© 2024 // How About Mom
Marrit de Lang is de moeder van Mia (3 jaar). Ze woont samen met haar gezin in Leeuwarden. Marrit werkt als fotograaf en (interieur)blogger, is eigenaar van een vintage shop en is in te huren voor interieuradvies of gastlezingen. “Als ik terugkijk op mijn zwangerschap, dan denk ik: wat een mooie tijd was dat.”
“Ken je die vriendschapsboekjes van vroeger nog? Bij de vraag ‘Wat wil je later worden?’ vulde ik altijd ‘Mem’ in, het Friese woord voor moeder. Ik wilde ook graag jong moeder worden. Mijn man dacht daar anders over. Ik vond 24 een mooie leeftijd, hij 30. Grappig genoeg zijn we precies in het midden beland: ik was zwanger op mijn 27ste.”
“We waren 25 toen we dit huis kochten. Onze basis was goed en ik was er klaar voor. Op een gegeven moment kwam bij mijn man het besef: ik zit op iets te wachten wat niet gaat komen. Dat is vast voor veel mannen herkenbaar. Willen wachten totdat alle seinen op groen staan. Terwijl ik dacht: je gaat toch nooit de perfecte omstandigheden hebben.”
“Toen zijn we het bewust gaan proberen. Ik wist dat ik PCOS had. Die diagnose was al een paar jaar eerder gesteld toen ik vanwege mijn onregelmatige menstruatie eens bij de gynaecoloog was geweest. Normaal gesproken wordt aangeraden minimaal een jaar ‘gewoon’ te proberen, maar hij gaf aan dat ik na een half jaar proberen al aan de bel mocht trekken. Die zes maanden gingen inderdaad voorbij en onze intake-afspraak voor het fertiliteitsonderzoek stond gepland. Een paar dagen daarvoor had ik ineens een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik belde het ziekenhuis om de afspraak af te zeggen en ze waren zo enthousiast en betrokken. De afspraak werd omgezet naar een echo, dat vond ik zo leuk. De arts en assistente gingen mee in onze blijdschap dat het was gelukt om op een natuurlijke weg zwanger te raken. Bij die echo bleek ik al zeven weken zwanger te zijn.”
“Als je graag zwanger wilt worden, is elke maand voor je gevoel lang wachten. Maar in mijn geval had ik me er al jaren op voorbereid dat het wellicht niet zomaar zou gebeuren, dus ik wilde er rustig onder blijven. Extra leuk natuurlijk, dat het zonder hulp van het ziekenhuis uiteindelijk lukte!”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ontzettend fijn! Ik ben de eerste zestien weken erg misselijk geweest, dat deed wel wat met me. Ik vond het meer de dag door komen zonder alleen maar over te geven dan stralend door het leven te gaan. Ik heb door die ervaring wel veel meer begrip gekregen voor vrouwen die hun zwangerschap op een andere manier kunnen beleven, niet alleen maar zitten op die roze wolk.”
“Van de ene op de andere dag was de misselijkheid voorbij en toen genoot ik van mijn zwangerschap. Ik had nergens last van en voelde me goed. Ik had een bescheiden buikje, daardoor kon ik nog tot de dag voor mijn bevalling op de fiets naar de stad. Soms vond ik het vervelend dat men zo vaak zei dat mijn buik zo klein was, ik was er behoorlijk trots op, haha…”
“Als ik terugkijk op mijn zwangerschap, dan denk ik: wat een mooie tijd was dat. Ik was heel relaxt. Voor mannen is een baby in de buik natuurlijk best abstract. Toen onze dochter werd geboren had hij pas echt het besef dat er een mensje in mijn buik had gezeten. Zelf had ik dat eigenlijk ook wel, het blijft een onwerkelijk iets, zelfs nu ik het heb meegemaakt..”
“Ik ben thuis bevallen en dat vond ik fantastisch. Natuurlijk overviel de pijn mij ook en heb ik ook geroepen dat ik naar het ziekenhuis wilde voor een ruggenprik, maar uiteindelijk kijk ik zo positief terug op de bevalling. Het was in onze eigen slaapkamer, met een verloskundige die op afstand zat en ons tweeën ons ding liet doen. Uiteindelijk heb ik wel twee uur geperst en toen zag ik de verloskundige af en toe op haar horloge kijken. Uiteindelijk zei ze: ze moet nu komen, anders gaan we naar het ziekenhuis. Ik gaf alles wat ik kon en perste haar er in één keer uit. Blijkbaar had ik die waarschuwing nodig om die oerkracht in me naar boven te laten komen.”
“Ik weet nog dat ik gehecht werd en ondertussen tegen mijn man zei: dit was zo fantastisch, dit was zo’n mooie bevalling. Ik stond stijf van de adrenaline en had nergens last van, haha! Ik zat direct op een knalroze wolk.”
“Ik kwam toevallig laatst tijdens het opruimen het boek tegen dat de kraamverzorgster had bijgehouden. Daarin stond: ‘Marrit wordt steeds zelfverzekerder’. Ik weet nog hoe ik af en toe voorstelde om mijn man iets te laten doen, het badje, aankleden of verschonen, en zij dat blijkbaar interpreteerde als onzekerheid. In werkelijkheid had hij nog nooit een baby vastgehouden en wilde ik dat hij zou oefenen, omdat het bij mij allemaal als vanzelf en heel natuurlijk ging. Ik voelde heel sterk: laat mij maar gewoon, ik ben in mijn element. Ik ben hiervoor geboren. Het voelde zo natuurlijk allemaal: Mia kwam in mijn leven alsof het nooit anders was geweest.”
“Ik heb mijn hele leven toegewerkt naar het punt waarop ik moeder werd. Dat klinkt misschien een beetje flauw om te zeggen, maar het verklaart waarom ik me totaal niet onzeker voelde of twijfelde over dingen. Althans: toen Mia nog een baby was. Toen ze ouder werd kwamen er wel meer vragen over het opvoeden en moederschap.”
“Je gaat als moeder samen met je kindje door allerlei fases, het gaat continu op en neer. Soms denk je: nu heb ik het helemaal onder de knie. Een week later gaat het weer minder vanzelf. De kleine baby tijd vind ik wat dat betreft veel minder uitdagend. Een baby slaapt veel, kan de hele dag met je mee in de draagzak. Tussen de 1,5 en 2,5 jaar vond ik het pittiger worden..”
“Mia was nogal een wegloper, als ze de kans krijgt knijpt ze er tussenuit. Mijn man is ook muzikant en treed af en toe op. Ik kan me nog herinneren dat Mia en ik hem op kwamen zoeken en ook twee dagen op Oerol bleven. Twee dagen lang heb ik achter een kind van 2,5 aangerend. Ik geniet er ontzettend van om dit soort dingen samen met haar te doen en heb nooit overwogen het níet te doen, maar het kost ook veel energie. Inmiddels merken we dat ze haar grenzen beter weet. Ik durf bijna te zeggen: die wegloop-fase is ook weer voorbij.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Tot haar tweede was Mia altijd bij mij thuis. Sinds ze 2 is gaat ze twee ochtenden in de week naar de opvang. Ik merkte destijds dat ik het niet meer haalde om alleen maar ’s avonds te werken, dus voelde dit als een goede oplossing. In die twee ochtenden voor mezelf krijg ik heel veel gedaan.”
“Het grote voordeel is dat ik mijn werk, mijn eigen onderneming, zó leuk vind, dat het voelt als me-time. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt, het voelt als een uitlaatklep. Ik hoef mezelf nooit te motiveren om te gaan werken, er zijn dagelijks zoveel leuke dingen die ik moet en kan doen.”
“Mia gaat gelukkig vrij vroeg slapen, dus de avond is voor mij. Soms werk ik tot elf uur, soms ga ik om half 9 naar bed om te Netflixen of een boek te lezen. Eerlijk: ik kijk er echt tegenop dat ze naar school zal gaan in september. Ze wil zelf heel graag en ik gun haar dat enorm, maar mentaal ben ik er nog niet aan toe om haar al te laten gaan. Ik zat gewoon te huilen toen ik de aanmelding bij de school deed, haha. Het is weer een hele nieuwe fase die we ingaan, waar ik nog niet helemaal klaar voor ben. Gelukkig hebben we nog een zomer samen, waar ik extra hard van ga genieten.”
“Daar zijn we heel slecht in, erg hè? Laatst was Mia een weekendje logeren bij opa en oma. Dan ben ik evengoed ’s avonds aan het werk. Maar we kunnen ook onderbroken samen een gesprek voeren, dat ga je ook waarderen. Ik heb er wel respect voor als het ouders lukt om een keer in de maand een vaste date night te plannen. Ik denk dat dat heel goed is voor je relatie.”
“Tijdens de lockdown vierden mijn man en ik ons tien-jarig jubileum. Omdat we de deur niet uit konden bestelden we lekker eten en dronken we samen een wijntje. Dit moeten we vaker doen, zeiden we. Inmiddels zijn we weer anderhalve maand verder, haha. Maar goed, het is mooi om te merken dat je de deur helemaal niet uit hoeft om een fijne datenight te hebben.”
“We denken er zeker weleens over na, maar ik heb vanaf het begin het gevoel gehad dat ik meer tijd tussen mijn kindjes zou willen. Mijn broer en ik schelen vier jaar en dat leek mij ook een mooie tijd om er tussenin te hebben. Toen ik het een periode heel erg druk vond met Mia hebben we ook weleens besproken of we het bij één kindje zouden houden, maar dat konden we ons toch ook niet helemaal voorstellen. Als het ons gegund is, zouden we op den duur een broertje of zusje voor Mia geweldig vinden. Ik vind het een fijn idee dat ik voor Mia alle tijd heb gehad, en dat dat met een tweede weer (ongeveer) zo zou zijn.”
“Je kind zien ontwikkelen tot een mensje. Lachen om je kindje als ze een grapje maakt. Getuigen zijn van het opgroeien. Dingen van je man zien en van jezelf zien. Soms confronterend, soms heel erg leuk. Mia is nu bijna vier. Soms denk ik: wat weet je al veel. Soms denk ik: wat is er nog veel te ontdekken en leren voor je. Wat ik ook geweldig vind, is dat samen zijn als gezin, hoe we voor altijd met elkaar verbonden zijn. Oh, ik zou nog wel 1000 andere dingen kunnen opnoemen.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ik vind het zelf heel fijn om mezelf te voeden met boeken, literatuur en onderzoeken over opvoeding. Te leren van mensen die het anders doen dan jij. Je kunt overal elementen uithalen die bij jou en je kindje passen. Ik sprak vanochtend iemand die heel erg van het natuurlijke ouderschap is. Ik kan me daar voor een groot deel in vinden, wat betreft borstvoeding of samen slapen – Mia kruipt iedere nacht nog tussen ons in – maar ik weet ook dat het niet 100% mijn benadering is. Het mooiste is dat je van alle opvoedstijlen dingen kunt meenemen en kunt toepassen.”
“Ik vind het heel belangrijk om reflectief te zijn als moeder. Ik ben niet op zoek naar perfectie want ik geloof niet dat dat bestaat, maar ik probeer wel altijd open te staan voor mijn eigen aandeel. Als ik onrustig ben of met mijn gedachten elders, merk ik dat direct aan Mia. Dan is het tijd om weer even aandacht te hebben voor waar ik mee bezig ben. Praten met anderen helpt mij daar altijd bij, zoals met een vriendin of mijn man. Boeken lezen over opvoeding geven me ook altijd weer een frisse blik. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid als moeder om open te staan en de beste versie van mezelf te zijn. Met al mijn liefde en tekortkomingen.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom