Momtalk: Emma

Emma Donker (’93) is samen met Jimmy en moeder van twee zoons: Noah (5 jaar) en Vince (3 maanden). Ze werkt twee dagen in de week als kapster, runt een goedlopend Instagram-account en spendeert de rest van haar tijd met haar twee kinderen.

How About Mom vroeg haar het hemd van het lijf over haar zwangerschappen, bevallingen en het moederschap.

Je bent moeder van twee kinderen, heb je altijd al de wens gehad om moeder te worden?

Eigenlijk niet. Ik ben altijd een persoon geweest die heel erg leeft met de dag en dus was ik lange tijd niet bezig met mijn kinderwens. Toen ik na een periode van veel feesten, mijn man tegen het lijf liep had ik voor het eerst het gevoel dat ik moeder wilde worden. Ook mijn man stond te popelen om vader te worden en dus besloten we vier weken nadat we elkaar hadden ontmoet, onze wens in vervulling te laten gaan.

Ik begrijp natuurlijk goed dat mensen denken: ‘Jeetje, wat snel’, maar voor ons voelden het zo goed om die stap toen te nemen. We stonden er beiden 100 % achter en waren dan ook heel blij toen ik al na een paar weken in verwachting raakte. Helaas kreeg ik toen een miskraam, waar ik toen niet zo bewust bij stil heb gestaan omdat ik na een week alweer zwanger was.’

Je eerste zwangerschap eindigde dus in een miskraam, heeft dat je kijk op je kinderwens veranderd?

Toen ik een miskraam kreeg, was ik 23 jaar oud. Niemand om me heen had kinderen en dus heb ik er toen niet heel bewust bij stilgestaan. Ik liet het een beetje aan me voorbijgaan en was er emotioneel niet 100 % bij. Ik denk dat dat ook komt omdat ik heel snel weer zwanger raakte en dus ook niet echt de ruimte heb gehad om er veel bij stil te staan. Het verdriet maakte in die zin ook snel plaats voor blijdschap.

Wel kan ik zeggen dat de miskraam ervoor heeft gezorgd dat ik redelijk onzeker was tijdens mijn zwangerschap van Noah. We hadden om de week een echo en ik vroeg me constant af: ‘Gaat het wel goed met het kindje in m’n buik?’ Gelukkig bevestigde iedere echo weer dat alles er goed uitzag waardoor ik die zorgen steeds iets meer kon loslaten.’

Uiteindelijk ben je 23 als je moeder wordt, sommige mensen noemen dat jong, hoe was dat voor jou?

Om heel eerlijk te zijn vond ik het eerste jaar moederschap heel pittig. Dat komt mede omdat ik mijn bevalling als heel traumatisch heb ervaren. Ook voelde ik me vaak eenzaam en alleen. Zoveel mensen om me heen die een mening hadden, terwijl ik zelf ook nog uit moest vogelen hoe het moederschap nou werkte. Ik had vaak het gevoel dat ik het niet goed deed, terwijl ik nu kan denken: er bestaat geen goed of fout en iedereen doet het op zijn eigen manier. Achteraf gezien denk ik dat ik gewoon heel erg moest wennen aan mijn nieuwe rol, die van moeder zijn. Dat betekent overigens niet dat ik niet kon genieten: ik zat ook echt wel op die roze wolk.

Daarnaast zorgde mijn traumatische bevalling ervoor dat de intimiteit tussen mij en m’n man veranderde. Door de bevalling had ik totaal geen vertrouwen meer in mijn lichaam waardoor ik mezelf als het ware weer moest vinden. En dat heeft natuurlijk ook invloed op de intimiteit en het seksleven met je partner. Het heeft daardoor ook best even geduurd voordat we elkaar weer hadden gevonden.

Het eerste jaar moederschap heb je dus als pittig ervaren, is dat anders bij je tweede kindje?

M’n man en ik hebben er heel bewust voor gekozen om, nadat we ouders waren geworden, even te wachten met een tweede kindje. Mijn traumatische bevalling zorgde ervoor dat ik lange tijd nog niet klaar was voor een tweede en ik wilde daar juist wel 100 % achterstaan. Toen we eenmaal besloten te gaan, was ik weer na een week zwanger. Iets waar ik heel dankbaar voor ben. Nu Vince drie maanden oud is, besef ik me hoe anders ik mijn zwangerschap, bevalling en eerste maanden ervaar. Ik ben bijna vijf jaar ouder dan de eerste keer en ervaar alles daardoor veel bewuster. Ik ben zekerder van mezelf en daardoor kan ik ook beter loslaten.

De eerste levensmaanden van Noah twijfelde ik aan alles. Bij Vince is dat totaal niet het geval. Ik pak zijn signalen op en voel heel goed aan wat hij nodig heeft. Ik denk dat dat echt te wijten is aan dat ik het voor de tweede keer doe. Waar ik bij Noah continu bezig was met troosten, ben ik dat bij Vince al voor.

Je geeft aan dat je je tweede bevalling heel anders hebt ervaren, kun je dat uitleggen?

Omdat m’n man en ik bewust dus even hebben gewacht met een tweede kindje, zag ik niet heel erg op tegen de tweede bevalling. En ik ben blij dat ik er niet zo tegenop zag, want dat was nergens voor nodig geweest. De bevalling van Vince was zo anders dan die van Noah. Ik voelde me ontzettend krachtig, wist precies wat ik wilde en heb de bevalling daarom ook als onwijs mooi en bijzonder ervaren. Nog steeds vind ik het bizar om te beseffen dat ik twee hele verschillende bevallingen heb gehad.

De bevalling van Vince heeft plaatsgemaakt voor de traumatische bevalling van Noah waardoor mijn kijk op bevallen veel positiever is. Dat is ook iets wat ik mee wil geven aan andere vrouwen: een eerste, traumatische bevalling hoeft niet te betekenen dat een tweede ook traumatisch is. Integendeel: bij een tweede weet je zo goed wat je wil waardoor het – in ieder geval in mijn geval – een prachtige ervaring is geweest.

Veel moeders ervaren de overgang van 1 naar 2 kinderen als heftig, hoe is dat voor jou?

Ik herken me daar heel erg in en ik vond de overgang zeker lastig. Mijn oudste moest heel erg wennen aan de komst van een nieuw kindje, wat natuurlijk heel logisch was. Maar ook voor mezelf vond ik het wennen. Ik wilde lekker cocoonen met Vince, maar moest ook aandacht geven aan Noah waardoor mijn gevoel voor hem ook wel wat veranderde. Soms dacht ik: ‘Laat me nou even alleen zijn’ en daar voelde ik me dan vervolgens heel schuldig over. Dat is een gevoel dat je ervaart en die je niet kan uitschakelen, maar eigenlijk ook niet wil voelen.

Nu Vince drie maanden is, durf ik te zeggen dat we onze draai hebben gevonden. We zijn allemaal gewend aan elkaar, hebben onze rust en ruimte teruggevonden en zijn goed op elkaar ingespeeld. Het gaat dan ook steeds meer vanzelf en daar ben ik heel blij mee.

Je gaf aan dat je na je eerste zwangerschap opnieuw op zoek moest naar de intimiteit met je partner, hoe was dat na de tweede?

Toen ik van Noah beviel, kenden mijn man en ik elkaar natuurlijk minder dan een jaar. Dat is zo’n verschil met nu. Inmiddels kennen we elkaar alweer vijf jaar en zijn we zo goed op elkaar ingespeeld, waardoor we veel beter weten wat elkaars behoeften zijn. We checken regelmatig bij elkaar in, raken elkaar veel aan maar laten elkaar ook heel erg vrij. En ik denk dat die combinatie heel belangrijk is voor het sterk houden van je relatie.

Als laatste vraag, wat vind jij het mooiste aan het moederschap?

Uiteraard natuurlijk de liefde die je voelt en terugkrijgt, maar wat ik ook heel waardevol vind is de continue spiegel die je voor krijgt. De spiegel die ze mij regelmatig voorhouden, zorgt ervoor dat ik zo goed weet wat ik zelf nodig heb of wat ik juist nog moet leren. En dat vind ik prachtig, omdat het je ook zelf als mens laat groeien.

Meer lezen?
Momtalk: Viora
Momtalk: Lily
Momtalk: Victoria