Roos van Gelder (Foto: Jessica Vi Photography)
04/10/2020

Momtalk: Roos

Roos van Gelder is getrouwd met Vincent en moeder van Jesse (‘18). Zes weken geleden werd hun tweede zoontje, Seph, geboren. “Als ik met Jesse en Seph in bed lig, aan iedere zijde een kindje, dan voel ik me zo rijk.”

Hoe kijk je terug op de afgelopen weken?

“Een rollercoaster! Inmiddels gaat het heel erg goed, maar iedereen heeft moeten wennen aan het nieuwe gezinsleven. Van te voren vroeg ik me af hoe ik alles zou aanpakken met twee kindjes. Wat als de ene huilt, terwijl de ander net naar bed moet of wilt eten? Nu doe ik het gewoon. Soms huilt Seph een tijdje of kijkt Jesse wat langer TV als ik nog met de baby bezig ben.

In tegenstelling tot mijn eerste kraamperiode was ik dit keer weer een stuk sneller mezelf na de bevalling. Als ik terugdenk aan mijn eerste kraamtijd, dan herinner ik me vooral hoe warrig ik me voelde, ik kon niets onthouden en huilde veel zonder reden. Vincent wist niet wat hij met me aan moest… Dat was zo’n vervelende ervaring. Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat ik me weer zo zou voelen, maar ik voelde me al na een paar dagen weer ‘mezelf’.

Vanwege de corona hebben we het kraambezoek beperkt. Dat is heel rustig en gaf ons de tijd om rustig te wennen en te focussen op borstvoeding geven. We hoefden niet op de klok te kijken en we konden samen een nieuw ritme vinden. Aan de andere kant is het ook soms een beetje eenzaam. Iedereen stuurt kaartjes en cadeautjes en is heel betrokken, maar je wilt ook graag je kindje laten zien en delen met je familie en vrienden.”

Hoe was de bevalling?

“Ik heb precies de bevalling gehad waar ik op hoopte. Ik wilde heel graag thuis bevallen en het leek me ook fijn als dit overdag zou gebeuren, omdat je er voor mijn gevoel dan makkelijker bewust bij bent. Achteraf denk ik dat het niet uitmaakt of het dag of nacht is, omdat je zo focust en je lichaam het overneemt.

Ik had al twee uur lang heel netjes om de vijf minuten weeën, ze waren prima weg te zuchten. Ik stond ondertussen mijn wenkbrauwen te tekenen en een watermeloen te snijden, haha. Eerlijk gezegd had ik niet echt in de gaten dat mijn bevalling al begonnen was. Gek genoeg was ik het een beetje aan het ontkennen, al snap ik achteraf niet waar dat vandaan kwam.

Jesse is met 37,5 week geboren. Ik had toen helemaal nog niet het gevoel er klaar voor te zijn, omdat er nog van alles was wat ik wilde doen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken, dus zorgde ik dat ik voor die tijd een belly print had laten maken en fotoshoots had gedaan. Ik ging er vanuit dat Seph ook een stuk vroeger zou komen. Maar hij kwam niet bij 37,5 week en ook niet bij 38 of 39 weken, maar pas 1 dag voor de uitgerekende datum.

Ik had Vincent bijna naar zijn werk gestuurd, omdat ik er vanuit ging dat het nog wel even zou duren. De verloskundige kwam controleren, toen had ik 3 cm ontsluiting. Ook haar stuurde ik weg om haar rondes te doen. Ik vind dat nog steeds zo gek van mezelf. Bij Jesse ging de bevalling snel, dus het zou niet gek zijn als deze bevalling nog sneller ging. Dat bleek ook het geval. Binnen een uur had ik volledige ontsluiting. De geboortefotografe was al in huis en merkte ineens op: ik zie het hoofdje al. Toen raakte ik wel even in paniek, want de verloskundige was er nog niet. Hoewel ik in mijn herinneringen alleen maar aan het roepen was waar de verloskundige bleef, hoorde ik later dat ik best heel kalm was gebleven. Zes minuten nadat de verloskundige arriveerde werd Seph geboren. Ik voelde een enorme ontlading: we zijn ongedeerd, alles is goed gegaan. Wat een opluchting.

We verhuisde van de slaapkamer naar de woonkamer, omdat het 35 graden was in de slaapkamer. Dit vind ik achteraf wel jammer. Ik was graag nog wat langer in die bubbel boven gebleven maar het was voor niemand uit te houden.”

Op Instagram deelde je: ‘Zit je dan met koelzakjes in je bh, dik kraamverband en doodmoe van de bevalling en de gebroken nachten… Dit had ik me totaal anders voorgesteld…’

“Het was voor Jesse ontzettend wennen. De eerste weken was het niet altijd even gezellig hier in huis. Langzaamaan begin ik mijn oude mannetje terug te krijgen, maar in het begin herkende ik hem helemaal niet terug. Hij was zo boos, vooral tegen mij, en ging overal tegenin. Hoewel ik het moeilijk vond om hem zo te zien, wist ik ook dat ik hem even moest laten gaan. Hij mag ook de tijd krijgen om te wennen aan de nieuwe situatie. Jesse mag best zeggen dat hij de situatie nu niet leuk vind. Hij hoeft het niet allemaal vanzelf maar gewoon leuk te vinden dat er een baby bij is. Gelukkig is hij meestal heel lief en zorgzaam. Dan stelt hij voor dat ik In de maneschijn zing als Seph moet huilen.

De sfeer in huis had overigens niet alleen met Jesse te maken. We hebben in de kraamperiode vier verschillende kraamverzorgsters gehad en dat bracht veel onrust met zich mee. Dat terwijl ik zo uitkeek naar deze relaxte weken… Uiteindelijk hebben we de kraamverzorgster eerder weggestuurd. We hebben haar duidelijk gemaakt dat het echt niet persoonlijk was, maar dat we het samen zouden redden en dit voor ons gezin een betere keuze was. De verloskundige is een keertje extra komen controleren, maar eigenlijk verliep alles voorspoedig. Mijn herstel, de borstvoeding, Seph’s groei.

Jesse heb ik zes maanden borstvoeding gegeven. Dat ging niet zonder slag of stoot, ik had geen flauw idee waar ik aan begon destijds. Om me heen heb ik weinig moeders die borstvoeding geven, dus ik wist er weinig vanaf. Ik heb toen veel ‘s nachts tijdens het voeden zitten Googlen, haha. Ik had van mezelf al een hoge melkproductie, maar de kraamverzorgster adviseerde me ook nog om mijn borsten iedere keer volledig leeg te kolven. Dat was achteraf geen fijn advies, ik was bijna ieder uur aan het kolven! Het is fijn dat er op Instagram steeds meer over borstvoeding gepraat en gedeeld wordt, ik heb daar veel aan. Bij Seph gaat het weer goed met voeden, ik ben trots hoe goed hij groeit op mijn melk.”

Roos (foto: Jessica Vi Photography)
Roos en Seph (foto: Jessica Vi Photography)

Wat vind jij het mooiste aan mama zijn?

“Een zwangerschap is prachtig. Hoe een baby groeit in je buik en je hem daarna kunt voeden met je lijf. Het blijft magisch. Als ik met Jesse en Seph in bed lig, aan iedere zijde een kindje, dan voel ik me zo rijk.

Ik hoop dat ik het goed doe als moeder, dat mijn kindjes later terugkijken op een fijne jeugd. Ik vind het moederschap soms best een uitdaging en ik weet dat er nog van alles op ons pad gaat komen, maar ik ga er vol voor.”

Wat zijn uitdagingen?

“Je geduld bewaren… Als een kind boos wordt en tegen jou begint te roepen, niet zelf terug roepen maar eerst tot tien tellen. Kinderen zuigen alles op als een spons. De eerste dagen na de bevalling riep ik weleens gefrustreerd: ik ben het zat, iedereen moet mijn huis uit! Ineens hoorde ik Jesse ook roepen: ik ben het zat, iedereen moet weg!”

Wat voor moeder ben jij?

“Ik ben bewust bezig met het moederschap, ik denk na over alles wat ik doe en wat de gevolgen zijn voor mijn kinderen. Wat is voor hen belangrijk, wat hebben zij nodig. Tegelijkertijd probeer ik ook vast te houden aan dingen die voor ons belangrijk zijn en mezelf niet volledig weg te cijferen. Met zo’n kleine baby erbij is de tijd voor mezelf weer even schaars en schiet die zorg voor mezelf er soms weer even bij in. Als Seph een hele avond onrustig is, lukt het me soms niet eens om zelf even wat te eten. Terwijl ik weet hoe belangrijk dat is.

Op tijd naar bed gaan lukt me ook niet altijd, ook al val ik soms bijna om van de slaap. Als om half acht allebei de kids in bed liggen, dan kan ik zo genieten van de rust in huis. Een kopje thee drinken, een beetje online winkelen, even geen Peppa Pig op de achtergrond of verplicht tekeningen maken.”

(Hoe) ben jij veranderd sinds je moeder bent geworden?

“Dat vind ik een lastig vraag. Ik ben altijd heel zorgzaam, dus dat is niet veranderd. Ik denk wel dat ik meer voor mezelf opkom tegenwoordig. Vroeger kon ik achteraf wel eens denken: waarom heb ik niet anders gereageerd? Nu ik eenmaal kinderen heb – dat blijft gek om te zeggen, kinderen – wil ik dat gevoel niet meer hebben. Als ik iets niet leuk of fijn vind of het ergens niet mee eens ben, dan zeg ik dat nu direct.”

Je hebt twee keer een miskraam gehad. Hoe heb jij dat een plekje kunnen geven?

“Wat ik andere vrouwen in dezelfde situatie zou willen meegeven, is dat je verdrietig mag zijn. Dat je je verlies mag erkennen, ook als de miskraam heel vroeg in je zwangerschap plaatsvindt. Ik heb ook schuldgevoelens gehad en getwijfeld aan mezelf als vrouw, maar ik ben ook altijd open geweest over wat ik doormaakte. Er wordt vaak gezegd dat het een taboe is, maar dat heb ik zelf niet zo ervaren. Sterker nog: als je er open over bent, hoor je van veel meer vrouwen dat ze dezelfde ervaring hebben gehad.

Een zwangerschap na een miskraam is nooit meer zo onbezorgd als daarvoor. Er hangt altijd een schaduw overheen. Bij Jesse kon ik het pas bij de 20-weken echo een beetje loslaten. Bij Seph wist ik dat mijn lijf het aankon om een kindje te dragen, maar zelfs toen ben ik lang onzeker en angstig geweest.”

Welk advies heb jij voor een andere (aanstaande) moeder?

“Bij de bevalling had ik een geboortefotograaf en daar ben ik zo blij mee! Foto’s of video’s van de bevalling kunnen je helpen om de ervaring een plekje te geven. Hoe mooi en goed de bevalling ook verloopt, het heeft toch veel impact. Het is fijn om terug te kunnen zien of horen hoe alles is gelopen en wat er wanneer gebeurde. Het kan je misschien ook helpen om met trots naar jezelf te kijken: zie eens wat een prestatie je hebt geleverd!”

Roos van Gelder (foto: Charlotte van Wooning Fotografie)
Roos en Jesse (foto: Charlotte van Wooning Fotografie)

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen