Mag je je ‘oude leven’ missen, zonder kinderen?

Mijn zusje en compagnon Anna schrijft een rubriek voor Nu.nl, genaamd Moedertaboes. Iedere twee weken duidt ze de laatste taboes die er nog bestaan rond het moderne moederschap. Heb je het laatste artikel over je oude leven missen, voordat er kinderen waren, gelezen? Het is een van de Moedertaboe artikelen waar de meeste reacties op kwamen. Medestanders én tegenstanders, van vaders en moeders.

Naast dat ik natuurlijk trots ben op mijn zusje en haar journalistieke skills, is het leuk om de Moedertaboe serie te volgen. Waarom? Omdat het een mooi beeld geeft van de complexiteit van het moederschap, of ouderschap. Van de vele tegenstrijdige emoties die je kunt voelen. En omdat het mooi duidelijk maakt dat iedere generatie eigen normen en waarden en ideeën over opvoeding kan hebben.

Ik geef toe, de keren dat ik de reacties onder artikelen nauwkeurig doorspit zijn vrij summier. Toch vond ik het bij dit artikel de moeite waard om te lezen wat andere Nu.nl lezers vonden van het artikel ‘Ik mis mijn leven voordat ik moeder werd ontzettend’.

Zoals deze vader, die eerlijk toegeeft: “k mis mijn leven van voor mijn 2 kinderen ook. Ze zijn nu 2 en 3. Is dat een vadertaboe? Ik spreek het gewoon uit. We zitten nu in de tropenjaren, het is zwaar, kan er niks anders van maken. 40 uur werken en na het werk er weer staan voor de kinderen, en in het weekend is het ook weinig rust. Ik hou van ze en wil ze nooit meer kwijt, maar ik kan niet wachten tot ze wat ouder en zelfstandiger zijn.”

“Balans vinden in het positieve en negatieve”

Een aantal reacties worden door het redactieteam van Nu.nl uitgelicht. Zoals deze van lezer Biene. Zij (ik ga ervan uit het het een zij is, vreemd?) schrijft als reactie op de vraag of ze haar oude leven mist: “Heel herkenbaar helaas. Ik ben inmiddels de 50 gepasseerd en heb een puber dochter. Die ligt niet meer om 19.00 uur op bed. Maar gaat on 22.00 gerust nog een flinke discussie aan als ik eigenlijk naar bed wil. (…) Ik sta zelf al jaren op ‘pauze’, alles draait om haar. En voel me vervolgens schuldig als ik blij ben dat ze een nachtje ergens logeert. Maar tegelijkertijd is ze mijn alles, en ben ik hartstikke gek op haar. Balans vinden in het positieve en negatieve is hard werken.”

Het positieve en het negatieve van het ouderschap kunnen inzien en omarmen, dat vond ik wel een mooie omschrijving.

Oudere kinderen, nieuwe zorgen

Sowieso reageren er veel ouders met oudere kinderen op het artikel. En als ik hun reacties lees, besef ik me dat iedere fase ook weer nieuwe kopzorgen met zich meebrengt.

Waar ik als moeder van een dreumes en de tweede op komst onderbroken nachten heb, liggen ouders met oudere kinderen wakker van de vraag wat hun kind in hemelsnaam uitspookt in de nacht.

Zoals deze lezer: “Mijn oudste is net op kamers. De zorgen zijn daarmee niet voorbij. Gisteren stonden zijn vrienden voor de deur omdat hij niet op het werk was verschenen en niemand kon hem bereiken (…) Lag ie in bed: vreselijk verslapen na een nacht doorhalen. Op de terugweg naar huis ergens mijn hart opgeraapt omdat ik die uit paniek had laten vallen. Ik heb ook jarenlang uitgekeken naar mijn leven met het verlangen dat terug te krijgen. Ik snap het zo goed van moeders dit. Maar nu is er eentje weg. En de ander heeft nog een paar kleine jaren te gaan. Nu het ineens leeg dreigt te raken, zit deze moeder hier ineens met een nieuw soort leven waar ze eigenlijk nog geen invulling voor heeft. Ook best confronterend hoor.”

Gek idee, dat je je ‘oude’ leven met kinderen in huis op een gegeven moment ook gaat missen, als ze volwassen zijn en uitvliegen.

En weer door

Een vader reageert ook op de vraag of hij zijn oude leven mist. Hij schrijft eerlijk: “Als ik naar mezelf kijk (kids van bijna drie en bijna een jaar) dan gaat er geen dag voorbij dat ik wel een moment heb dat ik denk ‘man geef me even een paar minuten rust’ of ‘damn, wat zou ik een moord doen voor een spontaan etentje of bioscoop bezoekje met mijn vrouw’. Maar tegelijkertijd is mijn liefde voor de kids oneindig en heb ik dus ook genoeg momenten dat ik met blijdschap word vervuld, alleen al als ik aan ze denk.”

“De belangrijkste tip die ik mee zou geven: probeer er niet te veel tegen te vechten en laat ‘s avonds als de kids op bed liggen even je gedachten gaan met je partner. Vijf of tien minuten even de dag doornemen met een kop koffie en soms gewoon even klagen doet wonderen. En weer doorrrrrr.”

Volkomen normaal

We kunnen ons geen leven meer zonder ons kind of kinderen voorstellen. Maar toch is het volkomen normaal om je ‘oude’ leven soms te missen – voordat er kinderen waren. Je bent geen slechte moeder als je die gedachte hebt. En het zal je verbazen hoeveel van ons precies hetzelfde denken of hebben gedacht.

Ik ben in ieder geval blij om te zien dat er een discussie ontstaat. En dat er ook ruimte is voor een eerlijk geluid. Want juist als we de negatieve kanten niet durven te bespreken, geven we moeders en vaders misschien een te rooskleurig beeld van het leven met (jonge) kinderen, en de zaken waar je misschien afscheid van moet nemen. En misschien zorgt dat er juist voor dat je sneller teleurgesteld raakt of de periode ervoor gaat missen.