Momtalk: Marlien

Marlien Besselink (‘87) werkt als freelance fashion & beauty editor en content creator. Vorig jaar beviel ze van haar dochter June Liv (‘20). Ze woont samen met Jasper in Amsterdam. “Als ik nu foto’s terugzie van mijn zwangere buik denk ik: wow, wat bijzonder en mooi. Maar toen ik er middenin zat vond ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk.” 

Hoe gaat het met je?

“Het gaat goed met ons. June doet het heel goed, ze groeit zo hard. Ze is pas vier maanden oud en ze is al aan het omrollen. Inmiddels voel ik me ook weer een beetje de oude. Het is natuurlijk nog steeds wennen, alles is nieuw, maar ik vind het moederschap zo mooi.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Ik wist wel zeker dat ik ooit moeder wilde worden, maar ik wist niet wanneer ik dat precies zou willen. Veel vriendinnen hadden al kinderen, maar ik wilde nog even wachten. Ik twijfelde of ik er al wel aan toe was. Uiteindelijk begon het bij ons ook te kriebelen. Binnen twee maanden was ik in verwachting, veel sneller dan we hadden verwacht. Ik was al een paar weken moe en af en toe misselijk, maar ik legde de link met een zwangerschap niet. Sterker nog: omdat ik al een paar dagen overtijd was, deed ik voor de zekerheid toch maar even een test. Ik ging er vanuit dat ‘ie negatief zou zijn, maar ik bleek zwanger. Mijn vriend was onderweg naar huis en ik wilde het hem niet over de telefoon vertellen. Dat was een lange anderhalf uur wachten, haha!”

Hoe kijk jij terug op je zwangerschap?

“Als ik nu foto’s terugzie van mijn zwangere buik denk ik: wow, wat bijzonder en mooi. Maar toen ik er middenin zat vond ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk. Tot en met de twintig weken echo vond ik het vooral emotioneel gezien zwaar. Ik was ontzettend onzeker en maakte me continu druk of het wel goed zou gaan. Hoe vaak ik die schema’s met percentages over de kans op een miskraam wel niet heb opgezocht… Pas na de 20-weken echo, waaruit bleek dat alles goed ging, kon ik eindelijk iets meer ontspannen. Toch bleef ik mijn hele zwangerschap af en toe onzeker. Dan maakte ik me bijvoorbeeld ineens druk of ik geen zwangerschapsvergiftiging had. Het is fijn dat mijn vriend altijd zo nuchter is…”

En hoe was jouw bevalling?

“Ik wilde heel graag thuis in bad bevallen. Van te voren dacht ik dat ik misschien wel in paniek zou raken of zou denken ‘ik kan dit niet’, maar ik bleef juist heel rustig en had het gevoel alles goed onder controle te hebben. Natuurlijk had ik pijn, maar ik kon het goed aan. Om vijf uur ‘s ochtends belden we de verloskundige. Ik vroeg haar te checken hoeveel ontsluiting ik op dat moment had, maar dit niet met mij te delen. Ik wilde niet gedemotiveerd raken. Ik bleek op dat moment al op vijf centimeter te zitten. Ik ging in bad zitten en bleef daarin tot een uur of negen. Toen kwam ik op een punt waarop ik het bijna niet meer zag zitten, het begon zo heftig te worden. Gelukkig had ik inmiddels 9 centimeter ontsluiting en toen ik dat hoorde kreeg ik zoveel energie en kracht. Niet veel later begonnen de persweeën en ik weet nog dat ik dacht: wow, dit is gewoon precies de bevalling zoals ik dat had gehoopt, met June die thuis wordt geboren. 

Helaas ging het persen niet goed. We hebben van alles geprobeerd – zittend op de baarkruk, een katheter plaatsen – maar het leek alsof June het bochtje niet kon maken. Dus werd er een ambulance gebeld. Hoewel ik een stukje over straat moest lopen, deed ik alleen maar mijn badjas aan, het maakte me niet meer uit. 

In het ziekenhuis ging het snel. Daar ben ik heel lang emotioneel om geweest. Naar mijn idee gingen we naar het ziekenhuis voor een infuus oxytocine om de persweeën sterker te maken. Dat kreeg ik ook, maar al snel kwam de gynaecoloog op mijn kamer vragen of ik het goed vond dat ze haar zouden halen. Ik stemde in, maar achteraf begrijp ik niet waarom ik niet langer de tijd heb gekregen om het nog zelf te proberen. Ik verloor daardoor de controle en dat vond ik lastig. Ik heb het er gelukkig later nog wel over gehad in het ziekenhuis en ook nu helpt het me weer om erover te praten.

Toen ik June eindelijk vasthield dacht ik alleen maar: wat fijn dat je er bent, wat ben ik blij dat dit erop zit. Maar ook: wat ben je paars, warm en glibberig, haha. Ik had verwacht dat ik erg zou moeten huilen, maar ik was gewoon heel erg opgelucht. We moesten een nachtje in het ziekenhuis blijven omdat haar hartslag wat aan de hoge kant was en omdat ik een katheter had gekregen en eerst zelf moest plassen.”

Wat vond jij van de kraamtijd?

“Eerlijk? Dat vond ik de minste weken, ik ben blij dat het voorbij is. Ik was totaal onvoorbereid. Ik had alleen gelezen over de bevalling en over de zwangerschap zelf, ik had geen idee hoe het lichamelijke herstel zou zijn, hoe zwaar het emotioneel kan zijn. Los van het herstellen van de bevalling, kreeg ik last van eczeem. Ik had zo’n jeuk en zag er niet uit. Ik had in mijn hoofd dat ik in de kraamtijd alleen maar lekker met de baby bezig zou zijn, maar in de praktijk was ik ook veel tijd bezig met mijn gezondheid en herstel.”

Je schreef op Instagram dat je meer van je dochter kon genieten toen je eindelijk overstapte op flesvoeding

“Ik wilde per se borstvoeding geven, maar het lukte niet. Eerst was mijn toeschietreflex niet genoeg, er kwam niet meteen melk, waardoor June ontevreden afhaakte. Toen we het eindelijk een beetje onder de knie hadden, kreeg ze spruw. Ik besloot te gaan kolven, zodat ze op die manier toch moedermelk zou krijgen. We vulden het al wel aan met poedermelk, omdat mijn productie niet voldoende was. Om mijn productie op peil te krijgen, was ik continu aan het kolven. Maar aan al dat kolven in combinatie met het herstellen van de bevalling, de eczeem, de vermoeidheid ging ik uiteindelijk onderdoor. Ik wilde het zo graag, maar ik kon het gewoon niet meer aan. Vanaf het moment dat we overstapten op volledige flesvoeding, voelde ik me energieker. 

Ik heb me wel afgevraagd waarom het me zoveel moeite kostte om te stoppen. Los van dat ik zelf een ander beeld in mijn hoofd had, voelde ik ook door sociale media een soort druk. Daar lijkt het alsof dat borstvoeden bij andere moeders moeiteloos gaat, alsof het de norm is. Ik weet nu dat ik alles heb gegeven en ik heb er vrede mee. Sinds die knop om is kan ik zoveel meer genieten van mijn dochter en vind ik het alleen maar leuker worden. 

Heeft moeder worden je veranderd? 

“Van te voren dacht ik dat ik zo’n moeder zou zijn die haar kindje gewoon overal mee naartoe zou nemen en altijd op pad is. Natuurlijk speelt de lockdown ook een rol in het overwegend thuis blijven, maar ik ben ook meer dan ik had verwacht een moeder die waarde hecht aan ritme en structuur. Van slaapjes op gezette tijden.”

Wat zijn voor jou uitdagingen in het moederschap?

“Eigenlijk valt het me allemaal heel erg mee. June slaapt heel goed, dat heeft ze altijd al gedaan. Het is ook geen huilbaby. Mijn vriend en ik zijn allebei ZZP’er en hebben het allebei rustiger qua werk op dit moment. Dat betekent dat we de zorg ook echt met z’n tweeën doen. Ik heb in die kraamweken zo vaak gedacht: hoe was dit geweest als ik het in mijn eentje moest doen?! 

De onzekerheid die ik ervaarde tijdens mijn zwangerschap, voelde ik in die eerste weken nog steeds. ‘s Nachts hing ik continu boven haar bedje: ademt ze nog. Uiteindelijk ben ik zelfs aan de andere kant van het bed gaan liggen, want ik ging bij ieder geluidje bij haar kijken. Ik vond het wel heel fijn dat we de verantwoordelijkheid nu met z’n tweeën droegen, in plaats van dat ze alleen maar in mijn buik zat. Nu we vier maanden verder zijn, merk ik dat ik zelfverzekerder aan het worden ben en dat ik op mijn intuïtie durf te vertrouwen.”

Welk advies zou jij geven aan een andere (aanstaande) moeder?

“Lees je in over de kraamtijd, bijvoorbeeld door het boek van How About Mom te lezen haha. Zorg dat het allemaal niet zo’n enorme, soms vervelende of pijnlijke, verrassing voor je is.”