English version below
Sophie Ebrard (40) is een Britse fotografe die in Amsterdam woont samen met haar vriend en twee kinderen Jules (6) en Louison (2). Met haar recente tentoonstelling ‘I didn’t want to be a mum’ probeert Sophie een taboe te doorbreken door te laten zien dat het oké is om niet direct oké te zijn met moederschap.
“Ik was 33 jaar oud en stond aan de start van mijn carrière als fotografe. De jaren daarvoor werkte ik in de reclamewereld, maar ik had besloten om de gok te wagen en aan de slag te gaan als freelancer. Ik maakte een vliegende start en kreeg de kans om de wereld over de reizen. Ik was dol op mijn leven destijds, ik wilde dat er niets zou veranderen. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat mijn kans om zwanger te raken snel zou verkleinen in de aankomende jaren, dus besloten we om een poging te wagen zwanger te worden. Een paar dagen na mijn 34ste verjaardag had ik een positieve test in mijn handen. Dat nieuws veroorzaakte direct complete chaos in mijn leven. Ik wilde helemaal niet zwanger zijn, ik was er niet op voorbereid en overwoog zelfs een abortus. Ik voelde me zo overweldigd. Het duurde een lange tijd voordat ik gewend was aan het idee. Mijn vriend woonde op dat moment al in Amsterdam, ik bleef zo lang als ik kon in Londen wonen. Pas toen ik acht maanden zwanger was verhuisde ik naar Amsterdam.
Ik vond het zwaar toen onze zoon eenmaal geboren was. Je wordt voorbereid op de bevalling, maar niemand bereidt je voor op de periode die daarna komt. Het was heftig. Ik zag mijn vrienden weinig en we spraken elkaar ook niet veel – dit was voor WhatsApp en de mogelijkheid om gratis te bellen in Europa. Als ik hen zag, dan schaamde ik me hoe ik mij voelde tegenover het moederschap. Ik hield mijn gevoelens voor mezelf. Ik deed wat ik moest doen, maar ik miste mijn oude leven. Ik voelde me ontzettend geïsoleerd en had geen idee wie ik zelf was. Ik herinner me dat ik zo bang was: gaat dit gevoel ooit nog weg? Wanneer voel ik me weer normaal? Wat is ‘normaal’ überhaupt?
Ik was vastbesloten dat het moederschap mij niet zou definiëren of verpesten. Ik wilde dat niet-coole imago zo ver mogelijk bij me vandaan houden. Ik wilde er niet uitzien als een moeder. Ik had net een serie – die internationaal beroemd was – geschoten op een pornoset (‘It’s just love’), hoe kon ik nu met een kinderwagen rond gaan lopen? Ik droeg Jules overal met me mee naartoe.
Na een tijdje begonnen we toch na te denken over een tweede kindje, met name omdat we een broertje of zusje voor Jules wensten.
Toen mijn dochter Louison werd geboren, voelde ik mij herboren. Ze transformeerde me volledig. Toen ik me aan haar overgaf, gaf ik me ook over aan het moederschap en aan het idee van mijzelf als moeder. Op mijn veertigste, met wederom een kleine baby in mijn armen, zag ik eindelijk de schoonheid van het moederschap en accepteerde ik deze grote verandering.
Dit bericht bekijken op Instagram
Die acceptatie zorgde ervoor dat ik me voor het eerst realiseerde wat een verdriet ik had gevoeld nadat Jules was geboren. Ik kon eindelijk zien hoe enorm ik had geworsteld destijds, hoe moeilijk die periode was. Ik wilde weten wat me was overkomen, en dieper in deze gevoelens duiken. Ik wilde meer begrijpen over de complexiteit van de emoties die komen kijken bij het moederschap.
De expositie vond plaats in ons huis in Amsterdam. Dat maakte het nog intiemer en eerlijker. Het is de plek waar ik moeder ben, waar ik op mijn meest kwetsbaar ben.
De tentoonstelling bestaat uit een paar verschillende onderdelen. Er hangen zelfportretten van mijn jongste dochter en mij en close-ups van mijn kinderen voor een zwarte achtergrond. We creëerden ook een ‘bevallingskamer’. In deze kleine ruimte stonden drie vrij expliciete foto’s van mij tijdens de bevalling, van mijn placenta en van mijn ‘wat the fuck’ is er net gebeurd gezicht na de bevalling. In de ruimte hoorde je een geluidsopname van een bevalling: je hoort een echo, daarna het gekreun van een vrouw tijdens de weeën, een arts die roept ‘de baby komt eraan’ en daarna het eerste huiltje van de baby. Bezoekers namen hier in hun eentje plaats, in het donker. Het zorgde voor een intense ervaring, een beetje alsof je je eigen bevalling opnieuw beleeft. Het bracht veel moeders (en niet-moeders) aan het huilen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Een ander onderdeel is een foto van mijn dochter die aan het huilen is. De foto is geprint op een dun gordijn waar je doorheen moet lopen. In een van de ruimtes ligt een handgeschreven dagboek waar je in kunt lezen en ondertussen hoor je mijn stem. Er hangen foto’s van Jules. Ik vertel mijn verhaal over hoe ik moeder werd. Tenslotte vind je een flesje met daarin de geur van een pasgeboren baby. Ik wilde moeders herinneren aan die eerste dagen met een pasgeboren baby, hen terugnemen naar dat moment.
I didn’t want to be a mum is mijn persoonlijke verhaal. Ik had niet verwacht dat er zo’n respons op zou komen, maar werkelijk waar iedereen was er door geraakt. Het was heel intens en emotioneel, mensen deelden hun verhalen met mij of wilden met me knuffelen. Het was zo empowering. Ik realiseerde me eindelijk: ik ben niet de enige. Zoveel moeders ervaren deze tegenstrijdige gevoelens. Als vrouwen van elkaar zouden weten dat we het allemaal moeilijk vinden, dat die tegenstrijdige emoties normaal zijn en niets om je voor te schamen, dan zouden we ons zoveel minder alleen voelen.
Ik leerde dat er een woord is voor de overgang van vrouw naar moeder: matrescence. Ik had zo’n ‘Aha’-moment toen ik daar achter kwam. Waarom wist ik dat niet eerder? Waarom praat niemand hierover? Matrescence is een woord gebruikt door antropologen om het proces van en de uitdagingen die komen kijken bij moeder worden. We praten veel over adolescentie, over hoe je slecht gehumeurd raakt en puisten krijgt. Er zijn talloze boeken over dit onderwerp geschreven en iedereen is het over eens dat het een transitie is. Matrescene is net zo’n transitie, alleen wordt daar nauwelijks over gepraat.
We moeten vrouwen vertellen dat er een verandering plaatsvindt in de identiteit die ze in de afgelopen jaren daarvoor hebben opgebouwd. Een transitieperiode is normaal. Dat gebeurt niet van de ene op de andere dag. Er zal altijd een fase zijn waarin je ‘rouwt’ om je oude leven.
In een cultuur waarin we vooral gefocust zijn op de baby, moeten we ook normaliseren dat moeder worden een van de grootste veranderingen is die een vrouw ooit zal meemaken in haar leven.
Absoluut, dit werk heeft me helpen verwerken en begrip gegeven over wat er is gebeurt in die eerste fase als nieuwe moeder. Direct na de bevalling van mijn tweede kind, begreep ik meer over de conflicterende emoties die er plaatsvinden binnen het moederschap. In eerste instantie wilde ik analyseren waar ik doorheen was gegaan, het diende als een soort therapie.
Ik had niet op zoveel reacties kunnen hopen en het voelde geweldig om de reactie van andere mensen op mijn werk te zien. Op een bepaalde manier was iedere reactie, iedere knuffel die ik kreeg, een validatie van mijn gevoelens. Ik wil nieuwe moeders niet bang maken met mijn tentoonstelling, maar ik wil hen wel voorbereiden. Ik wou dat ik meer had geweten over wat er gebeurt na de bevalling. Ik realiseer me nu dat als je je kunt overgeven, je ook die ‘oude’ variant van jezelf los kunt laten. Hoe dan ook is het een proces. Er zullen in je (moeder)leven continu dingen blijven veranderen, waardoor je je moet blijven aanpassen.
Dit bericht bekijken op Instagram
English version:
Sophie Ebrard (40) is an Amsterdam based photographer and the mother of Jules (6) and Louison (2). With her recent exhibition ‘I didn’t want to be a mum’, Sophie shows that it’s OK if you’re not OK with motherhood (immediately).
“I was 33 year old and I just started my career as a photographer. The previous years I worked in advertising, but I decided to make a change and start freelancing as a photographer. It went really well and I got the opportunity to travel the world. I loved my life at the time, I didn’t want to chance a single thing. Yet, I also knew that my change of getting pregnant would decrease rapidly in the next few years, so we decided to give it a try and hope for the best. I found out I was pregnant a few days after my 36th birthday. It was a complete chaos in my life. I did not want to be pregnant, I was not prepared and even thought about having an abortion. I felt so overwhelmed. It took me a very long time to get used to the idea. My boyfriend lived in Amsterdam, I stayed in London as long as possible, escaping reality. I was eight months pregnant when I moved to Amsterdam.
