© 2024 // How About Mom
Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen. How About Mom-oprichter Frederieke beviel eind 2020 van haar eerste kindje. Natuurlijk deelt ze ook haar bevallingsverhaal. “Zodra ik zijn kleine, glibberige lijfje tegen mij aangedrukt krijg, begin ik te lachen en huilen tegelijk.”
Het is ergens bij week 34, wanneer we het eerste deel van de online zwangerschapscursus afgerond hebben. “Ben je zenuwachtig voor wat er gaat komen?”, vraagt Patrick aan me. Even ben ik stil. Dan barst ik in tranen uit. Ja, ik ben zenuwachtig. “Het voelt als afrijden voor mijn rij-examen. Ik heb goed gestudeerd op de theorie, maar het in de praktijk brengen vind ik best spannend”, zeg ik.
Als oprichter van een startup die een app ontwikkelt speciaal voor nieuwe moeders, en schrijver van een boek over het eerste jaar als moeder, ben ik behoorlijk ingevoerd in het onderwerp ‘zwangerschap’ en ‘bevallen’. In onze app geven we veel tips en adviezen van experts. Ik wist dus hoe het geboorteproces werkt, en vooral hoe belangrijk het is om ontspannen te blijven, je hormonen een handje te helpen en te blijven bewegen. Allemaal kennis die ik meenam in de aanloop naar mijn uitgerekende datum.
Het is december 2020 – de week van kerst. Op maandag begint mijn onderbuik een beetje pijn te doen. Het lijkt nog het meest op menstruatiekrampen, vertel ik de assistent van de verloskundigenpraktijk aan de telefoon. “Dat klinkt als voorweeën”, zegt ze. Haar advies: probeer het jezelf gemakkelijk te maken. Die voorweeën kunnen namelijk dagen of zelfs weken duren…
Die maandagmiddag heb ik nog een laatste werk-afspraak: een fotoshoot thuis voor een magazine. Zodra de fotograaf de deur uit is, barst ik in tranen uit. Er gaat iets gebeuren. Ik voel het. Maar ik weet niet wanneer.
Het mezelf gemakkelijk maken is ook het enige wat ik wil doen die week. Waar ik met week 36 met verlof ging en in de twee weken daarna nog gezellig wat sociale afspraken had, wil ik in week 39 alleen maar op de bank liggen, met thee en wat lekkers binnen handbereik. Alle sociale afspraken zeg ik af. Rust.
De krampen zetten door. Maandag wordt dinsdag, dinsdag gaat over in woensdag, donderdag, vrijdag. Vrijdagavond doe ik nauwelijks een oog dicht, omdat de krampen me uit mijn slaap houden. Ik heb nog niet het idee dat de bevalling echt begonnen is, maar het wordt wel lastiger om vol te houden. Huilend lig ik zaterdagochtend op de bank. “Ik ben helemaal uitgeput en ik moet nog gaan bevallen”, piep ik tegen Patrick.
Ik wil wel afleiding, maar weet niet goed hoe. Een rondje rijden met de auto dan maar? De trap aflopen lijkt een onmogelijke opgave. Dan maar rondjes lopen op ons dakterras, in de winterse kou. Ik stiefel rond de tafel, stap voor stap. In beweging blijven. In beweging blijven.
Patrick komt op het idee om Love Actually te kijken, heerlijke feel good film. Maar als de film twintig minuten aanstaat, merk ik dat ik me steeds minder goed kan concentreren. Ik hang over de beval/skippybal die ik van een vriendin geleend heb en puf mijn krampen weg. Patrick houdt intussen met een app bij hoeveel tijd er tussen de krampen zit. “Vier tot vijf minuten. Ik ga de verloskundige bellen, schat!”
Verloskundige Verine komt bij ons thuis en kijkt het een paar minuten aan. Tussen de weeën door kan ik nog met haar kletsen. Ze stelt voor om me te toucheren, om te bekijken hoeveel ontsluiting ik heb. “Je hebt al drie tot vier centimeter. Een hele mooie start”, zegt ze terwijl ik op bed lig. Ik begin te lachen. In één klap voelt het alsof alle wanhopige momenten van afgelopen week verdwenen zijn. De bevalling is begonnen. We gaan onze zoon ontmoeten. Ik heb er zin in.
We wonen op één-hoog in centrum Utrecht, ingeklemd tussen een studentenhuis met 15 bewoners, een Mexicaans restaurant en een coffeeshop. De optie van thuis bevallen hield ik tijdens de zwangerschap zeker open. Maar als het moment eenmaal daar is, merk ik: ik wil niet hier bevallen. Terwijl de kersthits uit de speakers schallen – dwars door de muren heen – bij het studentenhuis naast ons, pakt Patrick de laatste spullen in. We vertrekken naar het Geboortecentrum bij het Diakonessenhuis. Verine heeft gebeld voor een plekje, het bevalbad wordt al aangezet.
Twee weeën verder en we staan voor de deur van het ziekenhuis. Het verbaasd me hoe het tussen de weeën door toch lukt om in beweging te blijven en het ziekenhuis in te wandelen. En hoe ik tussen de weeën door heldere momenten heb en kan praten met Patrick en Verine, om me daarna weer af te sluiten als er weer een wee door mijn lijf golft.
Op de kamer staat een bevalbad klaar als we aankomen. Ik laat me er snel in zakken. Het warme water is zo fijn en ontspannend. Patrick maakt intussen de kamer nog wat sfeervoller, met een gedimpt lampje van thuis en onze playlist uit de speakers. En hij grijpt zijn kans om de menukaart te bekijken en een tosti en cassis te bestellen bij de lieve kraamverzorgende van de afdeling.
Prima, moet ‘ie doen. Maar als even later de tosti-adem langs mijn neus walmt, roep ik boos: “ga weg met die tosti!” Achteraf hebben we zo gelachen om dat moment, hoe dun de lijn is tussen wat je fijn vind als barende vrouw en wat je enorm irriteert. It’s a fine line. Tijdens de weeën moest Patrick niet te veel aan me zitten: ik wilde alleen zijn sterke handen vasthouden en er in kunnen knijpen. Maar als de wee voorbij was, wilde ik juist dat hij me kriebelde en kroelde en dicht bij me was.
Ik kon dan wel boos worden om de tosti, Patrick is mijn steun en toeverlaat in de uren die verstrijken. Hij motiveert me, en begeleidt me bij het diep in- en uitademen. Hij helpt me om de weeën aan te kunnen, hij vertelt me hoe de baby steeds lager zakt en hoe goed het gaat. Hij geeft me slokjes AA-drink uit een rietje, legt natte doekjes in mijn nek en streelt mijn haar. Langzaam vergeet ik alles in de kamer. Alleen hij en ik zijn er. Ik heb geen idee hoe laat het is. Ik kijk niet meer naar de klok boven de deur. Hij, ik en de baby. Dat is alles wat telt.
Verloskundige Verine merkt dat ook. Ze komt af en toe kijken, maar laat ons vooral met rust. Rond tien uur vraagt ze of ik nog een keer wil toucheren, om te bekijken hoe het gaat. Eigenlijk wil ik in deze bubbel blijven. Ogen dicht, muziek aan, warm water om me heen. We besluiten nog even te wachten. Het gaat goed.
Verine komt een uurtje later weer terug. Ik merk dat mijn weeën veranderen, dat er sidderingen door mijn hele lijf trekken en de intensiteit verandert. Inmiddels ben ik op het punt dat ik me afvraag hoeveel langer ik nog ‘moet’. “Als deze pijn aanhoudt, wil ik misschien wel over pijnstilling nadenken”, zeg ik tegen Patrick en Verine. Ze controleert de ontsluiting als ik uit het bad ben gestapt, tussen de weeën door. “Pijnstilling zal lastig worden”, zegt Verine met een glimlach. “Je hebt volledige ontsluiting. Je mag gaan persen.” Yes! denk ik. Gevolgd door: oh nee. De ring of fire.
Het enige nadeel van alle kennis over bevallen, is dat ik weet dat het heftige stuk nu gaat komen. De persfase kan snel zijn, maar intens. Ik voel hoe de druk op mijn bekkenbodem de afgelopen uren toeneemt. “Niet teveel denken”, zegt Patrick, “laat het over je heenkomen.” Ik doe mijn ogen dicht. Ik probeer mijn denk-brein uit te zetten en de persweeën over me heen te laten komen, en dat lukt.
De aanwijzingen van Verine helpen me, en ik voel dat ik er bijna ben. Met 45 minuten persen komt Sam om 00.15 ter wereld. Patrick zit achter me, terwijl Verine Sam aanpakt en aangeeft. Zodra ik zijn kleine, glibberige lijfje tegen mij aangedrukt krijg, begin ik te lachen en huilen tegelijk. Daar is hij. Onze Sam.
Ik vond het ongelofelijk bijzonder om een bevalling mee te mogen maken. Datgene waar ik al zo veel over las en hoorde, zelf te ervaren. Met al mijn zintuigen. Het warme water op mijn huid, de rustige muziek die me afleidde, slokjes water, sterke handen om me aan vast te houden tijdens een wee. Zelfs het Zwitsal baby-doekje dat Patrick onder mijn neus hield, hielp me om aan de baby te denken. Om me te focussen op de reis die hij aan het maken was.
Ik zou het zo over doen. In dezelfde setting. Hij en ik, in afwachting van ons kindje.
De ontlading. De blijdschap en euforie als je een gezonde baby in je armen houdt. Het is magisch.
Dit is een ervaringsverhaal, opgeschreven door een moeder. Wil jij ook jouw verhaal over je zwangerschap of bevalling delen? Dat kan via Deel jouw verhaal.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom