Marleen: ‘Ik ben geen babymoeder, maar dat maakt mij niet minder moeder’

Onlangs schreef Anna Jacobs, oprichter van How About Mom, een blog over waarom ze dacht niet echt een babymoeder te zijn, totdat ze zelf moeder werd en dat wel bleek te zijn. Marleen Staal (’91), moeder van Fynn Tyson (6 maanden), ervaart juist het tegenovergestelde. Zij dacht altijd een babypersoon te zijn, totdat ze beviel van haar zoon en moeite had te genieten.

‘Maar dat ik geen babymoeder ben, maakt mij niet minder moeder’, vertelt ze ons.

Een geboren moeder

Als vriendinnen van Marleen iemand in de omgeving moesten aanwijzen die een geboren moeder is, dan wezen ze unaniem naar Marleen. ‘En dat snap ik helemaal’, vertelt Marleen. ‘Ik was altijd in de weer met poppen en sleurde ze onder mijn oksels overal mee naartoe.’ Ze was er dan ook altijd van overtuigd dat ze een echte babymoeder zou zijn. ‘Dat zit wel goed met die moedergevoelens dacht ik toen mijn man en ik klaar waren voor kinderen.’

Een maand nadat Marleen en haar man besluiten voor een kindje te willen gaan, is ze al in verwachting. ‘Het voelde alsof het zo had moeten zijn. Iedereen in mijn omgeving die mij goed kent, jubelde mee: ‘Marleen de moeder’, ik was ervoor in de wieg gelegd. Alle ingrediënten leken aanwezig voor de kersverse moederwereld die ik zou gaan betreden.’ Toch blijkt dat – wanneer Fynn eenmaal wordt geboren en de kraamtranen maar niet stoppen – anders te zijn dan ze had verwacht.

Kraamtranen

Dat kraamtranen erbij hoorde, wist Marleen en dus dacht ze dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat ze zou kunnen genieten van het kersverse moederschap. ‘Ik dacht: dit gaat voorbij en na deze hoosbui aan emoties kan ik starten met genieten. Maar die roze wolk kwam maar niet en hoewel ik mezelf volledig overgaf aan alles wat Fynn van me vroeg, voelde ik niet die cocktail aan gelukzalige hormonen.’ Marleen voelt zich teleurgesteld, schuldig en verdrietig: ‘Want ik was toch die oermoeder?’

Het lukt Marleen een paar weken na de geboorte van Fynn nog steeds niet om te genieten. ‘Het enige wat ik kon, was huilen op de bank. En hoewel ik wist dat ik van Fynn hield, had ik er geen gevoel bij.’ Dat besef is voor Marleen pijnlijk om te ervaren. ‘Ik gaf mezelf iedere keer een deadline: wellicht dat ik er over een week wel van kan genieten. Totdat ik huilend op vakantie Fynn borstvoeding aan het geven was en m’n man zei: ‘Je lijkt wel depressief, zo ken ik je helemaal niet.’ Vanaf dat moment gaat er een knop om bij Marleen en besluit ze met een therapeut in gesprek te gaan.

In gesprek

De gesprekken met de therapeut werken voor Marleen meer dan verhelderend. Zo komt ze erachter dat ze torenhoge verwachting van zichzelf heeft en daardoor – toen de realiteit anders bleek te zijn – ‘des te harder naar beneden donderde’. ‘Tijdens een van mijn bezoekjes aan de therapeut, kreeg ik een genadeloze spiegel voorgehouden. ‘Marleen, wat als jij nou gewoon geen babymoeder bent?’, vroeg de therapeut mij. Het voelde als een donderslag in de toch al niet echt aanwezige roze wolk. ‘Hoe kun je nou niet een babymoeder zijn, iedereen houdt toch van baby’s?’, vroeg ik me af’

Marleen noemt zichzelf een speels en energiek type. Iemand die dol is op ravotten in het bos, dingen ondernemen en knutselen. ‘Ik kan niet van mezelf verlangen iemand te zijn, die ik niet ben. Tuurlijk ben ik nu moeder en moet ik mezelf opnieuw, in deze nieuwe rol, leren kennen. Maar juist door meer te accepteren dat ik wellicht geen babymoeder ben en dat de babyfase niet mijn favoriete fase is, kan ik juist meer genieten.’ Zo merkt Marleen juist dat ze steeds meer kan genieten van zoontje Fynn, nu hij 6 maanden oud is. ‘Hij is niet 24/7 meer van mij afhankelijk, waardoor ik des te liever met hem in de wel ben als hij me wél nodig heeft. Ik geef hem de ruimte te groeien en ik krijg van hem weer de ruimte om als moeder te groeien.’

Alles is oké

Dat Marleen nu hardop durft te zeggen dat ze geen babymoeder is, heeft heel wat tranen en therapiesessies gekost. ‘Maar doordat ik dit toesta, krijg ik juist de ruimte. Om te ademen, om te voelen wat ik voel en vooral ruimte om uit te kijken naar de toekomst. Ik ben echt nog niet waar ik wil zijn, maar dat is niet erg. Hoe meer ik mijn verwachtingen en eisen loslaat, hoe meer ik kan genieten. En ik hoop dat andere moeders zichzelf dat ook gunnen.

Marleen vindt dan ook dat de minder mooie kanten van het moederschap openlijker besproken mogen worden. ‘Ik heb me zolang geschaamd dat ik niet kon genieten en durfde het niet te delen. Want ik heb een gezond kind gekregen en daar mag ik niet over klagen.’ Dat gevoel en die gedachtes heeft ze leren loslaten. ‘Juist door erover te praten en eerlijk te zijn over je gevoelens, merk je dat je niet alleen bent. Dat het oké is hoe je je voelt, of dat nou verdrietig of blij is.’

Meer lezen?
Blog: ik was niet echt een baby persoon, totdat ik zelf moeder werd
Bekende moeders eerlijk over moederschap in derde editie van het eerlijke-moederboek