© 2024 // How About Mom
Rebecca Bout (27) is de moeder van Manoah (2 maanden) en Noémi (2,5). Ze werkt als gastouder en freelancer fotograaf en woont met haar man Tim in Zoetermeer. “Zodra een vriendin zwanger is, zeg ik altijd: ‘Kom maar even een kopje thee bij mij drinken, dan ga ik je overladen met tips’, haha.”
Twee maanden geleden werd Rebecca’s zoontje Manoah geboren. Een droombevalling thuis in bad, die eindigde in een nachtmerrie voor de jonge mama. Haar zoontje liep ernstige brandwonden op door een verkeerd geïnstalleerde kruik door de kraamhulp. Zes weken geleden mocht Manoah eindelijk mee naar huis en langzaamaan begint het gewone leven weer een beetje op gang te komen.
“Met ups en downs. De enige dag wat beter dan de ander. Met twee kindjes moet je gewoon door, het is niet dat het leven stilstaat. Soms is dat fijn, het geeft afleiding, maar andere kant kom ik ook niet aan verwerking toe. Soms kan ik ineens ontzettend verdrietig worden, als ik foto zie of een kledingstuk dat ik tijdens de bevalling droeg.”
“In het ziekenhuis heb ik direct een trauma psycholoog toegewezen gekregen en werd me aangeraden om bij thuiskomst ook hulp in te schakelen. Vorige week heb ik me ingeschreven bij een psychologie praktijk waar ze me hopelijk kunnen helpen.”
“Negen maanden verlangde ik naar de maand december, de maand waarin ons kindje zou worden geboren. Het is altijd al een magische maand, maar dit jaar werd het extra speciaal. Uren kon ik fantaseren over onze baby bij de kerstboom, samen onder een dekentje op de bank, onze eerste Oud en Nieuw samen. In plaats daarvan hebben we de hele maand december in het ziekenhuis gelegen. We hebben geen Kerst en geen Oud en Nieuw gevierd, het voelt allemaal alsof het is afgenomen.”
“Van een kraamperiode was geen sprake. Terwijl ik aan de onderkant nog open lag, moest ik het hele ziekenhuis door. Van de kraamafdeling naar de neonatologie. Borstvoeding geven aan Manoah, weer terug thuis zijn voor onze dochter. Er was eigenlijk geen tijd of aandacht voor mijn herstel.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Manoah is in bad geboren. We zijn te lang blijven zitten, waardoor hij teveel was afgekoeld. Om hem op te warmen werd hij huid op huid gelegd bij Tim met een hydrofiele luier om hem heen. De kraamverzorgster heeft – zonder instructies – een kruik bij hem gelegd. In de kruik zat kokend heet water. Toen Manoah voldoende was opgewarmd, namen ze hem mee voor zijn AGPAR score en andere metingen. De blaren op zijn beentje vielen me direct op. ‘Hij is verbrand!’, riep ik. De sfeer daarvoor was heel rustig en sereen, maar ik raakte in paniek.”
“Toen we Manoah even later op bed legden om wat foto’s te maken, zagen we overal wondvocht en bloed, de velletjes hing aan zijn lijfje. We zijn halsoverkop naar het ziekenhuis gegaan. Daar kregen we eerst een diagnose die de grond onder onze voeten vandaan sloeg. Hij zou een zeldzame huidziekte hebben waardoor hij binnen enkele dagen zou overlijden. Ik heb de hele nacht gedacht dat ik mijn baby zou gaan verliezen. De volgende ochtend kreeg ik de foto’s van onze geboortefotograaf. Op een van de foto’s zag ik de kruik liggen bij Manoah. Ik toonde dit aan de arts en hij zei: ‘Ja, het zouden ook brandwonden kunnen zijn.’ Hij belde met het brandwondencentrum en nog geen twee minuten later was hij terug: ‘De ambulance staat klaar, jullie worden nu overgeplaatst naar Rotterdam’.
“Al die tijd zijn zijn wonden dus onbehandeld gebleven, terwijl direct adequaat koelen een enorm verschil kon maken. In Rotterdam stond een team van twintig artsen en specialisten ons op te wachten: Manoah is de jongste patiënt ooit in het brandwondencentrum.”
“Op dit moment zijn we bezig met de aansprakelijkheid met betrekking tot alles wat er met Manoah is gebeurt, maar ik wil niet wachten met delen wat er is gebeurt. Ik wil andere gezinnen hiervoor waarschuwen. Ik gun dit geen enkele moeder of vader, het is een van de meest verschrikkelijke dingen om mee te maken.”
“Voor Noémi waren de weken in het ziekenhuis ook heftig. Na die rustige thuisbevalling waren papa, mama en haar broertje ineens drie dagen weg. Pas na die tijd kwam ze in het ziekenhuis. Ze mocht niet op de afdeling komen waar Manoah lag. De afgelopen 2,5 jaar waren we onafscheidelijk, nu moest ik haar gedag zeggen bij de klapdeuren en ging ik naar haar broertje op de neonatologie afdeling toe. Leg dat maar eens uit aan een peuter. Noémi is een heel vrolijk en gezellig meisje, maar deze gebeurtenis heeft ook op haar impact. Gelukkig zie ik langzaam onze oude dochter terugkomen. Ik vind het heftig dat ze dit heeft mee moeten maken, een kindje hoort niet in het ziekenhuis te zijn.”
“Met Manoah gaat het nu heel goed. Hij groeit goed en het is een lief, zachtaardig en vrolijk mannetje. Hij heeft alleen voor de rest van zijn leven blijvend letsel. De littekens moeten heel zorgvuldig in te gaten gehouden worden. We weten niet of ze mee zullen groeien. Als dat niet het geval is, moet er een operatie plaatsvinden. Wij hopen en geloven dat het goed zal komen, we blijven er positief in staan.”
“Ik heb Manoah niet als pasgeborene gekend, toen lag hij in de couveuse met tientallen slangetjes aan zijn lijfje. Ik heb er moeite mee dat ik dat gemist heb. Het was zo’n fijne, snelle bevalling. Ik zou het nog een miljoen keer overdoen. Juist dat contrast is zo pijnlijk. Kon ik hem maar terugstoppen en het opnieuw doen, maar dit keer met een goed einde.”
“Ik begin een beetje te landen, maar dit traject gaat nog lang gaat duren, denk ik. Ik merk dat ik er eindelijk een beetje van kan genieten, bijvoorbeeld als we samen op bed liggen en hij zo heerlijk naar me lacht. Manoah staat voor ‘rust en vrede’ en je ziet dat bijzonder genoeg ook terug in wie hij is. Hij zo rustig, tevreden en sereen.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Die enorme onzekerheid is eraf: je hebt het allemaal al een keertje gedaan. Het is ook grappig om te merken hoe je bij een tweede kindje veel meer denkt in mogelijkheden in plaats van moeilijkheden. Bij Noémi dacht ik: we ondernemen maar één activiteit vandaag, anders krijgt ze teveel prikkels en wacht ons weer een onrustige nacht. Manoah gaat overal gewoon mee naartoe. Ik heb niet eens tijd om erover na te denken of het voor een onrustige nacht gaat zorgen. Bij Noémi kon ik me ook van te voren druk maken of en waar ik borstvoeding kon geven, Manoah voed ik gewoon overal waar dat nodig is.”
“Wel merk ik dat ik de overgang van één naar twee nog steeds lastig vind. Het was altijd zij en ik, nu zijn die momenten beperkt. Als Noémi en ik net zitten te puzzelen en Manoah mij nodig heeft, dan ga ik voor hem zorgen en onderbreek ik het puzzelen. Noémi doet ondertussen alles om mijn aandacht op te eisen, ze wil het liefst continu vermaakt worden en kan soms zo wild doen met Manoah. Die eerste weken zat ik zo vaak met mijn handen in het haar, ik vond het zo lastig om Noémi continu te moeten corrigeren, terwijl ik tegen Manoah alleen maar lief hoefde te zijn. Ik wil er voor haar zijn en voel me daar dan ook snel schuldig over. Ik ben nog heel erg zoekende hoe ik mijn aandacht zo goed mogelijk kan verdelen.”
“Ik merk ook dat ik angstiger ben dan vroeger. Als Noémi met haar vader op pad gaat met de auto, dan denk ik eerst: lekker, even rust thuis. Maar al snel slaat mijn hoofd op hol: rijdt hij wel voorzichtig, zijn ze er al, zal er niets met haar gebeuren? Ik weet dat ik daar iets aan moet doen, want zo’n angst belemmert je.”
“Mijn eerste bevalling vond ik bepaald geen pretje. Ik had me er bewust totaal niet op voorbereid. Ik stond niet open voor negatieve bevallingsverhalen en wilde gewoon erop vertrouwen dat mijn lijf zou weten hoe het werkt. Als gevolg daarvan had ik geen idee hoe het proces van bevallen eigenlijk precies in zijn werk gaat. Noémi lag in stuit, terwijl mijn vliezen al waren gebroken. Ik werd snel naar het ziekenhuis gestuurd, waardoor mijn lichaam natuurlijk volledig in stress-modus schoot. De weeën die daarop volgden waren zo intens, ik kon ze nauwelijks opvangen. Nu weet ik inmiddels hoe een lichaam werkt tijdens de bevalling en wat de functie en werking is van hormonen. Hoe belangrijk het is om oxytocine aan te maken, bijvoorbeeld door warmte, aanrakingen of positieve affirmaties.”
“Ik herinner me dat ik naar haar keek en dacht: wat ben je mooi, je bent onze dochter. Ik wilde ontzettend graag dat de borstvoeding zou slagen, maar dat ging in het begin moeizaam. Het heeft me veel tijd, energie en tranen gekost, maar uiteindelijk heb ik haar twee jaar lang gevoed. Toen raakte ik weer zwanger en die zwangerschapshormonen hebben impact op de smaak en structuur van de melk. Daar kunnen kindjes op afhaken, zoals bij Noémi gebeurde. Hoewel het een hele mooie natuurlijke afsluiting was, vind ik het soms nog wel lastig dat ze niet meer bij me drinkt – zeker nu Manoah dat wel doet. Het is zo’n wonderlijk intiem moment en dat mis ik soms wel, juist nu de afstand tussen Noémi en mij wat groter lijkt.”
“Ik kan diep worden geraakt door hoe onbevangen en puur kinderen kunnen reageren. Op het moment dat ik het nodig heb, krijg ik een armpje van Noémi om me heen en zegt ze: ik hou van jou mama. Zo bijzonder hoe dat werkt. De liefde tussen ouders en kinderen gaat zo diep, zo oneindig, dat is niet in woorden uit te drukken. Ik ben als moeder als een leeuwin die voor haar kinderen vecht en ze beschermt.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ha, die me-time staat nu nog ergens op plek honderd. Maar vanaf morgen ga ik elke dinsdag een uurtje een sportles voor moeders doen, daar kijk ik wel naar uit.”
“We zitten niet vaak voor half 9 met z’n tweeën op de bank. Ben je net een serie aan het kijken, begint een van ons te knikkebollen. En dan ben ik nu nog met verlof! Geen idee hoe we dat straks gaan doen. Officieel zou ik vijf maart weer moeten beginnen, maar ik heb voor mezelf bedacht pas in april te starten. Ik loop dan wel een maand inkomsten mis, maar ik heb die tijd echt nodig om weer een beetje de oude te worden.”
“Zodra een vriendin zwanger is, zeg ik altijd: ‘Kom maar even een kopje thee bij mij drinken, dan ga ik je overladen met tips’, haha. Ik vond het boek ‘Ik ga relaxt bevallen’ heel erg waardevol en luisterde al sinds ik een paar maanden zwanger was naar de hypnobirthing sessies van Mucha Mama’s. Ik heb ook veel inspiratie opgedaan uit de vlog van Sanny Zoekt Geluk. Haar tip om positieve woorden te gebruiken tijdens de bevalling heb ik ook toegepast. Ik heb nauwelijks pijn gehad tijdens de bevalling, ik zat en bleef in mijn positieve bubbel. Als laatste zou ik alle moeders een geboortefotograaf aanraden. Het is een van de meest intense momenten van je leven – je zet je kindje op de wereld – waar zou je dat niet willen vereeuwigen? Je hoeft ze niet aan iedereen te laten zien, het is jullie mooie herinnering.”
Foto’s door Jessica Vink, VI-Photography.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom