Momtalk: Daphne

Daphne Tiedink is veertien jaar samen met haar vriend Daan, runt haar Instagram-account én de interieurwebshop Le Garage Studio en is moeder van zoon Mason (december 2022). Hoewel haar zwangerschap als een verrassing kwam, zou ze nu niks anders meer willen dan moeder zijn. We spreken haar over haar kinderwens, het onderschatten van de kraamtijd en loslaten.

Vorig jaar raakte je onverwachts zwanger, had je een kinderwens?

‘Ja, zeker hadden mijn vriend en ik een kinderwens en daar hadden we het ook regelmatig over. Maar toch was er nog niet een moment geweest waarop we besloten: we gaan ervoor. We genoten heel erg van het leven met z’n tweeën en vonden het wel goed zo, ondanks dat we heel graag een kindje wilde. Dat ik uiteindelijk een positieve zwangerschapstest in m’n handen had, kwam dan ook heel onverwachts.

Ik weet nog heel goed dat ik Daan opbelde om het nieuws te vertellen. Ik zei tegen hem: ‘Ik heb net een zwangerschapstest gedaan’ waarop hij vroeg: ‘Oh, en?’ Redelijk nuchter antwoordde ik: ‘Ja, zwanger dus.’ Ik denk dat op dat moment gewoon helemaal niet besefte wat het nou concreet zou betekenen. Dat we ouders zouden worden en ons leven zou veranderen.

Wanneer kwam het besef: ‘Ik word moeder’?

Daar heb ik denk ik een paar dagen voor nodig gehad. Het was gewoon ontzettend schakelen en ik heb er ook wel om moeten huilen. Nu denk ik natuurlijk: ‘Nergens voor nodig geweest, ik zou nooit meer anders willen’. Maar destijds wist ik helemaal niet hoe mooi het moederschap zou zijn.

Vanaf het moment dat we het onze ouders vertelden, ging ik me steeds meer beseffen dat ik moeder werd. En dat was eigenlijk gewoon heel fijn. Ook omdat ik zwanger zijn fantastisch vond en die schopjes in m’n buik geweldig. Ik voelde me écht heel goed, krachtig en vrouwelijk. Zelfs toen ik hoogzwanger was, had ik nog veel energie. Ik was zelfs een dag voor de bevalling – toen was ik 42 weken zwanger – nog aan het werk.

Zou je iets willen vertellen over je bevalling?

Ja, zeker. De maanden voorafgaand aan de bevalling had ik echt zoiets van: ‘Kom maar op, dit kan ik.’ Zelfs zo erg, dat vriendinnen weleens tegen me hebben gezegd dat het ook wel gewoon heel pittig is. En ja haha, dat heb ik wel geweten. Toch ben ik heel blij met m’n instelling van destijds. Het heeft ervoor gezorgd dat ik met veel kracht en positiviteit de bevalling in ben gegaan.

Mijn bevalling heeft lang geduurd, omdat de ontsluiting maar niet op gang kwam. Toen ik na een paar uur weeën pas een centimeter ontsluiting had, vroeg ik me hardop af hoe lang ik het nog zou kunnen volhouden. Toen heb ik besloten voor een ruggenprik te gaan en dat was heel fijn. Daan en ik waren gedurende de bevalling echt een team en ik vond het heel mooi om te ervaren hoe we het echt samen deden.

En dan ben je moeder… Hoe heb je de eerste weken met Mason ervaren?

Toen hij voor het eerst in m’n armen lag, was ik op slag verliefd. Ik dacht gelijk: ‘Yes, dit is mijn kindje’. Er zijn ook filmpjes gemaakt van dat eerste moment en daarop hoor je ook dat ik alleen maar zijn naam zeg en nog een beetje duf uit m’n ogen kijk. Echt zo mooi!

Verder vond ik de kraamtijd vooral heel pittig, omdat ik niet veel kon en mocht doen. Een bevalling doet lichamelijk gezien zo veel met je. Dat had ik echt wel onderschat. Toch stond ik vrij snel na de bevalling alweer koffie te zetten voor het kraambezoek en ondertussen de kleine de borst te geven. Dat was niet slim, want daardoor gingen m’n hechtingen ontsteken. De kraamhulp gaf me ook wel op m’n donder en zei dat ik rust moest nemen.

Terugkijkend op die periode, had ik me veel meer moeten laten verzorgen. Niet alleen qua het huishouden, maar bijvoorbeeld ook qua gezond eten. Dat is immers ook goed voor de borstvoeding. Toch merkte ik dat ik het heel lastig vond om hulp te vragen. Juist omdat ik de lat heel hoog had gelegd, vond ik die kraamtijd dus heel pittig. Ik zou het een volgende keer zeker anders doen.

In de eerste weken van zijn leven heeft Mason veel gehuild, hoe was dat voor jou?

Eigenlijk huilde Mason de hele tijd als hij niet aan het slapen was, dus dat was heel pittig. Zeker omdat mijn vriend destijds weer begon met werken en ik er overdag veel alleen voor stond. Ik heb echt wel meerdere keren huilend op de bank gezeten omdat ik me zo machteloos voelde. M’n kind had heel veel last, maar ik kon niks doen. Dat zorgde echt wel voor twijfels en de vraag of ik het wel goed deed als moeder. Gelukkig heeft die periode een paar weken geduurd en is Mason nu een heel vrolijk mannetje.

Zijn er dingen die je niet had verwacht van het moederschap, maar die nu wel zo zijn?

Dat is loslaten. Ik had verwacht dat ik een type zou zijn die haar kindje prima twee dagen per week naar de opvang zou brengen, maar dat ben ik dus helemaal niet. Ik kan me best gauw schuldig voelen als ik niet bij Mason ben. Die schuldgevoelens vind ik wel lastig. Dat ik dan aan het sporten of aan het werk ben en echt wel veel denk aan het feit van: ‘Oh, nu ben ik niet bij m’n kind.’

Verder wist ik niet dat de liefde voor je kind zo oneindig veel is. Elke keer dat ik denk dat m’n liefde niet meer kan zijn, is het de volgende dag toch weer gegroeid. Dat gevoel is zo bijzonder. Ik leer Mason steeds beter kennen, dus die liefde wordt alleen maar meer en meer. Je houdt gewoon van niemand zoveel als van je kind.

Welk advies zou je (aanstaande) moeders willen meegeven?

Dat je niet van jezelf moet verwachten dat je op twee plekken tegelijk kan zijn. Je kan niet én aan het werk zijn én met je kind. In het begin vond ik dat zelf heel moeilijk: mijn vriend heeft me echt moeten overhalen om Mason twee dagen naar de crèche te brengen, maar inmiddels ben ik hem daar dankbaar voor. Als moeder heb je ook tijd voor jezelf nodig. Alleen dan vind je jezelf ook weer terug.’