Een stilgeboorte hoop je nooit mee te maken. Helaas overkwam het Nathalie van Haaren (’91) en haar man. Begin mei van dit jaar werd hun dochter stilgeboren bij 21 weken. Amaya, zoals het meisje heet, overleed bij ongeveer 18 weken in de buik van haar moeder. Wat volgt is een periode van intens verdriet, maar ook intens veel liefde. ‘De uren na haar geboorte voelden als een zegen. We waren een gezin en beseften ons: dit zijn de enige tastbare herinneringen die we met haar zullen hebben.’
Nathalie en haar man wonen sinds zes jaar in Senegal, waar ze een fijn leven leiden onder de zon. Dat ze een kinderwens hadden, was altijd al duidelijk. ‘We wisten dat we graag ouders wilden worden, maar hadden geen haast. Na onze bruiloft voelde ik voor het eerst echt: nu ben ik er klaar voor.’
Al vrij snel na het besluit om voor een kindje te gaan, merkt Nathalie dat haar menstruatie steeds heftiger wordt. Door haar achtergrond in hormoontherapie, wist ze dat er iets niet klopte met haar cyclus. Dat blijkt ook het geval. In september 2024 krijgt ze de diagnose: adenomyose én stadium 4 endometriose. ‘De arts zei: ‘Probeer een jaar met kinderen krijgen, en als het niet lukt, kom dan terug. Maar dat voelde niet goed. Ik heb toen besloten het heft in eigen hand te nemen en gooide resoluut mijn leefstijl om. Ik ging aan de slag met voeding en m’n lichaam. Gelukkig met resultaat: begin januari was ik al zwanger. Wat een wonder!’
De positieve test voelde als een wonder. ‘Toen ik de test deed, had ik al een heel sterk gevoel dat ik zwanger was. Mijn lichaam voelde het. Het was geen verrassing, meer een bevestiging: dit is zoals het moet zijn.’ De eerste weken waren spannend, vooral toen er bij zes weken een bloeding werd gevonden, veroorzaakt door een hematoom. Maar Nathalie bleef optimistisch. ‘Ik dacht: het komt goed. Rond week 12 voelde ik me weer fit. Ik besloot zelfs te gaan reizen naar mijn ouders in Mexico.’
Tijdens week 17 liet Nathalie in Mexico een extra echo maken. Gewoon om het baby’tje in haar buik weer even te zien. Samen met familie erbij. ‘Alles leek goed, de baby was actief en gezond. En natuurlijk ontzettend bijzonder om dit samen met mijn ouders en broertje te doen.’
Twee weken later, terug in Senegal, stond er een routinecontrole gepland bij de verloskundige. ‘Mijn man en ik zaten er beiden goed in. We gingen er vooral hen met de gedachten: leuk, we gaan de baby weer zien. Tuurlijk is het ook spannend, maar het blije gevoel overheerste wel.’
Bij het opzetten van de echo veranderde de sfeer helaas al gauw. ‘Ik zag aan de blik van de arts dat het niet goed was. Hij vroeg of ik de scans uit Mexico bij me had, omdat daar alles nog goed was. Die had ik, maar al gauw gaf hij de bevestiging. ‘Het spijt me, ik kan de hartslag niet vinden.’ Ik verstijfde compleet en het voelde alsof ik buiten mijn eigen lichaam leefde. Is mijn kind écht dood?’
De baby bleek al tussen week 17 en 18 overleden. Ruim tweeënhalve week heeft ze zonder hartslag nog in Nathalie’s buik gezeten. ‘Het was een onwerkelijk moment van ongeloof en verdriet. Toch kwam de arts – en dat moet natuurlijk – gelijk ter zake. Ik zou moeten bevallen. Mijn eerste reactie was: wat bedoel je? Bevallen? Ze leeft toch niet meer?’
Ook de waaromvraag kwam al snel op bij Nathalie. Want waarom is haar dochter gegaan? ‘Je kan die gedachte met hele logische redenen willen stillen, maar dat helpt niet. Toen ik iemand erover sprak zei ze: ‘Amaya is gegaan om jou en je man dichter bij elkaar te brengen. Om je baarmoeder te helen en ervoor te zorgen dat je zometeen alle ruimte hebt voor haar broertje of zusje’. Die gedachten werken heel troostend.’
Nathalie en haar partner besloten dat ze de bevalling niet in Senegal wilden doen. Ze reisden terug naar Nederland, waar ze konden rekenen op goede zorg én de steun van familie en vrienden. Onderweg besloten ze de naam te kiezen die al op de lijst met potentiële namen stond: Amaya. ‘Het was een bijzonder moment. Alsof zij zichzelf kenbaar maakte. Amaya, dat was haar naam.’
Ze namen de tijd om zich voor te bereiden op de bevalling. Er werd contact gelegd met een doula en een verloskundige. ‘Ze drukten me op het hart: je gaat echt bevallen, zoals je dat normaal ook zou willen doen. Dat was heel fijn. Ik had namelijk al een heel goed beeld van hoe ik zou willen dat mijn bevalling zou verlopen. Ergens was dat een opluchting. En tegelijkertijd voelde het heel cru: nooit had ik verwacht dat ik van een overleden kindje zou moeten bevallen.’
De bevalling vond plaats in een warme, liefdevolle omgeving. ‘De kamer was prachtig aangekleed met bloemen, aromatherapie en alles was afgestemd op rust en verbinding. Ik had de nadrukkelijk wens om in bad te bevallen, met m’n man aan m’n zijde. Uiteindelijk is Amaya op 8 mei geboren. Ik heb haar zelf opgevangen. Dat was zó bijzonder. Ik voelde me krachtig, trots. En het klinkt misschien gek, maar het was de bevalling waar ik altijd van had gedroomd.’
Na de geboorte bleven Nathalie en haar man samen met Amaya. Ze sliepen met haar in dezelfde kamer. Amaya lag in een prachtig wiegje die Nathalie een aantal dagen daarvoor al had gezien in het ziekenhuis. ‘Die nacht voelde als een zegen. We waren een gezin van drie. Na een nachtje in het ziekenhuis, namen we haar mee naar huis. Elk moment met haar is zo kostbaar geweest. We beseften ons maar al te goed dat dit onze enige tastbare herinneringen met z’n drieën zou zijn.’
Voor het afscheid wilden Nathalie en haar man het klein en intiem houden. Ze besloten Amaya te cremeren, zonder poespas. ‘Zaterdagochtend gingen we met z’n tweeën naar het crematorium. Het was mooi om dat samen te doen. We zijn dit avontuur met z’n tweeën begonnen en wilden ‘m – hoe verdrietig dat ook is – ook met z’n tweeën eindigen. De crematie zelf was ontzettend pittig. Ik wilde Amaya absoluut niet achterlaten, maar ik moest. Toch is ze ergens altijd bij ons. Haar urn staat in ons huis. Ik praat nog steeds met haar. Als ik me onrustig voel, vraag ik haar of ze me wil laten weten dat alles goedkomt.’
Eenmaal terug in Senegal voelde alles leeg. ‘Pas toen we hier weer zijn geland, begon het rouwen. Dat is verdrietig, maar er zijn ook heel veel momenten dat ik heel veel liefde voel. Dat is ergens ook heel mooi. Hoe dieper de liefde is die je voelt voor iemand die er niet meer is, hoe dieper het verdriet ook is. Dat ervaar ik nu bij het missen van Amaya. Ik overstroom nog van liefde en dat zal altijd zo blijven.’
Wat Nathalie kracht geeft, is de verbinding met haar partner. “We zijn dichter naar elkaar toegegroeid dan ooit. We hebben elkaar alle ruimte gegeven om op onze eigen manier te rouwen. En daarin vonden we elkaar opnieuw.”
De kinderwens blijft. Sterker nog, ze voelde snel de behoefte om opnieuw zwanger te worden. ‘Maar tegelijkertijd vraag ik me af: is dat wel eerlijk tegenover Amaya? Weet ze wel dat ik haar niet wil vervangen? Ze is en blijft ons eerste kindje. Dat zal nooit veranderen. En ik weet alleen maar zeker: het moederschap, dat is wat ik wil.’
‘Gun jezelf de tijd’, wil Nathalie iedereen laten weten die ook in een rouwproces zit. ‘Rouw zoals jij dat nodig hebt. Ga niet te snel terug naar werk of je oude leven. En onthoudt: het is niet alleen maar verdrietig – er zitten ook prachtige, liefdevolle momenten in.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
