© 2024 // How About Mom
Elise Epker vond niet heel lang na haar ‘Boer Zoekt Vrouw’-avontuur in 2019 de liefde bij haar vriend Jonathan. Al vanaf het begin van hun relatie was één ding duidelijk: ze zouden heel graag samen een kindje willen. En die kwam, gelukkig. In november 2022 beviel Elise van zoon Luca. Aan How About Mom vertelt ze openhartig over de maanden waarop ze moest wachten op een positieve zwangerschapstest, de hoogtepunten van het moederschap en hoe loslaten haar helpt een relaxte moeder te zijn.
‘Eigenlijk al heel snel. Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad, dus ik vond het ook belangrijk om dat al vrij snel kenbaar te maken. Voor hetzelfde geld had Jonathan niet die wens, dus het was fijn om daar al gelijk open te zijn. Gelukkig stond Jonathan er hetzelfde in en schrok hij niet van het feit dat ik het onderwerp kinderen vrij vroeg op tafel gooide.
Uiteindelijk besloten we na twee jaar samen te zijn, dat we klaar waren voor een kindje. Dat proces ging best wel geleidelijk. We hadden een fijne woning, twee hondjes en dachten: ‘Nu zou een kindje heel erg welkom zijn.’
Het heeft inderdaad precies negen maanden geduurd vanaf het moment dat ik stopte met de pil tot aan de bevruchting. Ik heb lang de pil geslikt en andere hormonale anticonceptie gebruikt, dus dat het niet gelijk raak was baarde me nog niet echt zorgen. Als ik de statistieken online mocht geloven, raakt meer dan de helft van de vrouwen binnen een half jaar zwanger. Toen ik die grens passeerde, ging wel soms de gedachte door mijn hoofd: ‘Als het toch óóit maar wel een keer zal lukken…’ Want ik wist dat het geen vanzelfsprekendheid was, een vervulde kinderwens.
Ik moet zeggen dat ik me niet ontzettend druk heb gemaakt, aangezien ik wist dat er nog genoeg ‘opties’ waren die we nog niet hadden verkend. Jonathan en ik zijn beiden heel nuchter, dus de zorgen overschaduwde zeker niet, maar elke keer als ik ongesteld werd moest ik toch wel weer even slikken. Desondanks, bleven we toch hoopvol samen.
‘Heel goed! In het begin was ik wel wat vermoeid, maar eigenlijk heb ik nauwelijks klachten gehad en voelde ik me vrolijk en energiek. Toen ik bijna met zwangerschapsverlof ging, zo rond de 33 weken, begon ik wel veel vocht vast te houden in m’n benen en voeten. Ik heb toen meerdere controles bij de verloskundige gehad en uiteindelijk bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben.
Kort daarna, toen ik bijna 36 weken zwanger was, begon ik me heel beroerd te voelen door de hoge bloeddruk en ben ik ook opgenomen in het ziekenhuis. De artsen besloten toen dat het beter was voor mijn gezondheid en die van Luca om de bevalling eerder in te plannen.
Dat was natuurlijk wel even schakelen. Ik had de wens om thuis te bevallen in een bad en uiteindelijk heb ik dus een medische bevalling gehad. Toen dat besef indaalde, heb ik wel even een traantje moeten laten. Ik begrijp heus dat een bevalling niet te plannen is, maar het was heel mooi geweest als het een beetje was gegaan zoals ik van tevoren had gehoopt. Gelukkig heb ik vrij snel kunnen denken: ‘Het is zoals het is, laten we er het beste van maken.’
Nu kijk ik gelukkig wel heel goed terug op m’n bevalling. Jonathan en ik waren echt een team en geloofden er heel erg in dat we het samen aan konden. Dat voelde heel fijn, ondanks dat het natuurlijk heel intens en pittig is. Het besef dat je een kindje op de wereld aan het zetten bent geeft zo’n gevoel van kracht en trotsheid. Ik ben blij dat ik dat op die manier heb ervaren, want wij vrouwen doen het wel maar mooi.
Hmm, ik denk dat dat roze-wolk gevoel bij mij na de kraamweek kwam. Door de ziekenhuisopname, een pittige bevalling en het net-moeder zijn, denk ik dat ik eerst even heb moeten landen. Sowieso was ik gelijk smoorverliefd op Luca, maar ik denk dat het écht genieten iets later kwam. Toen ik eenmaal m’n draai had gevonden en borstvoeding goed lukte, kwam er een soort rust over me heen. Wij kunnen dit! Met die geruststelling ontstond er dus ook meer ruimte om echt te kunnen genieten, van Luca én van elkaar als ouders.
Ik denk dat ik die omslag niet zo heel groot vond, omdat ik eigenlijk al best wel een huismus was. Ik vind het fijn om erop uit te gaan, maar ook heerlijk om thuis te zijn. Dus die omslag van vrouw zonder kind naar moeder heb ik niet als heel hevig ervaren. Tuurlijk is het als kersverse ouders zoeken naar een balans, maar ik durf te zeggen dat wij vrij snel een fijn ritme hebben gevonden.
Dat ik een huismus ben, neemt trouwens niet weg dat ik het niet leuk vind om leuke dingen te doen. Ik vind het heerlijk om naar m’n eigen paard toe te gaan en pak ook zeker weleens een feestje mee. Ik kan dan echt wel genieten van mijn tijd zonder Luca, maar vind het ook altijd wel héél fijn om af en toe een berichtje of foto te krijgen en te horen hoe het met hem gaat.
Ik vind moeder zijn echt heerlijk en ik denk dat ik heel veel geluk heb dat we alle drie hele relaxte karakters hebben. We zijn niet zo snel van ons stuk te brengen, waardoor ik vooral heel erg kan genieten van het moederschap. Ik vind dat ook wel belangrijk om te delen. Je leest ook veel zware verhalen – over hoe pittig het is – en dat is het met vlagen natuurlijk ook, maar voor mij geldt dat het vooral heel erg genieten is.
Mijn mantra is daarom ook ‘blijf relaxt en alles komt goed’. Ik herinner me nog een moment – in de periode dat Luca net geboren was – waarop ik me even gestresst voelde. Luca was die nacht ook super onrustig en wat huilerig. Toen dacht ik gelijk: ‘Dit komt niet ‘door hem’, maar door hoe ik me voel.’ Bizar hoe je als moeder zó uitstraalt naar je kleine. Dat beseffende, maakt me wel erg bewust dat het belangrijk is dat ik goed in m’n vel zit. Wat ik uitstraal en voel, voelt hij net zo goed mee. Dus des te belangrijker om een ontspannen omgeving voor hem te waarborgen.
Ik denk dat ik daar ‘ja’ en ‘nee’ op antwoord. Ik hoorde altijd verhalen dat de liefde voor je kind oneindig is, dus dat had ik wel verwacht. Dat is gewoon ook echt zo. Ik vind het verder wel meevallen in de intensiteit en zwaarheid, die vaak wordt geschetst. Van te voren had ik bedacht dat je niet meer (altijd) nachten doorslaapt, maar dat is dan maar zo.
Waar ik minder bij stil had gestaan is dat het je ook gelijk heel kwetsbaar maakt. Voor Luca voel ik de allergrootste liefde, maar met zo’n liefde komt ook een allergrootste angst; dat je kind iets overkomt of dat je hem kunt verliezen. Die twee staan nou eenmaal parallel aan elkaar. Ik probeer die gedachte maar niet te laten overheersen, maar je hebt wel ineens héél veel te verliezen met de komst van een kindje.
‘Heb niet te hoge verwachtingen van jezelf. Toen Luca een paar weken oud was, ging Jonathan weer aan het werk en dacht ik: ‘Oh, dan pak ik het hele huishouden weer op.’ Maar als nieuwe moeder is dat heel vaak ook gewoon niet te doen. Op sommige dagen lukt er een hoop, op andere dagen was ik blij dat ik de tijd had om zelf even te lunchen. Dus ik hoop dat alle vrouwen vooral zichzelf en hun kindje op nummer een zetten en dingen als het huishouden – zeker in die eerste periode – lekker kunnen loslaten. Accepteren dat het niet allemaal lukt, helpt daarbij heel erg voor mij.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom