Mijn verhaal: van militair naar fulltime mama

“Mijn rugzakje is behoorlijk vol, ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar ik ben vooral dankbaar dat ik ben waar ik nu ben”, vertelt Cindy. In een paar jaar tijd maakte de jonge moeder een aantal ingrijpende gebeurtenissen mee. Ze verloor haar beide ouders, werd na twaalf jaar dienst als militair op straat gezet en volgde een intensief traject om zwanger te raken. Ze vertelt aan How About Mom haar verhaal.

“Het was april 2009, ik was 23 jaar en onbezonnen begon ik aan het grote avontuur. De Koninklijke luchtmacht werd mijn nieuwe werkgever. Ik doorliep de Algemene Militaire Opleiding (AMO) met twee vingers in mijn neus, wat had ik een plezier en wat was ik op mijn plek. Juli 2009 kreeg ik mijn baret en kon het echte werk beginnen. Ik ging aan de slag als geneeskundige militaire in Eindhoven. In oktober dat jaar kreeg mijn leven een andere wending toen mijn moeder plotseling stierf aan een aneurysma. Mijn ‘perfecte’ wereld stond op zijn kop. Alles ging in een sneltreinvaart en mijn prioriteit was bij papa in de buurt wonen en hem helpen met alles wat mama altijd deed.

Diagnose: endometriose

In 2012 ontmoette ik mijn huidige man op de bruiloft van mijn vader en zijn tante. Mijn vader had zijn geluk weer een soort van gevonden. Het leven was goed, ik werkte op verschillende luchtmacht velden als tandartsassistente. Alleen ik miste iets… Ik had al een tijdje een kinderwens, maar ik wilde dat mijn man niet opdringen. In 2016 was hij er ook klaar voor en gingen we proberen om zwanger te raken. Dat liep niet zoals we hadden gehoopt…

Al snel zaten we bij de huisarts, en werden we doorverwezen naar het ziekenhuis om voor een vruchtbaarheidsonderzoek. Het ziekenhuis bij ons in de buurt was niet gespecialiseerd en stuurde ons door naar het Radboud in Nijmegen. Daar kwamen ze erachter dat ik endometriose heb. Hoewel de diagnose vervelend was, voelde het ook als een opluchting. Ik wist al jaren dat er iets niet klopte, maar nu had het beestje eindelijk een naam. We hebben acht pogingen gedaan met IUI (Intra-uteriene inseminatie is een methode waarbij een dun slangetje zaadcellen in de baarmoeder wordt ingebracht, red.). Toen vond de gynaecoloog gelukkig ook dat het mooi was geweest en mochten we overstappen op IVF.

Van 40 uur werken voor de luchtmacht naar fulltime moeder

In de tussentijd wisselde ik van werkplek, en ging ik werken in Utrecht voor een landmacht commandant. De eerste terugplaatsing met IVF was raak, en ik was zwanger. Ik vertelde het op mijn werk en ze waren blij voor me. Ik merkte wel dat het niet het enthousiasme was wat je zou verwachten. Ik dacht: ach het is een mannenwereld en ze weten zich geen houding te geven. Toen ik een aantal weken zwanger was had ik een gesprek met mijn leidinggevende. In dat gesprek werd me verteld dat ik niet ‘stressbestendig genoeg’ was. Ik vergeet dat nooit meer. Na alles wat ik mee had gemaakt was ik zeker wel stressbestendig. Ik zou van beroepsmilitair overgaan naar burger, maar zat nog in mijn proeftijd bij mijn nieuwe functie toen ik zwanger werd. Na bijna 12 jaar dienst werd ik op straat gezet.

Ik was heel verbaasd, maar niet per se boos of verdrietig. Sterker nog, eigenlijk was ik wel dankbaar dat ik mijn zwangerschap thuis kon doorbrengen. Eind december werd ons wondertje Jade geboren, en het voelde alsof de leegte die mijn eigen moeder tien jaar geleden achterliet een beetje werd gevuld door Jade’s komst. Als ‘huismoeder’ had ik alle rust om borstvoeding te geven. Inmiddels hou ik dat al zestien maanden vol.

Een week na de geboorte van Jade kregen we helaas het slechte nieuws dat mijn papa ongeneeslijk ziek was. Hij heeft nog zeven maanden mogen genieten van zijn kleindochter, maar heeft uiteindelijk de strijd verloren aan botkanker. Mijn rugzakje is behoorlijk vol en ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar ik ben ontzettend dankbaar dat ik ben waar ik nu ben. Van 40+ uren werken voor de luchtmacht naar fulltime moeder. Deze baan is misschien wel twee keer zo zwaar, maar ook honderd keer zo vervullend en dankbaar

Fotografe: Breg Kardol