Mijn verhaal: bevallen van een tweeling met een heftige afloop

“Ik denk aan Matthijs met de kleintjes boven, aan Livine en besluit dat ik koste wat het kost wakker wil blijven. Maar op dat moment voel ik me zo slecht dat ik niet zeker weet of ik nog wel wakker word.”

Ik ben Juliette (33) , getrouwd met Matthijs (37) en moeder van Livine (5), Sophie Maeve en Luc (1) en wij wonen sindskort in Kaapstad. De laatste jaren zijn op z’n zachts gezegd best wel roerig (gelukkig meestal op een leuke manier!) geweest en ik neem je graag mee in ons verhaal hoe we telkens weer ons hart volgen en een ingrijpende gebeurtenis ervoor heeft gezorgd dat we écht alles uit het leven willen halen. Lees hier deel één van mijn verhaal.

‘De bevalling van de tweeling start met de eerste weeën thuis. Daar hoopte ik stiekem heel erg op, omdat ik dit bij Livine door de inleiding met 41.4 weken nooit heb meegemaakt. Na een uurtje geeft de weeëntimer app aan dat het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. Matthijs brengt Livine naar mijn zus en zwager toe.

In het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd en zijn de weeën ook hier goed zichtbaar. Helaas nemen de weeën toch weer af, maar aangezien het al wat later op de avond is willen ze graag dat we blijven. We worden wakker met een licht teleurgesteld gevoel. De weeën zijn gestopt en we weten eigenlijk niet zo goed waar we aan toe zijn. In overleg met de gynaecoloog besluiten we toch verder te gaan met inleiden, die ene dag maakt uiteindelijk ook niet veel uit en we zijn er nu toch.

Rond half 10 worden mijn vliezen gebroken, de weeënopwekkers gaan aan en in overleg besluiten we niet lang daarna naar beneden te gaan voor een ruggenprik. Luc ligt als tweede en blijft nog steeds draaien van stuit naar hoofdligging. Die draai met de hand moeten maken tijdens bevalling én het feit dat ik bij Livine veel rugweeën had, heeft ons al eerder doen besluiten om voor een ruggenprik te gaan. Deze wordt in dit ziekenhuis op de anesthesie afdeling gezet. Het zetten van de prik gaat moeiteloos, maar dan begint mijn bloeddruk te dalen. Ik begin te trillen, rillen, word misselijk en licht in mijn hoofd. Iedere keer stijgt mijn bloeddruk weer een beetje, maar zodra de pomp van de ruggenprik aangaat zakt hij ook weer. De pomp gaat uit en ik stabiliseer weer een beetje.

Gelukkig mag ik nu ook weer naar boven, onder voorwaarde dat de pomp een uur uitblijft. Boven aangekomen blijk ik op vijf centimeter ontsluiting te zitten. Door alle snoeren, draden en een katheter kan ik eigenlijk alleen de weeën liggend op mijn rug opvangen. Dit vind ik echt verschrikkelijk. Op een gegeven moment besluit ik me maar op mijn zij te gooien en zo de weeën op te vangen.

De tweeling geboren

Ik merk dat de weeën veranderen. De arts komt weer even kijken en ja hoor ik heb tien centimeter ontsluiting. Alles wordt klaargemaakt voor de bevalling en de kamer loopt vol met personeel. Iets waar ik even aan moet wennen, maar al gauw ben ik weer helemaal gefocust. Bij iedere wee voel ik haar zakken en dan is ze er na vijf minuten persen, onze lieve kleine Sophie Maeve.

Luc ligt gelukkig nog met zijn hoofd naar beneden en wordt ook in deze positie gehouden totdat de weeën weer beginnen. Ik geef Sophie Maeve aan Matthijs en na een paar minuten heb ik ook Luc op mijn borst. Met Sophie op zijn arm knipt Matthijs ook de navelstreng van Luc door, een moment wat ik nooit meer zal vergeten. Dat Sophie en Luc een bijzondere band hebben blijkt direct. Ze blijft maar huilen na de geboorte, maar op het moment dat Luc eruit is en voor het eerst ook huilt is ze direct stil en rustig. 

De placenta volgt snel na de tweeling en ziet er gelukkig compleet en goed uit. Op dat moment heb ik slechts 200 cc bloed verloren en zitten we echt op een roze wolk, ze zijn er! Er komt beschuit met muisjes, maar ik krijg niet de kans om daarvan te genieten want ik voel dat ik bloed verlies en geef dit ook aan. Er wordt gekeken, maar volgens de verpleegkundige valt het reuze mee. Totdat ze het matje verschoond en ik door de beweging die ik moet maken ineens veel bloedverlies. Direct wordt de verloskundige erbij gehaald en ze zien dat mijn baarmoeder nog veel te hoog zit. Ze besluit om mijn buik te drukken om te kijken of er misschien wat bloed en stolsels vastzitten waardoor hij niet kan krimpen. En dat blijkt ook zo te zijn, ik schrik enorm van de hoeveelheid bloed die eruit komt. Daarnaast doet het ook ongelofelijk pijn als ze zo op mijn buik drukt.

Bloed loopt van mijn bed af op de grond

Ik krijg allerlei medicijnen, onder andere om mijn baarmoeder samen te laten trekken. Ook kijken ze met een echoapparaat wat er aan de hand is. Dit patroon van drukken en kijken wordt nog een paar keer herhaald en ondertussen vragen wij ons af of dit wel goed gaat. Er komt op een gegeven moment zoveel bloed uit dat ik al op 1,5 liter bloedverlies zit. De supervisie wordt er bij gehaald en ik hoor al een paar keer het woord OK vallen. Ook met de kleintjes gaat het op dat moment niet zo goed. Sophie en Luc hebben allebei een hele lage bloedsuikerspiegel en er is sprake van dat zij naar de kinderafdeling moeten voor extra controle. Dan wordt ons verteld dat ik inderdaad naar de OK moet om te kijken wat er aan de hand is. 

Weer word ik naar de eerste verdieping gereden en krijg ik een ruggenprik. Dit keer met een andere vloeistof om te zorgen dat mijn benen echt helemaal verlamd zijn. Ik begin weer te trillen en kan nauwelijks nog praten hierdoor. De ruggenprik zat niet helemaal recht en om zeker te weten dat ik goed verdoofd ben krijg ik nog een extra dosis. Ondertussen blijkt dat ik zoveel bloed verlies dat het van mijn bed af loopt op de grond en op de schoenen van de anesthesist.

Eenmaal op de OK aangekomen blijft mijn bloeddruk maar dalen en voel ik me zo slecht. Ondanks de deken met warme lucht blijf ik ongecontroleerd trillen en klappertanden. Mijn bloeddruk blijft maar dalen en ik voel me steeds verder en verder wegzakken en wil eigenlijk alleen maar slapen zodat ik het allemaal niet meer meekrijg. Maar dan denk ik aan Matthijs met de kleintjes boven, aan Livine en besluit dat ik koste wat het kost wakker wil blijven. Al voel ik me op dat moment zo slecht dat ik niet zeker weet of ik nog wel wakker word.

Ik raak in paniek

Ik sluit me zoveel mogelijk af voor alles wat er wordt gezegd en gedaan. Maar toch hoor ik ze praten over wat ze doen en met name ook hoeveel bloed ik ondertussen aan het verliezen ben: hier ligt nog een doek, in de emmer zit ook nog etc. Op een gegeven moment gaan ze alles wegen en blijk ik op 2 liter bloedverlies te zitten. Samen met de 1,5 liter van boven maakt dat 3,5 liter. Dat is zonder alle kleine beetjes, zoals bijvoorbeeld het bloed wat van het bed afliep. Deze hoeveelheid baart ook de artsen zorgen hoor ik in de verte. Op dat moment raak ik enorm in paniek van binnen want dit gaat gewoon over mij! Ik moet en zal dit overleven en alles in mij schreeuwt dat ik erbij moet blijven.

Eindelijk is de operatie voorbij en lijkt deze op het eerste oog geslaagd. Ik word teruggereden naar de uitslaapkamer en daar kom ik langzaam weer een beetje bij. Na een tijdje kan ik ook weer wat zeggen en zie op de klok dat het inmiddels drie uur later is. Ik vraag of iemand Matthijs op de hoogte heeft gehouden en hoe het met Sophie Maeve en Luc is. Gelukkig gaat het met de kleintjes weer helemaal goed en mogen ze zelfs even samen in één bedje naar beneden komen. Op dat moment beseffen we ons nog niet helemaal wat er precies is gebeurd en vertellen we vrij rustig aan familie kort het verhaal. De volgende ochtend komen diverse artsen langs om even na te praten over alles. Pas dan dringt tot ons door hoe ernstig het is geweest en begint alles een beetje te landen. 

Bloedtransfusie

De bloeding werd veroorzaakt doordat mijn baarmoeder ‘lui’ was geworden. Dit gebeurt vaker bij tweelingzwangerschappen en zeker als het niet je eerste zwangerschap is. Doordat de baarmoeder zo opgerekt wordt, gaat hij niet automatisch terug en zodra de placenta eruit stopt de bloeding niet en bloed je zonder ingrijpen leeg.

Ik zie inmiddels niet eens wit, maar gewoon geel en grijs door al het bloedverlies en ben ontzettend slap en zwak. In eerste instantie wil ik geen bloedtransfusie, maar ’s avonds besluiten we toch om dit wel te doen. Hierdoor voel ik me al een stukje beter. De dag erna lukt het me om weer uit bed te komen voor de eerste keer en kan ik mezelf met behulp van de verpleegkundige gelukkig een beetje opfrissen. En dat is heel fijn, want mijn ouders en Livine komen langs! Ik ben nog nooit zo blij geweest om Livine te zien. Ze is een beetje zenuwachtig en verlegen, maar zo lief voor haar broertje en zusje.

Op woensdagmiddag worden we ontslagen uit het ziekenhuis en besluiten we naar het kraamzorghotel te gaan. Ik voel me nog steeds zo zwak en slap en wil eigenlijk ook nog niet naar huis, maar eenmaal in het hotel zijn we ook wel weer blij dat we het ziekenhuis uit zijn. Op 21 augustus is het dan echt tijd om naar huis te gaan en zijn we precies op tijd thuis voor mijn verjaardag op 22 augustus. En dan werd de bijzonderste verjaardag ooit! Hoe het herstel verder verliep en hoe wij in Kaapstad terecht komen, lees je binnenkort in deel 3.”

Meer lezen?
Dana had last van extreem bloedverlies tijdens bevalling: ‘Pas achteraf besefte ik dat het menens was’
Mijn bevalverhaal: ‘Met spoed naar de OK vanwege extreem bloedverlies na de bevalling’