“Ik wilde niet dat mijn kinderen hun moeder ziek zouden zien”

In januari 2021 krijgt Sandra Minneboo (1974) de diagnose borstkanker. Ze is moeder van twee kinderen en haar wereld staat op z’n kop. Sandra is één van de 50 vrouwen die meedoet aan het K*tkankerboek, een boek en foto expositie project. Ook Cat Rose-Tran, moeder en 36 jaar, krijgt te maken met borstkanker. “Die borstvoeding niet kunnen geven groeide uit tot een trauma en het heeft best een poos geduurd voordat ik dat een beetje kon loslaten.”

“Ik wilde niet dat mijn kinderen hun moeder ziek zouden zien”

Sandra, 47 jaar, borstkanker, alleenstaande moeder

“Voordat ik ziek werd, waren mijn borsten perfect. Ik heb tien jaar geleden siliconenimplantaten genomen, omdat er na mijn bevalling niets meer van over was. Daarna had ik een grote C. Toen ik een soort vouw in mijn borst voelde, dacht ik in eerste instantie dat het in de prothese zat. Dat hoor je wel eens. Maar nee: borstkanker. Het enige wat ik kon denken toen ik na de diagnose het ziekenhuis uitliep, was: wat ga ik mijn kinderen vertellen? Ik heb een tweeling van nu 15 jaar oud en angst voor mezelf liet ik niet toe. Ik heb twee keer gehuild: toen ik het de kinderen moest vertellen en toen ik hoorde dat de kanker weg was.”

“Ik heb de pleister van het nieuws delen er in één keer afgetrokken. Mijn vader, de rest van de familie, de kinderen; ze werden allemaal opgetrommeld. ‘Ik heb kanker’, gooide ik eruit. En meteen erachteraan: ‘Maar ik ga niet dood hoor.’ Vooral voor de kinderen wilde ik het niet te dramatisch maken. Het was gelukkig goed behandelen. Maar dat betekent niet dat je er fluitend doorheen wandelt. Al viel het me mee hoe ziek ik van de behandelingen werd. Het lastigste vond ik hoe afhankelijk je wordt van anderen. Ik ben een alleenstaande moeder en gewend om mijn problemen zelf op te lossen. Bood mijn zus aan om me te komen helpen met douchen, had ik het zelf al gedaan als ze aanbelde. Het is zo raar als er opeens mensen in je keuken staan te koken. Zat ik daar op de bank, als een prinsesje in een badjas met die stomme drain. Ik liet hulp niet altijd toe.

Het liefst wilde ik dat mijn kinderen helemaal niet zagen dat hun moeder ziek was. Het idee is dat je voor hén zorgt, niet andersom. In het begin waren ze heel behulpzaam trouwens, totdat ze zagen dat ik in mijn eigenwijsheid weer meer zelf op ging pakken. Toen werden het opnieuw bankhangende pubers. Vond ik alleen maar fijn, dat maakte het leven wat normaler.”

“De operatie om mijn borst met kanker te amputeren ging niet helemaal goed. Ik kreeg een bloeding, waardoor ik opnieuw onder het mes moest. Doodeng voor mijn omgeving, bleek achteraf, omdat ze geen idee hadden hoe ik daaruit zou komen. Ik was onder narcose dus had geen idee, maar zag het wel meteen daarna aan hun gezichten, op de recovery. Daar mocht zogenaamd maar een kind langskomen trouwens, vanwege corona-restricties. Ja doei, ik heb een tweeling. Die heb ik gewoon allebei naar binnen laten smokkelen. Ze schrokken wel, dat hun moeder opeens nog maar één tiet had. In het begin wilden ze het ook niet zien. Zelf was ik hartstikke trots op het resultaat. Dat heeft mijn lijf toch maar mooi geregeld. Er zit nu een expander in mijn huid waar de borst is geamputeerd, dat ding ben ik na zeven maanden wel echt zat. Al zie je daar weinig van, met kleren aan. Omdat mijn haar niet uitviel door de chemo die ik na de operatie kreeg, was er aan de buitenkant weinig te merken van de kanker. Tijdens de behandeling had ik een coldcap op, waarbij je haarwortels sterk worden gekoeld. Ik had geluk, het werkt niet voor alle vrouwen. Ik voelde me er soms wel schuldig over, als ik de chemozaal opliep en daar jonge meiden zag zitten met hun kale hoofd. Iedere ochtend keek ik bloednerveus naar mijn kussen, maar volgens mij ben ik nog geen haartje verloren. Dat was het me absoluut waard, om een aantal sessies onder de pijnstillers 3,5 uur met een bevroren hoofd te zitten. Wel vielen m’n wenkbrauwen uit en werden m’n wimpers stompjes. Ook had ik ontstoken tandvlees, blaren en braken mijn nagels steeds af. Je slijmvliezen drogen uit door de behandeling en ik hield veel vocht vast: iedere dag slikte ik een hele berg pillen”

