16/03/2022

Tjalina heeft borstkanker: ‘Gaat mijn prachtige zoon zonder moeder moeten opgroeien?’

Sinds een halfjaar staat het leven van Tjalina Dewus (32 jaar), moeder van zoon Ace (3 jaar), op z’n kop nadat ze werd gediagnosticeerd met borstkanker. De afgelopen maanden – en nog steeds – worden overschaduwd door verdriet en hoop. Ondertussen vraagt Tjalina zich zo nu en dan af: ‘Gaat mijn prachtige zoon zonder moeder moeten opgroeien?’

Inmiddels heeft Tjalina het goede nieuws te horen gekregen dat de chemotherapie van de afgelopen maanden is aangeslagen en de tumoren zijn geslonken. De komende maanden staat haar een dubbele borstamputatie en bestraling te wachten.

Tjalina

Toen Tjalina een knobbeltje bij haar borst voelde, besloot ze langs de huisarts te gaan. Ze vertelt: ‘Ik dacht dat zal wel niks zijn. De dokter verwees me door naar het ziekenhuis waar de artsen gelijk zeiden dat het er niet goed uit zag. Er werd een biopsie uitgevoerd voor verder onderzoek, maar de boodschap was duidelijk: ga er maar vanuit dat het borstkanker is. Ik ben naar huis gereden, heb m’n moeder opgebeld en moest huilen. Niet per se vanwege het slechte nieuws, maar meer dat ik dacht: ‘Wat is er de afgelopen uren allemaal gebeurd? Is dit echt? Gaat dit over mij?”

Eén week na het eerste ziekenhuisbezoek krijgt Tjalina definitief te horen dat ze borstkanker heeft. ‘Gek genoeg sloeg dat nieuws niet gelijk in als een bom’, aldus Tjalina. ‘Ik zat totaal in de ontkenningsfase en wilde het niet geloven. Lachend vertelde ik vriendinnen dat ik borstkanker had. Dan keken ze me aan en zeiden ze: ‘Waarom lach je?’ Ik kon me gewoon niet voorstellen dat ik ziek was. Ik voelde me topfit, ik kon toch niet ziek zijn? Achteraf was dat een soort van overlevingsmechanisme: er weinig over praten en luchtig overdoen… Dan zal het er wel niet zijn. En nog steeds vind ik het lastig te accepteren dat ik – op mijn jonge leeftijd – borstkanker heb.’

Met de neus op de feiten

Wanneer Tjalina start met chemotherapie, wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt. ‘Ik werd daar zó ziek van’, vertelt ze. ‘Uiteindelijk heb ik 6 maanden lang chemotherapie gehad en heb ik me vreselijk gevoeld. Er waren dagen dat ik dacht: ik val zo in slaap en dan word ik morgen niet meer wakker, zo slecht voelde ik me. En die angst heb ik nog steeds. Want hoewel de chemotherapie aanslaat, heb ik toch ook een stemmetje in m’n hoofd die zegt: het kan zomaar over zijn.’

De gedachte dat Tjalina ziek is, zorgt voor veel zorgen en angsten. Vooral om haar zoon Ace. ‘Ik heb me vanaf het moment dat ik hoorde dat ik ziek was, voorgenomen hem zo min mogelijk te betrekken in mijn ziekte. Ik wil hem beschermen en hem een zorgeloze jeugd geven’, aldus Tjalina. ‘Maar zeker op de momenten dat ik doodziek was van de chemotherapie, was dat bijna geen doen. Dan lag ik ‘s ochtends met hem in bed en voelde ik me zo schuldig dat ik niks met hem kon doen. Als ik dan een oppas had geregeld, voelde ik me weer schuldig dat ik niet bij hem kon zijn.’

Zoon Ace

Die angst over Ace, gaat ook gepaard met de vraag: ‘Gaat hij zonder moeder moeten opgroeien?’ Tjalina vertelt: ‘Ik durf steeds een beetje meer te hopen, maar zeker in het begin was ik doodsbang dat ik hem zou moeten achterlaten. Dan vierden we z’n derde verjaardag en dacht ik: dit kan heel goed de laatste keer zijn.’ Over dat moment schreef Tjalina al eerder op Instagram: ‘De dag vliegt langs me heen, het is te druk. Mensen spreken tot mij maar ik begrijp de woorden niet. De grote hoeveelheid prikkels kan mijn verzwakte brein niet verwerken. Toch is mijn doel bereikt, het achterlaten van zoveel mogelijk mooie herinnering voor Ace. Misschien wel laatste herinneringen.’

Die herinneringen maken met Ace, dat is iets wat Tjalina het allerbelangrijkste vindt. ‘Hoe slecht ik me ook voelde, voor Ace doe ik alles. Dan gingen we naar de dierentuin terwijl ik net chemotherapie had gehad’, vertelt Tjalina. ‘Ik wil alles doen met m’n kind wat ik kan doen om hem een geweldige jeugd geven. De kankervorm die ik heb is agressief en hoewel ik goed nieuws heb gekregen, is de angst dat ik er over een paar jaar niet ben er wel degelijk.’

Pluk de dag

Tjalina is altijd al een nuchter en positief mens geweest, maar maakt zich sinds de diagnose borstkanker nog minder druk om de kleine dingen. ‘Waar ik het vroeger heel fijn vond als het huis helemaal schoon was, denk ik nu: ‘Ace, speel maar lekker en kleur maar op die vloer. Want wat maakt het nog uit?’, aldus Tjalina. ‘Ik maak me ook veel minder druk om m’n uiterlijk. Ik vond altijd dat ik vreselijke wallen had, nu heb ik nergens haar meer en denk ik: wat was ik eigenlijk een leuke meid en wat zonde dat ik me daar vroeger zo druk om maakte.’

Het moment dat Tjalina aan Ace liet zien dat ze geen haar meer had, noemt ze overigens vreselijk. Ze vertelt: ‘Ik had een muts opgedaan en zei tegen Ace dat de kapper al mama’s haren eraf had gehaald. Toen ik de muts af deed, keek hij me aan en vroeg: ‘Waar is je haar? Doe maar snel je muts op.’ Nu is hij eraan gewend en rent hij ‘s ochtends met mijn pruik achter me aan: ‘Mama, je vergeet je haar!’

De toekomst

Momenteel gaat het naar omstandigheden goed met Tjalina. De chemotherapie zit erop en is aangeslagen, maar dat betekent niet dat ze nu beter is. ‘Volgende week worden mijn beide borsten geamputeerd en daarna volgt bestraling’, vertelt ze. ‘In het begin deed ik daar heel nuchter over: haal alles maar weg als dat ervoor kan zorgen dat ik weer beter word. Nu kom ik daar wel en beetje op terug en heb ik besloten om implantaten te nemen. Ik denk dat helemaal plat door het leven me heel onzeker zal maken, ook al besef ik me nu heel goed dat we blij moeten zijn met wie we zijn. Iedereen is prachtig van binnen en buiten.’

Meer lezen?
Mijn verhaal: hoogzwanger en de diagnose baarmoederhals kanker

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen