Blog: Vandaag geldt de grens even niet

Opvoeden is grenzen stellen. Liefdevol grenzen stellen, voegen de orthopedagogen en Insta-opvoedcoaches daaraan toe. Want grenzen stellen betekent niet dat je boos wordt op je dreumes of peuter, of moet gaat schreeuwen. Dat snappen we hier thuis ook, als ouders en opvoeders. Wat we lastiger vinden is om consequent dezelfde grenzen of regels te hanteren.

Het is herkenbaar voor veel ouders: als je zelf moe bent, gestrest of veel aan je hoofd hebt, is het lastiger om ‘liefdevol grenzen’ te stellen. Dan komt die ‘nee!’ er net iets scherper uit dan je zou willen. Of merk je dat je nauwelijks de energie hebt om met een driftbui om te gaan.

Consequent zijn

Bij ons thuis denken Patrick en ik in grote lijnen hetzelfde over opvoeding. We proberen ook regelmatig even in te checken en te bespreken wat er goed gaat en wat beter kan als het om opvoeden gaat.

Waar we meer moeite mee hebben hier thuis is consequent zijn. De lastigheid is daarbij dat een grens die gisteren wel gold, vandaag dan even door de vingers wordt gezien. Sam die na 2 minuten van tafel wil omdat hij klaar is met eten? Prima, kunnen wij zelf even rustig eten. Niet met de knuffels en speen naar beneden omdat die alleen voor bedtijd zijn? Ik heb geen zin in gedoe dus pri-ma.

Met 38 weken zwangerschap heeft mijn ruggegraat dezelfde fermheid als het potje slijm van mijn 6-jarige nichtje. En is het dus ook een uitdaging om consequent te zijn.

De wereld ontdekken

Wat ik grappig vind om te merken is dat het vooral een leerproces is van ons kind. Grenzen opzoeken is een manier om zijn vertrouwde omgeving en daarmee de wereld waarin hij leeft te leren kennen.

Wat gebeurt er als ik dit eten op de grond gooi? Of hard ga gillen als ik mijn zin niet krijg? Wat als ik toch op de bank ga springen? Of deze rijstewafels ga eten in de box van mijn broertje? Zo maar een aantal ‘regels’ en grenzen die we thuis stellen. Waarbij hij dagelijks controleert of ze nog gelden.

Een kind leert door door met zijn gedrag te ‘vragen’ hoe de wereld in elkaar zit, hoorden we bij het Consultatiebureau. Hij doet dat niet om ons dwars te zitten, maar checkt op die manier of hij de aanwijzingen van de vorige keer goed heeft begrepen en of ze nu nog steeds gelden.

En inderdaad, ik merk ook dat mijn twee-jarige zoon het heel interessant vindt om zelf met een vingertje te schudden en hoofdschuddend ‘nee’ te zeggen als we uitleggen wat wel en niet mag. Of zijn knuffelkonijn te vertellen dat hij niet mag springen op de bank. Dus dit is hoe onze peuter de wereld leert begrijpen.

Opvoeden wordt vaak gezien als iets dat we er ‘even’ bij doen. En dat terwijl een kind opvoeden iedere dag aandacht en energie vraagt. Dus we doen ons best om dezelfde regels en grenzen te hanteren. En als dat een dagje wat minder gaat? Ach, zo is de echte wereld ook. It’s messy out there.