“Na de operatie had ik een mentaal dipje, van een maand ofzo, waarin ik bloedchagrijnig en ontzettend moe was. Maar met de hele dag op de bank klagen hoe zielig je bent, schiet je niks op. Zoveel mogelijk blijven bewegen trok me er doorheen. De honden uitlaten, ik heb er twee, óók als ik geen zin had. Na een kwartier wandelen kwam de energie vanzelf. En: lekker naar de sportschool zodra het weer kon. Ik ben behoorlijk verslaafd aan fitness, zes weken na de operatie stond ik er weer. Misschien een béétje overdreven, al heeft mijn goede conditie volgens de oncoloog zeker geholpen in het genezingsproces. Sinds mijn ziekte werk ik zelfs in de sportschool. Voor de diagnose werkte ik bij een cateringbedrijf. Mijn contract liep eind juli af en half augustus zou ik weer aan het werk kunnen. Ze moesten me dan dus twee weken doorbetalen zonder dat ik iets kon doen en daar hadden ze geen zin in. Nou, dikke doei, graag of niet hoor. Ik vertelde dat bij mijn sportschool en kon meteen daar terecht, met name in de schoonmaak en achter de balie. Heerlijk om te doen. Wel ben ik eerder weer aan het werk gegaan dan goed voor me was. Een uitkering is geen vetpot en omdat de vader van mijn kinderen geen rol speelt in ons leven, sta ik er alleen voor. Ook financieel. Dan heb je weinig keus. Momenteel voel ik me nog niet zo mooi, ook door die expanders. Daarom wacht ik met daten. Dat wil ik pas weer als alles is afgerond en mijn borst weer een borst is. Ik wil niemand afschrikken en m’n hoofd staat er niet naar. Wél heb ik al ontzettend veel zin om te feesten. Doe mij maar een festivalzomer, ik ben er klaar voor.”

Wil jij het K*tkankerboek steunen? Bestel het boek alvast via de crowdfunding-campagne.

“Borstvoeding geven zou levensgevaarlijk zijn”

Cat Rose-Tran, 36 jaar, borstkanker

“Na een aantal onderzoeken kreeg ik de diagnose hormoongevoelige borstkanker. Drie weken na die eerste diagnose zat ik aan het infuus en moest ik abrupt stoppen met borstvoeding, daar heb ik me zó tegen verzet. Ik weet dat als borstvoeden op de weegschaal van het leven futiel is, als op de andere schaal de dood staat, maar ik voelde me op dat moment zo’n slechte moeder. Het beeld van een zieke moeder stond niet in mijn ideaalplaatje van het moederschap.

Controleverlies brengt je echt in de war. Borstvoeding voelde als de manier waarop ik toch nog moeder kon zijn zoals ik had gedroomd en had gewild. En dat kon ik simpelweg niet meer geven aan mijn drie maanden oude baby’tje. Sterker nog, het was levensgevaarlijk. Na chemo zitten je aderen vol gif.

Dat ik geen borstvoeding meer kon geven groeide uit tot een trauma en het heeft best een poos geduurd voordat ik dat – met een hoop therapie via het Helen Dowling Instituut – kon loslaten. Het is een gek soort schuldgevoel. We kunnen als vrouwen zo ontzettend streng voor onszelf zijn en mogen best wat aardiger naar onszelf kijken. Meer zoals we naar onze vrienden kijken.

Op mijn blote knietjes ben ik dankbaar voor al die mensen in mijn leven. Ik weet dat sommige mensen het lastig vinden om te bedenken wat ze kunnen doen als iemand in hun omgeving kanker heeft, maar echt, het belangrijkste is dat je íets doet. Doe wat bij jou past, wat goed voelt.”

De crowdfunding campagne voor het K*tkankerboek is gestart. Lees hier het verhaal waarom Sarah (32, uitgezaaide eierstokkanker) dit boek wilde maken.

Foto credits: Joep van Aert