Marieke was 25, had geen vaste relatie en raakte ongepland zwanger: “Ik heb onderschat hoe zwaar het is”

Marieke is 25 jaar als ze ongepland zwanger raakt. Ze heeft op dat moment geen vaste relatie, woont op kamers en is net aangenomen voor een nieuwe baan. Inmiddels is ze 28 en heeft ze een dochter van twee jaar oud. Marieke vertelt aan How About Mom hoe ze terugkijkt op de afgelopen drie jaar.

‘Dit is mijn verhaal. Een verhaal waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen. Het was zondag 4 november 2018. Ik voelde mij al een tijdje raar, anders. Ik had bizarre dromen, was ontzettend moe en ik voelde mij niet mezelf. Ik besloot om een zwangerschapstest te kopen. Ik wist namelijk dat ik te laat was begonnen met de nieuwe strip van de pil. Ik hoorde wel eens verhalen over vrouwen die, ondanks dat ze de pil gebruikten, zwanger raakten. Eigenlijk geloofde ik dat nooit. Toch besloot ik om een zwangerschapstest te halen. Ik had overigens een buikgriep gehad nadat ik terugkwam van mijn vakantie in Egypte. De pil blijkt dan minder goed zijn werk te doen.

Het moment dat ik een zwangerschapstest deed zal ik nooit vergeten. Ik zat aan mij bureau op mijn kamer. Ik woonde toen nog op kamers. Het was niet zo’n typisch studentenhuis waar de bierflesjes op de grond lagen. Er woonden allemaal mensen die een baan hadden, maar nog geen eigen huis konden vinden. Alles werd met elkaar gedeeld. De wc, badkamer en de keuken.

‘Fuck, ik ben echt zwanger’

Ik haalde de zwangerschapstest uit de verpakking, liep naar de wc en ving wat urine op in een bekertje. Ik ging aan mijn bureau zitten en voerde te test uit. Langzaam kwam het eerste streepje tevoorschijn. En nog geen tien seconden erna kwam het tweede streepje. Eerst heel licht, maar al gauw werd het streepje knalroze. ‘Fuck, ik ben echt zwanger’ was mijn eerste gedachte. Ik was in shock. Het waren overduidelijk twee streepjes. Op dat moment stond ik gelijk op en voelde aan mijn buik. ‘Ik ga het kindje houden’ was gelijk mijn tweede gedachte. ‘Ik ga dit doen en ik kan het’. Ik had gelijk al een besluit genomen, ondanks dat ik wist dat ik alleenstaande moeder zou gaan worden. Ik was 25 jaar, net klaar met mijn studie, had geen vaste relatie en woonde op kamers. Ik had geen (spaar)geld en zou binnenkort beginnen met een nieuwe baan. Maar één ding wist ik heel zeker. Dit kindje hoort bij mij.

Mijn familie was in shock. Logisch natuurlijk, want dat was ik zelf ook. Ze maakten zich enorm veel zorgen, omdat ik alles in mijn eentje zou moeten doen. Toch hebben ze gelijk mijn keuze gerespecteerd. Ik kon natuurlijk niet op die kamer van twintig vierkante meter blijven, maar ik stond te kort ingeschreven voor een eigen woning. Daarom besloot ik om weer bij mijn moeder te gaan wonen. Mijn moeder was negen van de tien keer bij (toen nog) haar partner. Hierdoor had ik het huis helemaal voor mijzelf. De weken vlogen voorbij. Ik had een heerlijke zwangerschap, een fijne parttimebaan waardoor ik wat geld kon sparen en ik begon steeds meer te wennen aan het idee dat ik alleenstaande moeder zou gaan worden. Wat ik (gelukkig) niet wist, was dat er een traumatische bevalling op mij stond te wachten.

Traumatische bevalling

Met 40 weken en 6 dagen beviel ik van mijn dochter Luna. De bevalling was heel heftig, en voor mij op dat moment zeer traumatisch. De bevalling duurde zo’n twintig uur, waarvan ik ongeveer negentig minuten heb geperst. Ik kreeg een morfinepomp, waar ik na twintig minuten weer vanaf ben gehaald in verband met mijn ademhaling die er niet goed op reageerde. Ik heb het verder dus zonder pijnbestrijding moeten doen. Ook kreeg ik een plaskatheter en de pijn was zo intens dat ik geen controle had over de weeën. Op een gegeven moment stond de ziekenhuiskamer vol met (kinder)artsen. Uiteindelijk is mijn dochter met een vacuümpomp gehaald. Mijn moeder en zus (die bij mijn bevalling aanwezig waren) hebben bijna alles gefilmd. Tot op de dag van vandaag durf ik deze filmpjes nog steeds niet terug te kijken.

Door mijn heftige bevalling heb ik de kraamweek ook heel anders beleefd. Ondanks dat ik blij was dat ik eindelijk mijn dochter in mijn armen had, kon ik niet spreken van een roze wolk. Het voelde allemaal enorm dubbel. Ik voelde mij alleen. Ik had natuurlijk ook geen partner die mij hielp en met wie ik mijn emoties kon delen. Er waren momenten dat ik dacht dat ik het allemaal niet meer aan kon. De gebroken nachten waarbij ik maar 1,5 uur sliep, mijn lichaam die nog helemaal in de kreukels lag van de bevalling.

Alleenstaand moederschap zwaar onderschat

Nu bijna drie jaar na de bevalling kijk ik terug op een hele heftige periode. Als moeder ben ik enorm gegroeid. We hebben, na zeven maanden bij mijn moeder te hebben gewoond, een fijne woning gekregen. Mijn leven is, dankzij mijn dochter, enorm veranderd in positieve zin. Het alleenstaande moederschap is ONWIJS zwaar. Toen ik zwanger was dacht ik: ‘joh, dat doe ik wel. Het komt allemaal goed’. En alles is ook goed gekomen, maar toch heb ik het alleenstaande moederschap zwaar onderschat. Wat dat betreft had ik mij daar wat beter op kunnen voorbereiden door bijvoorbeeld met andere alleenstaande moeders te gaan praten.”

Meer lezen?
Onbewust alleenstaand moeder: zwanger, maar hij wil het niet
Shanthy is alleenstaande moeder van twee kinderen: ‘Dankbaar dat zij mijn leven zijn’