© 2024 // How About Mom
De bevalling van Dana (’94) verloopt tot de geboorte van haar dochter June (nu 2 maanden) prettig. Helaas blijft het niet bij enkel een prachtige ervaring. Na de uitdrijving van de placenta verliest Dana namelijk binnen mum van tijd 1,6 liter bloed. Hoewel ze op dat moment nauwelijks in de gaten heeft wat er aan de hand was, beseft ze zich achteraf dat ‘t wel degelijk menens was.
Aan How About Mom deelt ze haar verhaal.
Als Dana 42 weken zwanger is, wordt ze op 11 november 2021 verwacht in het ziekenhuis. Ze heeft in overleg met de verloskundige en gynaecoloog besloten dat ze die dag ingeleid wordt. ‘June zat nog heerlijk in mijn buik en maakte geen aanstalten om eruit te komen’, vertelt Dana. ‘In het ziekenhuis bleek wel dat ik al 2 cm ontsluiting had. De weken daarvoor had ik namelijk veel last van voorweeën.’
Artsen besluiten Dana medicatie te geven om haar bevalling op te wekken. Wanneer ze 3 cm ontsluiting heeft, worden haar vliezen gebroken. ‘Ik kreeg vanaf toen ook weeënopwekkers toegediend, waardoor het ineens heel rap ging.’ Echter had Dana – het was immers haar eerste bevalling – nog niet echt door dat de weeën fors toenamen. ‘De scan trackte mijn weeën namelijk niet goed, waardoor ik niet echt goed wist of ik voorweeë had of al echt weeën.’
Pas als Dana om pijnstilling vraagt en ze daarom de douche – waar ze al 2 uur op een bal zat – moet verlaten, wordt duidelijk dat ze al veel ontsluiting heeft. ‘Ik verloor toen tijdens het opstaan heel veel bloed’, vertelt ze over dat moment. ‘Ik bleek toen al 8 cm ontsluiting te hebben, nog geen 2 uur nadat ik weeënopwekkers toegediend kreeg.’ Vanaf dat moment beseft Dana dat haar bevalling wel degelijk begonnen is. ‘Toen mocht ik ook beginnen met persen.’
Na 55 minuten persen wordt haar gezonde dochter June geboren en kan het genieten beginnen. Althans, dat dacht ze. ‘De geboorte van June en de uren daarvoor gingen me namelijk heel makkelijk af’, vertelt Dana. ‘Ook mijn placenta kwam er 10 minuten na de geboorte van June uit, dus ik dacht toen dat alles erop zat. Ik was in eerste instantie opgelucht dat alles goed was gegaan.’ Toch krijgt Dana al gauw door dat er iets mis is.
Gelijk nadat haar placenta wordt geboren, verliest Dana 1,6 liter bloed. ‘Ik zag de verloskundige naar achter stappen en haar kleding helemaal onder het bloed zitten’, vertelt ze over dat moment. ‘Eigenlijk ging het vanaf dat moment heel snel en werd alles een roes.’ Door de extreme hoeveelheid bloedverlies, wordt Dana namelijk zo licht in haar hoofd dat ze amper nog de kracht heeft mee te krijgen wat er gebeurt.
Dana merkt dat ze steeds slapper wordt en vraagt dan ook of haar man June op haar borst kan nemen. ‘Ondertussen kreeg ik allemaal infusen toegediend en werd met diverse, inwendige klemmen geprobeerd het extreme bloedverlies te stoppen’, aldus Dana. ‘Omdat ik steeds bijna wegviel kreeg ik ook een zuurstofslangetje door m’n neus.’ Hoewel in eerste instantie werd gedacht dat Dana naar de OK moest om het bloeden te stoppen, blijkt uiteindelijk dat het bloeden vanzelf stopt en keert de rust weer weder.
Omdat alles zo snel ging en er ineens 8 zorgmedewerkers aan haar ziekenhuisbed stonden, beseft Dana zich achteraf pas dat er paniek was. ‘Ik weet ook nog wel dat ik op dat moment niet durfde te vragen wat er aan de hand was, omdat ik bang was voor het antwoord.’ De hele nacht, en ook nog de dag na de bevalling, moet Dana in het ziekenhuis blijven. ‘Ik was namelijk zo slap door al het bloedverlies dat ik nog niet kon staan.’ Pas toen dat kon, mocht Dana weer naar huis.
Aangezien het pas 2 maanden geleden is dat Dana is bevallen, zit ze nog midden in het herstel. Nog steeds ben ik heel moe en slap en ben ik wat prikkelbaarder. Na haar bevalling heeft Dana staaltabletten gekregen die ervoor zorgen dat ze de maanden daarna – en nu nog steeds – voldoende ijzer in haar bloed heeft. De reden dat Dana last had van extreem bloedverlies, is tot op heden niet duidelijk en kan ‘botte pech’ zijn geweest.
Op de vraag hoe Dana nu op haar bevalling terugkijkt, antwoordt ze dat ze haar bevalling eigenlijk in twee delen opsplitst. ‘De geboorte van June vond ik prachtig en zou ik nog zo 6 keer overdoen. Wat er daarna gebeurde, is toch wel traumatisch geweest’, vertelt ze. ‘Gelukkig kan ik er goed over praten waardoor ik het steeds meer een plekje kan geven. Maar ik moet niet teveel nadenken over wat er kon gebeuren als artsen niet zo adequaat hadden gehandeld.’ Aangezien haar man er de hele tijd bij was, kan ze er goed met hem over praten. ‘Hij weet immers goed wat er allemaal is gebeurd.’
Dat Dana het steeds meer een plekje kan geven, betekent overigens niet dat ze niet angstig is. ‘Ik kan me goed voorstellen dat – mocht het me gegund zijn nog een keer zwanger te raken – ik best wat zorgen kan hebben. Maar ik weet dan ook dat ik dan aan de bel moet trekken en in gesprek kan gaan met iemand.’ Een eventuele volgende zwangerschap is in ieder geval medisch. ‘Dat vind ik ergens wel fijn, omdat artsen dan een volgende keer op scherp staan en er alles aandoen om het niet nog een keer te laten gebeuren.’
Meer lezen?
Yola’s placenta liet niet los: “Indien het bloeden niet zou stoppen, was een baarmoederverwijdering de enige oplossing”
De nageboorte: alles over de uitdrijving van de placenta
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom