toe lastig om iets voor mezelf te doen. Dat is overigens niet alleen omdat ik dat zelf lastig vind, maar ook omdat ik af en toe van mensen te horen krijg dat ik bepaalde dingen niet meer kan doen, omdat ik een moeder ben.

Dat is overigens wel iets wat mij opvalt, dat vrouwen soms zo hard tegen elkaar zijn. Dat vrouwen zich anders moeten gedragen als ze eenmaal moeder zijn. Dat ze niet meer een avondje op stap mogen of geen grapjes mogen maken op social media. Terwijl ik vooral denk: ‘Ik ben nog maar een 26-jarige vrouw, mag ik ook af en toe wat tijd voor mezelf?’ Juist door tijd voor mezelf in te plannen, ben ik ook een gelukkiger mens en dat is uiteindelijk ook veel fijner voor m’n kinderen.

Voorafgaand aan het moederschap denk je natuurlijk na over hoe je als moeder wil zijn. Hoe zou jij jezelf beschrijven?

Eigenlijk ben ik precies de moeder die ik dacht dat ik zou zijn. Ik heb me altijd voorgenomen om duidelijke grenzen te hebben voor m’n kinderen. Sommigen noemen me een strenge moeder en misschien ben ik dat ook wel. Ik vind het nou eenmaal belangrijk om duidelijke regels voor m’n kinderen te hebben. Zo eten we hier thuis met mes en vork, blijven we net zolang aan de tafel zitten totdat iedereen klaar is met eten en praten we altijd met twee woorden. Wellicht een beetje ouderwets, maar ik heb dezelfde opvoeding gehad en die heb ik – los van de puberteit natuurlijk – als heel prettig ervaren.

Ik denk overigens ook niet dat streng zijn meteen betekent dat mijn kinderen niks mogen. Binnen de grenzen en regels zijn ze namelijk vrij om te doen en laten wat ze willen. Treden ze buiten die regels? Dan kan ik wel duidelijk en streng zijn dat ze dat niet moeten doen. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel belangrijk dat ze respect hebben voor volwassen mensen, of dat nou oma, mama of de juf is.

Als jij moeders een tip of advies zou mogen geven, wat zou dat dan zijn?

De allergrootste tip die ik andere moeders zou willen meegeven, is dat ze moeten doen wat goed voelt. Zolang je bij je gevoel blijft, komt het namelijk altijd goed. De eerste maanden met Emma heb ik wellicht ook wat teveel naar anderen geluisterd, terwijl mijn eigen gevoel het achteraf altijd bij het rechte eind had. Dat moedergevoel is zo sterk en wanneer je daarnaar luistert, zal je altijd het beste voor jezelf en voor je kind doen. Overigens vind ik het wel lastig hoor, andere moeders een advies geven. Het allerbelangrijkste is namelijk dat ze vooral doen wat ze zelf willen.

Daarnaast wil ik andere moeders ook meegeven dat het oké is als je even niet zo lekker in je vel zit. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn en dat mag ook. Geef jezelf die ruimte en vraag om hulp als je daar behoefte aan hebt. Juist door open te zijn over je gevoelens en de uitdagingen die bij het moederschap komen kijken, kunnen wij elkaar als moeders steunen.’

Fotograaf bovenste foto: Quay Photography

Meer lezen?
Momtalk: Abish
Momtalk: Tess
Momtalk: Aimée