vierde trimester
31/05/2022

Mijn vierde trimester: “Goed bedoelde adviezen maakten het gevoel van eenzaamheid en onzekerheid alleen maar groter”

Het vierde trimester, de eerste drie maanden met jouw baby. Een periode waarin jouw herstel centraal staat, samen met het wennen aan een nieuw mensje in jouw of jullie leven. Een fase in je leven die de meeste vrouwen omschrijven als een rollercoaster aan emoties. Hoe was dit voor jou? Deze week vertelt Inge haar verhaal. “Honderden goed gedoelde adviezen over het vierde trimester maakten het gevoel van eenzaamheid en onzekerheid alleen maar groter. Terwijl ik eigenlijk gewoon heel veel liefde en zorg nodig had.”

‘Voor mij is het vierde trimester er een van contrasten. Hoe fijn ik het vond om zwanger te zijn van mijn dochter, hoe ingewikkeld ik die eerste drie maanden – en misschien nog wel langer – van het moederschap vond.

De laatste twee weken van mijn zwangerschap heb ik ontzettend veel emoties gekend die ik moeilijk gereguleerd kreeg. Mijn dochter had het enorm naar haar zin in mijn buik en maakte geen enkele beweging richting de fysieke wereld. Een inleiding en ziekenhuisbevalling hingen boven mijn hoofd, terwijl ik enorm graag een mooie rustige start wilde thuis in bad.

Uiteindelijk liep alles anders, nam mijn lichaam het bevalproces niet op zich en is mijn dochter met precies 42 weken via een spoedkeizersnede geboren waarbij mijn verdoving niet voldoende werkte en ik dus alles heel intens heb gevoeld. Door zorgen vanuit de artsen is mijn dochter vrijwel direct meegenomen door de kinderarts en kon er ook geen uitgebreid huid-op-huid contact zijn. Ze heeft dit gelukkig wel ontvangen van mijn lieve man, terwijl de operatie bij mij afgemaakt werd. 

Alles wat voor mij ontzettend belangrijk was in het bevalproces is niet gebeurd. Deze ervaring maakte dat ik in tijdens het vierde trimester door een golf van emoties ging. Emoties die ik moeilijk kon delen met anderen. Mensen om mij heen deden hun best om het te begrijpen, maar vaak kwam het op ‘jullie zijn beide gezond’ of ‘je moet met iemand gaan praten’. Dat klopt ook, maar dat deed niets af voor mij aan de intense ervaringen, de boosheid en het verdriet. Honderden goed gedoelde adviezen maakte het gevoel van eenzaamheid en onzekerheid alleen maar groter. Terwijl ik eigenlijk gewoon heel veel liefde en zorg nodig had.

vierde trimester

Welke roze wolk?

Ze hebben het altijd over de roze wolk in die eerste maanden, maar nu terugkijkend heb ik dat niet op die manier kunnen ervaren. Ik wilde dit wel heel graag en was daardoor continue in gevecht met mezelf. Ik vond het overweldigend en wist me geen raad met alle gedachten en emoties die op mij af kwamen. Daarnaast had ik extreem het gevoel van falen. Ik had gefaald als moeder, als vrouw. Een hele hoop maanden later voel ik dat dit niet zo is. Ik heb gevochten voor mijn kind en alles gegeven wat ik op dat moment kon, maar uiteindelijk heb ik mij uit zorg en liefde voor mijn kind en mezelf moeten overgeven aan de medische wereld. Achteraf ben ik ook blij dat de medische wereld zo ontwikkelt is hier in Nederland, want in een andere tijd of op ander continent waren we er mogelijk allebei niet meer geweest. 

Moederschap zou mij natuurlijk afgaan, dat wist ik zeker

Ik weet nog goed dat tijdens een bevalcursus mij werd aangeraden om ook een cursus te volgen in het vierde trimester. Ik heb dat toen wat weggewuifd, omdat ik echt was overtuigd dat ik het moederschap wel even deed. Ik ervaarde zoveel kracht en rust tijdens mijn zwangerschap en ik was heel bewust bezig met dit proces. Ik had mij nog nooit zo mooi en sterk gevoeld als tijdens mijn zwangerschap. Ik wist zeker dat het moederschap mij heel natuurlijk af zou gaan. Ik was er zo klaar voor.

Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat vanaf het moment dat je jouw kindje vasthoudt, je ook overvallen kan worden door angst, verdriet, een extreem verantwoordelijkheidsgevoel en een transformatie en heling van jezelf. Door corona liep het qua ondersteuning ook allemaal wat anders. Ik had wat postpartum behandelingen voor mezelf gepland met een doula, maar deze mochten niet plaats vinden. Tijdens de kraamweek was er maar één iemand welkom. Zeg maar hallo tegen het schuldgevoel naar alles en iedereen. Daarnaast huilde onze dochter heel veel en sliep ze enkel bovenop mij of soms op papa. De borstvoeding ging in eerste instantie niet vanzelf en we waren genoodzaakt tot bijvoeding. Jeetje, wat was dit allemaal intens. Ineens moest ik een ander mensje in leven houden en ondertussen zelf herstellen, hulp aanvaarden (wat ik lastig vind omdat ik graag veel zelf doe) en een weg vinden in alle nieuwe emoties en gevoelens. En dat allemaal met heel weinig slaap. Ik heb het vierde trimester voor mezelf wat onderschat. Nu een jaar verder weet ik dat mijn dochter mijn emoties weg huilde, dat ik mezelf niet belangrijk genoeg vond en weinig in contact stond met mezelf en de omgeving. 

Waren het dan alleen maar donkere donderwolken? Nee zeker niet! De intenste verliefdheid die ik direct voelde, het enorme gevoel van trots op mijn lichaam, op mijn dochter, op mijn man, dat was er ook. Het voelde direct of het zo hoorde, dat ons meisje er altijd is geweest. Hulp vanuit onverwachte hoek, mensen die spontaan maaltijden kwamen brengen of mijn bed kwamen verschonen. Zo bijzonder en helpend vond ik dat. Ik had echter nog wat levenslessen te leren. Het mooie aan dit alles is dan ook dat het een groot ontwikkelingsproces bij mezelf in gang heeft gezet. Ik geloof nu ook dat dit alles met een reden is gebeurd. Juist door deze ervaringen en het moederschap, de spiegel die mijn dochter steeds voorhoudt, ben ik meer en meer bij mezelf gekomen. Tot mijn eigen kern. En daar ben ik enorm dankbaar voor.

vierde trimester
Fotocredits: Con van Zundert

Ik kan nog uren vertellen over mijn ervaringen en wat het mij gebracht heeft, wat wel werkte en wat niet werkte voor mij. Maar de bottom line is: mocht er een nieuw vierde trimester komen dan weet ik nu dat ik mezelf hier op ga voorbereiden. Ik zal mijn omgeving concreet vragen wat ik van hen nodig heb en wat niet, uren lang kraambezoek bijvoorbeeld. Ik weet echter nu ook dat het oké is. Het is oké om ook gevoelens van verdriet en angst te hebben, het is oké om het even niet meer te overzien. Het is oké om mijn kind niet te willen delen en in ons tempo elkaar wat los te laten. Het is oké dat de borstvoeding wat hulp nodig heeft (nu alweer 15 maanden onderweg) en samen te slapen. Ik weet ook dat ik samen met mijn gezin kan groeien en dat het goed komt. Ik gun mezelf meer liefde en zorg, zodat ik me samen met mijn gezin volledig kan focussen op herstel en de band met het nieuwe persoontje in ons leven. Ik gun dat eigenlijk iedere mama. Dus mijn tip is: ga na wat voor jouw belangrijk is, bespreek dit met jouw omgeving en zorg dat je een warme liefdevolle stam hebt die voor jou en alle praktische zaken kan zorgen zodat jij je volledig kan focussen op jezelf, je partner en de band met jouw kindje.’

Meer lezen?
Mijn vierde trimester: een grijze wolk met een roze randje
Dit zijn volgens moeders dé ultieme tips voor een fijne kraamtijd

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen