Hoe weet je of en wanneer je gezin compleet is?

Hoe bepaal je wanneer je gezin ‘af’ is? Het is een vraag die bij veel moeders speelt. Ook bij mij. Soms wordt de keuze voor je gemaakt, soms hak je bewust zelf de knoop door en soms… soms blijf je twijfelen. 

Ik las laatst een mooie Instagram post van een moeder die omschreef hoe ze naar haar twee kinderen zat te kijken die aan tafel zaten te eten en ineens heel sterk voelde: we zijn compleet. Ons gezin is compleet. 

Ik denk ook dat ons gezin compleet is. Ik raakte twee keer snel in verwachting, mijn zwangerschappen verliepen zonder veel zorgen en ik kijk terug op twee fijne en voorspoedige bevallingen. We hebben een meisje en een jongen gekregen, allebei gezond en wel. We gaven onze zoon Jacob notabene als tweede naam Benjamin, de jongste van het gezin. Hoewel mensen al op kraambezoek bij Jacob vroegen of er nog een derde zou komen (god knows why, ik blijf dat zo raar vinden, maar ik geef zijn schattige krullenkopje maar de schuld), was het antwoord altijd: we houden het hierbij, we voelen ons gezegend met twee gezonde kinderen. 

Count your blessings

Drie jaar later voelt dat, met af en toe een ‘aahh zouden we niet nog…?’, nog steeds zo. Olivia en Jacob zijn een geweldige verrijking van mijn leven en ik ben heel erg trots op mijn kindjes. Ik kijk uit naar het leven dat we samen met hen hebben, samen reisjes maken, oude tradities herleven, eigen tradities ontwikkelen. Soms kan ik vol ongeloof naar ouders van kinderen van 10 en 12 kijken en denken: wow, dat hebben wij straks ook. 

Zoals ik net al zei voel ik heel soms nog weleens kriebels. Zou een derde kindje niet welkom zijn? Maar het gevoel count your blessings weegt eigenlijk steeds zwaarder. Zeker omdat het niet meer alleen om mij en Dirk draait, maar ook om de twee kindjes die we al hebben. Wat betekent de komst van nog een baby in hun leven? Geven we ze nu alle tijd en aandacht die ze nodig hebben? Wat als het niet goed gaat met de zwangerschap, dan heeft zo’n intense gebeurtenis ook impact op hen. Maar natuurlijk denk ik ook na over de impact die het uitbreiden van een gezin op ons twee heeft, op ons – nu al zo drukke – leven, onze persoonlijke wensen en ambities. Dat matcht niet altijd. 

Hoe weet je of je gezin compleet is?

Ik ben me ten slotte extreem van bewust dat de vraag of je nog een kindje zou willen een luxepositie is. Er zijn zoveel vrouwen bij wie het nog niet lukt om zwanger te raken en dat er moeders zijn die die misschien heel graag nog een kindje zouden willen, maar voor wie dit om medische, financiële of andere redenen niet mogelijk is. We deelden de vraag – hoe weet je of je gezin compleet is? – de afgelopen periode ook met een aantal andere vrouwen en moeders: 

Roos: 

“Ik wil er nog één zei ik vastbesloten toen Seph nog geen week oud was. De hele zwangerschap heb ik gezegd ‘dit is de laatste keer dat ik zwanger ben en ik ga er volop van genieten’. Niet omdat ik niet meer kindjes wil maar omdat het goed is zo. Twee kindjes gezond op de wereld vind ik een zegen en daar sta ik volkomen achter. Alleen betekent dat niet dat ik niet heel graag nog wel meer kinderen zou willen krijgen. Op zoveel vlakken zijn 1 of 2 kinderen “handiger”. Ik noem bijvoorbeeld de ruimte in huis of in de auto, financieel en logistiek. Oma’s die zeggen: “twee kinderen is wel goed toch, op meer kan ik er niet passen! Dat past niet in de auto als ik ze thuis moet brengen en voor logeren hebben we niet genoeg kamers.

Als ik logisch nadenk zijn 2 kinderen natuurlijk super mooi en is het helemaal goed zo. Op dit moment hebben we ook geen kamers voor meer kinderen en is verhuizen geen optie. Vroeger sliepen kinderen met wel 5 op 1 kamer zeggen andere weer dus wat maakt het uit… Ik vind het van de andere kant ook belangrijk mijn kinderen alles te kunnen geven en daar hoort ook een eigen kamertje bij, net als kadootjes met verjaardagen en feestdagen, goede en mooie kleding en schoenen, vakanties en uitjes, kunnen sporten en noem maar op. Ik ben ontzettend dankbaar 2 kindjes gedragen te hebben en het zwanger zijn vond ik meer dan fantastisch, ook de bevallingen heb ik niet tegen opgezien maar als iets prachtigs ervaren. Als ik heel eerlijk ben weet ik het gewoon niet… Met mijn hart zeg ik alle opties zijn open.” (Lees hier de Momtalk met Roos)

Corinne:

“Hoewel ik ‘gekozen’ altijd een stom woord vind, omdat het klinkt alsof kinderen krijgen zo vanzelfsprekend is, hebben wij wel bewust een besluit genomen om het bij één kindje te houden. Ik vond zwanger zijn geweldig leuk en kijk ondanks de duur van 48 uur terug op een mooie bevalling. De eerste maanden met een newborn vond ik heel heftig, pas na een jaar had ik het gevoel dat ik er zelf ook weer een beetje toe deed. Joan is nu twee en we genieten zo erg van haar. Ik ben weer fulltime gaan werken en ben daar heel gelukkig in. We willen de tijd die we met Joan hebben zo goed mogelijk besteden en wij voelen allebei dat we een tweede kindje niet de tijd en aandacht zouden kunnen geven die we hem of haar willen geven. Het is goed zo, meer dan goed zelfs.”

Eline:

“Is ons gezin compleet? Dat weet ik niet. Diep in mijn hart zou ik heel graag nog een kindje willen, een broertje of een zusje voor Lando, maar de angst is groot. Veel mensen zeggen: het is uiteindelijk toch een keer goed gegaan? Maar wij weten, na twee miskramen en een dochter die bij 22 weken werd geboren en overleed, dat het ook keihard mis kan gaan. Het feit dat we nu een gezond kindje hebben, is geen garantie. Als ik weer in verwachting raak, moeten we weer wekelijks naar het ziekenhuis en krijg ik hormonen toegediend. Ik weet niet of mijn gezin compleet is, maar ik weet ook niet of ik het aandurf om mogelijk nog een keer zoveel verdriet te hebben.”

Kyra:

“Toen Lou geboren was, kwamen na een tijdje de vragen: en, komt er al een tweede? Ik was super tevreden met Lou als kind, ik voelde me zo dankbaar om haar om me heen te hebben. We waren altijd samen, ik dacht helemaal niet na over een tweede. Yoshi en ik besloten dat we pas als we een sterke, innerlijke drive zouden voelen voor een tweede kindje, daar aandacht aan zouden geven. Niet omdat het ‘hoort’, of omdat het leuker is voor Lou of iets dergelijks. Heel lang voelde ik die drive niet, ik was gelukkig met onze situatie en het leven met ons drieën. Maar ineens was daar toch dat gevoel, die wens voor een tweede kindje. Toen zijn we ervoor gegaan.” (Lees hier de Momtalk met Kyra)

Marrit:

“We denken er zeker weleens over na, maar ik heb vanaf het begin het gevoel gehad dat ik meer tijd tussen mijn kindjes zou willen. Mijn broer en ik schelen vier jaar en dat leek mij ook een mooie tijd om er tussenin te hebben. Toen ik het een periode heel erg druk vond met Mia hebben we ook weleens besproken of we het bij één kindje zouden houden, maar dat konden we ons toch ook niet helemaal voorstellen. Als het ons gegund is, zouden we op den duur een broertje of zusje voor Mia geweldig vinden. Ik vind het een fijn idee dat ik voor Mia alle tijd heb gehad, en dat dat met een tweede weer (ongeveer) zo zou zijn.” (Lees hier de Momtalk met Marrit)

Meer lezen?

Bewust kiezen voor één kind: dit zijn voor andere moeders de redenen
4 zorgen van moeders voor de komst van een tweede kindje