Once our son was born, I found it really hard. You know how they prepare you for giving birth? Well, no one prepares you for what comes afterwards. It was tough. I didn’t see my friends that much and we didn’t speak a lot either – it was before WhatsApp and free calls in Europe. When I did see them, I felt ashamed of how I felt about motherhood. I kept my feelings to myself. I kept on doing my thing, but I mourned for my old life. I felt isolated and didn’t know who I was anymore. I remember feeling so anxious: will this feeling ever go away? When will I feel normal again? What is normal anyway?
I was determined that motherhood would not own me, or ruin me. I fought against its uncool image. I did not want to look like a mum. I had just been shooting my best personal work on porn sets (a series that became internationally famous called “It’s Just Love”, how could I now push around a pram? So with Jules I didn’t push around a pram. I used a carrier and carried Jules everywhere.
After a while we started thinking about having another kid, mostly because we wished a brother or a sister for our son.
When my second daughter was born, I was also reborn. She healed me, she transformed me. As I surrendered to her, I surrounded to motherhood and to the idea of myself as a mom. At the age of forty, with another small baby in my arms, I finally saw the beauty and accepted the change.
Dit bericht bekijken op Instagram
I made me realise the pain I felt with Jules when he was just a little baby. Now I could see how much I struggled back then, how difficult it was. I wanted to work on this topic. I wanted to know what happened to me, I wanted to dive further into these feelings. In a way this was therapeutic for me. I wanted to understand more about the complexity and the emotions of motherhood.
The exhibition took place in our own house in Amsterdam. Which made it even more intimate and honest. It’s the place where I’m a mom, where I’m most vulnerable.
The exhibition is composed of a few different elements. There are self portraits of my youngest daughter and I and my children (shot up close on a black background). We created a ‘birth room’. In this room there were three, pretty graphic, pictures of me giving birth, my placenta and my puzzled ‘what the fuck just happened’ face after the delivery. In this room, there’s the sound recorded of a woman giving birth (It starts with the sound of an ultrasound, followed by moaning during the contractions, a nurse yelling ‘the baby is coming!’ and the first cry of a baby). Visitors would sit there alone, in the dark, for a few minutes. It made it a very intense experience, almost like reliving your own birth story. Many moms (and non mums!) cried.
Dit bericht bekijken op Instagram
There was a picture of my daughter crying, printed on a veil, so you had to walk through it to go to the next room where In the next room, you could find a written journal, which was also recorded with my voice. It’s a very intimate piece about my own story of how I became a mum. It faces a portrait of Jules in a fetal position.
I also worked with a scent engineer to create the scent of a newborn baby. I wanted moms to reminisce about the days with a newborn baby, to go back to that place.
The exhibition was my personal story. I didn’t think there would be much engagement, but literally everyone was touched. It was very intense and emotional, people sharing their stories, and hugged me. It felt so empowering. I finally realised: I’m not the only one, every single mom feels this way.
Before the show started I had no idea of how the show would be perceived. We ended up having to buy tissues halfway through the week, because visitors were literally moved to tears. Parents, non parents, women, men. I was surprised and moved myself.
And, for the first time, I realised I am not alone in feeling this way; in having such conflicting emotions. If women knew that most people found it hard, that the ambivalence was normal and nothing to be ashamed of, they would feel less alone.
I learned there’s a word for the transition from women to mother: matrescence. I had such an ‘Aha’-moment after finding this out. Why didn’t I knew this before? Why does no one talk about this? Matrescence is a term used by anthropologists to define the process and challenges of becoming a mother. We talk a lot about adolescence and how there is a transition (you have mood swings, your skin breaks out). Adolescence is the same terminology as matrescence. There are countless books written on the topic and everyone agrees it’s a transition. It’s the same with matrescence but nobody actually talks about it.
We should start telling women that there will be an identity shift from the person she’s spent decades defining. That a transition period is entirely normal. That it won’t happen overnight. That there will almost always be a phase of mourning for the ‘old her’.
In a culture focused mostly on the baby, we need to normalise that becoming a mother is one of the biggest changes a woman will ever experience in her life.
Definitely, this work was a way for me to process it and to heal. And to understand what had happened. Right after the birth of my second child, I started to understand a bit more the conflicting emotions of motherhood. I wanted to get it out of my system. At first, it was really just about me wanting to analyse deeper what I had been going through. It was a sort of therapy.
But it felt so amazing to see people’s reactions about the work. In a way, every time someone hugs me it also validates my feelings. With this exhibition, I don’t want to scare new moms, but I do wish to prepare them. I wish I knew more about what comes after giving birth back when I had my first child. I now realize that once you surrender, you can let go of that ‘old’ self. Either way, it’s an ongoing process. All things in your life will keep changing and you have to adapt to that.
