vierde trimester joelle
12/04/2022

Mijn vierde trimester: ‘Soms voelde het alsof ik niet mocht klagen’

Het vierde trimester, de eerste drie maanden met jouw baby. Een periode waarin jouw herstel centraal staat, samen met het wennen aan een nieuw mensje in jouw of jullie leven. Een fase in je leven die de meeste vrouwen omschrijven als een rollercoaster aan emoties. Hoe was de kraamperiode voor jou? Deze week vertelt Joelle haar verhaal. ‘Ik was op, ik kon niet meer. Een roze wolk? Nee, eerder een donderwolk. Ik kon het gekrijs van mijn eigen kind niet meer horen.

Het vierde trimester in 1 woord?

‘INTENS. Intens veel liefde, maar ook intens zwaar.’

Hoe kijk jij terug op jouw bevalling?

‘Na 2,5 uur persen kwam de ‘verlossende knip’. Nou ja, verlossend… je begrijpt me. Daar was hij dan eindelijk. Ik hoor mensen altijd zeggen: als je kindje eenmaal op je borst ligt, dan vergeet je alles. Nou op dat moment wacht ik nog steeds.

Genieten was er nog niet echt bij. Want vanwege die knip moest ik eerst worden gehecht. Dat hechten leek een eeuwigheid te duren. Maar hey, na dat hechten is de pijn dan echt voorbij, dacht ik. Dat bleek helaas anders. Mijn benen bleven maar rillen van de pijn en ik lag niet lekker, maar bewegen durfde ik niet. De verpleegkundige gaf aan dat ik maar even wat eten moest bestellen, zodat ik daarna ‘lekker’ kon gaan douchen. Lekker douchen, hoe dan?

Gelukkig was het erg druk in het ziekenhuis en duurde het een uur voordat ik eindelijk wat te eten kreeg. Dit klinkt gek, maar zo kon ik het douchen nog eventjes uitstellen. Uiteindelijk was het moment daar en moest ik op een kruk in de douche gaan zitten, zodat ik gewassen kon worden. Ik voelde me een vrouw van tachtig. Dit kan ik toch morgen wel weer zelf doen, dacht ik…

Hoe was jouw kraamperiode?

Eenmaal thuis zag ik mijn bed en was ik gelijk vertrokken. Ik was inmiddels al meer dan 24 uur wakker. De paar uur slaap deden me goed, maar het borst voeden valt me zwaar. Borstvoeding, wat heb ik me daar op verkeken. En had iemand me niet even van te voren kunnen vertellen over naweeën? Dan denk je alles gehad te hebben en heb je eindelijk je kindje goed aan de borst, begint het puffen weer opnieuw…

Ik kan amper zitten en liggend voeden lukt niet. De kraamverzorgster vertelt me later dat ik een enorme gezwollen aambei heb. Super, dat kan er ook nog wel bij. Na een paar dagen zijn de naweeën over en is mijn aambei bijna weg. Nu pas voel ik de pijn van de hechtingen. Ik kan nog steeds amper lopen en mijn eigen baby alleen maar voeden.

Op dag vier, na een slapeloze nacht, komt mijn kraamverzorgster naast me zitten en slaat een arm om me heen. Daar zijn ze, de kraamtranen. Alles was me teveel, mijn herstel schoot maar niet op en ik bleek overproductie te hebben. ‘Beter te veel dan te weinig’ dat was de reactie ik van iedereen kreeg. Niet bepaald wat je wilt horen. Ik wilde ermee stoppen, maar ook dat kon ik niet.

Na een week belde mijn verloskundige op hoe het ging. ‘Het gaat heel goed’ zei ik. In werkelijkheid was dat niet zo. Ja, op dat moment ging het goed, Maël lag vredig te drinken aan mijn borst. Maar na het drinken begonnen de krampjes. ‘Heb je geen draagzak?’ ‘Tsja, ik heb ook wat rondjes door de woonkamer gelopen tijdens die fase’, ‘ Hij moet ook leren om even zelf in de box te spelen’, ‘Je moet hem niet te veel verwennen hé: even wat reacties als ik mensen vertelde over Maël zijn krampen.

Alleen werkte al die ‘goed bedoelde adviezen’ niet bij Maël. Hij bleef krijsen, tot hij zo moe daarvan was dat die heel eventjes sliep. Steeds vaker dacht ik: dit zijn toch geen normale krampen? Maar dan vertelde iemand me weer dat ‘hun kind dat ook had’ en dat het ‘erbij hoort’. Dus gingen we weer door met wiegen, pittenzakjes en middeltjes tegen krampjes…

Na vier weken was ik er klaar mee. Ik was op, ik kon niet meer. Een roze wolk? Nee, eerder een donderwolk. Ik kon het gekrijs van mijn eigen kind niet meer horen. Zelfs als hij heel eventjes sliep, hoorde ik het gehuil nog in mijn oren door suizen. Was dit nou wat ik al die tijd wilde? Ik vond er geen zak aan. Hoe konden mensen nog meer baby’s willen?!

Ik vermoedde een koemelkallergie en ging op een koemelkvrij dieet. Na vijf dagen was het duidelijk. Maël huilde niet meer, sliep goed en ik kreeg zelfs een eerste glimlach. En dat op mijn verjaardag, een mooier cadeau kon ik niet wensen. Het echte genieten kon beginnen

Soms voelde het alsof ik niet mocht ‘klagen’. Ik moest dankbaar zijn dat ik een gezond kind had en ervan genieten. Natuurlijk ben ik meer dan dankbaar voor een gezond kind en een voorspoedige bevalling. Maar waarom de schijn ophouden over die roze wolk? Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ondanks alles zijn er ook genoeg mooie momenten geweest in deze kraamtijd, maar het was intens. Intens zwaar met intens veel liefde.’

Meer lezen?
Blog: koemelkallergie, reflux, geboortetrauma? Help!
Marleen: ‘Ik ben geen babymoeder, maar dat maakt mij niet minder moeder’

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen